#30 , 21 jan 2016 08:26
Alles hangt er maar vanaf wat u daarvan kan bewijzen en hoe u die bewijzen gebruikt. U wil natuurlijk ook niet overkomen als de moeder die alles tegen haar ex gebruikt om hem zijn kind te ontzeggen, maar een correcte weergave van de feiten doen.
Het feit dat de papa niet naar een vaccinatieafspraak komt, is absoluut geen punt. Ook in gezinnen waar ouder nog samen zijn, gebeurt dat vaak door één ouder. Weinig ouders doen die afspraken (altijd) samen.
Het feit dat hij niet achter zijn kind vraagt, is ook geen issue. In situaties als deze is dat begrijpelijk: jullie komen duidelijk niet overeen en er zijn spanningen. Dat hij er niet achter vraagt, wil niet zeggen dat het hem niet interesseert. Ik zou hier ook geen punt van maken, want hij zou hier (al dan niet terecht) kunnen antwoorden dat hij hierover met u geen contact durft op te nemen, bv omdat u in het verleden hierop slecht reageerde en dat de communicatie met u stroef verloopt. (ik speel even advocaat van de duivel hier).
Wat u wél kan doen, is hem zelf op de hoogte houden. Niet elke dag een sms sturen, maar bv na die vaccinatie had u kunnen smsen dat jullie (altijd jullie gebruiken, nooit mijn!) dochter heel flink geweest was en alles in orde is. Evt gewicht er bij.
Zo kan u alvast nooit verweten worden dat u info achterhoudt, moest hij al die toer willen opgaan én bewijst u tegelijkertijd dat u openstaat voor communicatie.
Het feit dat hij niet komt opdagen, speelt uiteraard niet in zijn voordeel, maar dan wel op voorwaarde dat u hiervan melding bent gaan maken bij de politie. Hetzelfde voor zoveel te laat komen: Na een 15 à 20 minuten melding doen bij de politie (én u hoeft uw kind niet meer mee te geven dan).
Al deze meldingen samen zijn voor de rechter bewijs dat de vader inderdaad vaak niet komt opdagen, zelfs zonder iets te laten weten. Jij kan dan argumenteren dat als de vader nog geeneens 4 uur op een week tijd kan maken voor zijn kind, hoe hij dat inéén keer wel een hele week zou kunnen en dat u vraagt dat hij eerst laat zien dat hij die verantwoordelijkheid kan opnemen door een opbouwende regeling voor te stellen.
En dan iets dat misschien een groot verschil kan maken: Bij ons deed de ex van mijn man héél erg moeilijk; zij wou echt niet dat de kinderen veel bij hem waren. Zij deed dan ook geen tegenvoorstel (bv: opbouwende regeling) en had het daarvoor (toen het kind geboren werd) ook serieus uitgehangen door het kind bij hem weg te houden én ook nog eens zeer mottig gedaan tijdens bemiddeling. Zij stond niet open voor eender wat en had ook geen argumenten om haar 'tegeneis' te staven. De rechter heeft haar letterlijk gevraagd of ze mijn man dan een slechte papa vond of welke reden ze dan had om te rechtvaardigen dat mijn man zijn kind maar zo beperkt zou zien. Ze kon daar niet op antwoorden.
Het is door haar gedrag, door haar onverzetbaarheid en door het feit dat ze zelf geen opbouwende regeling voorstelde maar een beperkte regeling van 1 weekend op 2, dat die uitspraak er gekomen is.
Als je zelf constructief bent en laat merken dat je wil dat je kind een goede band heeft met zijn vader en daar dus voldoende tijd spendeert, maar dat je je enkel vragen stelt bij de mogelijkheid van je ex om in één keer die week/week aan te kunnen en dus voorstelt om opbouwend te werken dat het kind, maar vooral ook de vader kan wennen aan die situatie, geef ik je een reële kans om een opbouwende regeling te verkrijgen.
Als je daarentegen volloop in het offensief gaat en de vader kost wat kost wil beperken en negatief tegenover hem staat, wordt die kans kleiner.