kinderen opgevoed door grootouders

[catsy]

Hij heeft al wraak genomen. Hij is van woede, om dat hij gewend is van altijd zijn zin te krijgen, haar meubels kort en klein gaan slaan in het huis. De sleutels heeft hij gewoon overgebroken. Dus volgende week krijgt hij de politie op zijn dak. En zo iemand zou kindjes willen opvoeden?
Dat is dan echt een goed voorbeeld.

[roderidder]

... want zij had hem de kindjes afgenomen volgens hem.

Klopt deze zienswijze?
Moeder daagt vader voor de rechtbank en eist een week/week regeling waarbij: Vader werkt full time en Moeder tijdelijk 19u / week. Moeder tracht vooral te werken als de kids bij de vader zijn. In de week dat de kids bij de vader zijn en hij is werkende moeten de kids bij de moeder zijn. Het huis wat ze gezamelijk gekocht hebben staat leeg. De meubelen van de moeder en de huissleutels zijn door de vader inmiddels vernielt.

De situatie ivm de verblijfsregeling is nog net iets te wazig: Waar verblijven de kids als moeder werkt? Wie heeft het hoofdverblijf van de kinderen geeist?

opmerking: slechts weinig of zelden zijn beide ouders en beide advocaten aanwezig tijdens een uitspraak van een kortgedingrechter. Dit duidt op ernstig conflict. Nog zeldzamer is dat in dergelijke gevallen de advocaat zijn eigen client voor de rechtbank voor schut zal zetten. Dat is zijn taak niet.

Zij was ongelukkig in hun relatie terwijl ze nu veel gelukkiger is. Er is terug rust in haar leven.

Dit is moeilijk te vatten, de kinderen moeten hier toch onder lijden, dat kan toch niet anders.

RR

[catsy]

Als de moeder werkt zijn de kindjes bij mij. De oudste gaat naar school en de kleinste blijft hier. Als haar moeder hier is blijven de kindjes bij haar, maar die zit in het buitenland. Het is niet zo dat de advocaat zijn client voor schut had gezet, maar de client had de waarheid niet gezegd tegen de advocaat en deze kon daar niet mee lachen. Hij liegt over verschillende dingen.

Omdat ze nog zo klein zijn vind de rechter dat ze meer bij de moeder moeten zijn en niet bij de grootouders, zijn ouders dus. Hij werkt trouwens bij zijn vader en is zelfstandige dus nooit thuis.

Het huis staat inderdaad leeg, zij wou er blijven wonen tot er een akkoord bereikt was voor de verkoop, maar hij bleef haar maar pesten en stalken dat ze elders gaan wonen is.

De kindjes worden goed opgevangen door haar en de omgeving. Natuurlijk lijden kindjes hieronder.
Bij de mama zijn er regels, is er rust en weten de kindjes waar ze aan toe zijn.

Bij de papa en grootouders, geen rust, veel te laat slapen, geen regels alles mag en niets moet.

Krijg dan de kindjes maar als mama terug in je week. Ze zijn lastig, moe,eten veel liever chips dan gezonde voeding.

Hij had het hoofdverblijf van de kindjes geëist maar heeft het niet gekregen.

[roderidder]

Als haar moeder hier is blijven de kindjes bij haar...Omdat ze nog zo klein zijn vind de rechter dat ze meer bij de moeder moeten zijn en niet bij de grootouders, zijn ouders dus. Hij werkt trouwens bij zijn vader en is zelfstandige dus nooit thuis.

De liefde van de moeder voor de vader ging over. Moeder en vader maken gezamelijk een overeenkomst ivm het huis en het verblijf van de kinderen bij de notaris. Eigenlijk houd niemand zich aan die regeling. Moeder vat een kortgedingprocedure aan en eist de hoofdverblijfplaats van beide kinderen. Het conflict tussen beide ouders blijft ondertussen verder escalleren.

Vroeg de moeder een onderhoudsbijdrage voor de kinderen?

Als de moeder werkt zijn de kindjes bij mij. De oudste gaat naar school en de kleinste blijft hier.
...Krijg dan de kindjes maar als mama terug in je week. Ze zijn lastig, moe,eten veel liever chips dan gezonde voeding

ach zo


RR

[catsy]

Nee de moeder vraagt geen onderhoudsbijdrage.

Als de vader zich gewoon aan de regels gehouden had, in het huis gaan wonen, zelf de kindjes opvoedde ipv zijn ouders waren er geen problemen geweest.

Het is gewoon een relatie geweest waar het leeftijdsverschil ook een grote rol gespeeld heeft, hij zocht een 2 de moeder. Doet dit nog steeds, want in de relaties die hij nu aangaat, zijn de vrouwen nog steeds 10 jaar ouder dan hij.

Zij had alles via een bemiddeling willen regelen, maar hij moest het via een advocaat doen, ah ja, want dan moest zij ook een advocaat nemen en betalen.

Hij wilt al het geld van het huis, terwijl zij er zelf ook geld ingestoken heeft, dus houdt zijn advocaat verkoop huis tegen. Dan zegt hij van huis zelf te kopen, allez ja zijn ouders want hij heeft het geld niet, en dan is het weer van ik zorg dat het niet verkocht raakt.
Hij gaat steeds weer in de fout, door haar te bedreigen en haar spullen te vernielen.

En wat kon de moeder anders dan een kortgedingprocedure aanspannen? Geef eens een andere oplossing met een ex die je haar het liefst dood ziet. Dus wie zijn liefde is hier over?

[roderidder]

We zijn hier in cirkeltjes aan het draaien. Er zijn reeds verschillende keren richtinggevende antwoorden aangereikt.

Spijtig dat beide ouders evolueren in een richting waaruit anderen tijdig conclusies moeten trekken dat de liefde voor de kinderen over is, het gevecht, de haat, de nijd en jalousie primeren hier.

En wat kon de moeder anders dan een kortgedingprocedure aanspannen?

De essentie: Niet de moeder of de vader stellen hier de vragen, maar een omstaander! Probleem is wel dat het hier via via is, kan je geen advies geven aan je vriendin om eens kennis te maken met het jf?
Tot op heden blijft de vriendin van de moeder die overigens vaak vertoeft in de nabije buurt van de kinderen campagne voeren tegen de vader van de kinderen en zijn familie. De vriendin van de moeder beschuldigd de grootouders langs vaderskant ervan de kinderen op te zetten tegen de moeder.

Het is zelfs hier zover gekomen dat het belangrijkste op dit moment, en dat is goede fundamenten leggen in de opvoeding van de kinderen een “so what” krijgen waarbij de strijd tussen de twee familie helften primeert. http://www.juridischforum.be/forum/view ... 6543#66543

In de fundamenten van de opvoeding van beide kinderen wordt hier in een recordtempo ingebakken dat agressie en ruzie maken tussen de ouders normaal is. Ook het vertellen van leugens, waarheden die op een vijandige manier hier worden verdraait of verzwegen, ook dat gaan de kinderen mee overnemen in die fundamenten van hun opvoeding waarbij geweten is dat kinderen graag hun ouder(s) of zelfs volwassen omstaanders achterna gaan doen. De last van slechte fundamenten (van 1 tot 4 jaar) in de opvoeding dragen kinderen hun hele leven mee en kunnen bovendien nooit meer hersteld worden. Jammer dat de moeder het als normaal beschouwd dat in deze fase van leven (baby-peuter-kleuter) de energie gaat naar de (vecht)scheiding van de ouders.

Als geen enkel advies gevolgd word en men de juridische strijd niet stopt, kan men beter in het praatcafé verder gaan tot aan episode 102.497.015 waarbij uiteraard de kinderen dan al jaren vaste klant zijn van de psychiater waarbij het enkel nog zal gaan wie hiervan de schuld is.

RR

[roderidder]

Mag dit dat de grootouders de kleinkinderen opvoeden terwijl beide ouders leven en in goede gezondheid zijn… Wat kan zij nog doen? Want ze is ten einde raad…

Beide ouders zijn hier m.i. helemaal niet in goede gezondheid, ze lijden onder de situatie. Ze kunnen hun eigen conflict helemaal niet eens beheersen.

Het ergste wat je in zo een situatie kan doen is het gaan juridiseren en dan nog wel naar kortgeding, een dure procedure die op zeer korte tijd beslecht moet zijn. Misschien wel lange bijdragen maar het schets een beeld:

In en juridisch systeem waar het om winnen of verliezen gaat is er geen uitkomst denkbaar als winnen-winnen.
Het is als het geven van messen aan mensen die een verschil in opvattingen hebben: het resultaat is amputatie, verwonding of dood.
En iedereen weet dat de beste oplossingen in het familierecht, die oplossingen zijn waarin een win-win uitkomst het resultaat is.
Het is als het geven van messen aan mensen die een verschil in opvattingen hebben: En iedereen weet dat de beste oplossingen in het familierecht, die oplossingen zijn waarin een win-win uitkomst het resultaat is.
ergens van het net geplukt (Nederlandse situatie)…

op 15 november 2009 13:00 schreef xxx het volgende:
Niet zo vreemd.
Bij een scheiding krijg je verplicht 'hulp' van een advocaat. Je kan kiezen uit zo'n 14.000 advocaten. Maar advocaten krijgen op de uni alleen maar les in wetten. Zelfs sociale vaardigheden worden niet aangeleerd, laat staan dat zij iets weten over psychologie of sociologie. Kortom, deze verplichte 'hulp' sluit werkelijk niet aan bij de behoeften van de klant.

De behoeften van de klant zijn namelijk niet alleen juridisch van aard, het uiteentrekken van bezit en ouderlijke macht. Veel belangrijker is eigenlijk, dat zij een goede start maken met een nieuw leven.

En juist die goede nieuwe start wordt tegengestreefd door het gerechtelijk systeem, doordat de scheiding wordt gezien als een strijd in plaats van als een probleem dat kan worden opgelost.

De advocatuur heeft een monopolistische positie, en de gerechtelijke macht (natuurlijk) ook.
Daardoor is er geen prikkel om dit te veranderen.
Ook een goedwillende advocaat heeft geen idee hoe het wel moet, bij gebrek aan adequate kennis. Bovendien zullen goedwillende mensen het in de rechtszaal afleggen tegen leugenachtigheid. Want mensen die zich bedienen van leugens, hebben een groter gedragsrepertoire. Plus, leugens worden niet bestraft in de rechtszaal.

Samengevat: het probleem zit hem in de gebrekkige wetenschappelijke kennis van de 'hulp'verleners gecombineerd met hun machtspositie.

RR

[roderidder]

Omdat het nu eens van een advocaat komt…

Rechters zouden het beter moeten weten

Bron: http://www.standaard.be/artikel/detail. ... d=MN2I3RA6
dinsdag 17 november 2009
Auteur: Inge Ghijs
BRUSSEL - 'Als advocaat denk ik vaak: heeft de rechter het wel begrepen? Luistert hij wel? Want hij heeft het dossier vaak niet op voorhand gelezen en specialist in de materie is hij allerminst.'
Van onze redactrice

'Ik was advocaat in een bouwzaak, er mankeerde van alles aan de nieuwbouw. Onder meer het kijkgat in de voordeur, dat onderaan in plaats van bovenaan in de deur was gemaakt. Zegt die rechter: “Draai die deur dan toch gewoon om,. Iemand die ook maar een klein beetje verstand van bouwzaken heeft, weet dat je een voordeur niet zomaar omdraait natuurlijk.' Advocaat Guido Wuyts, gespecialiseerd in bouwzaken, haalt het voorbeeld aan als illustratie van hoe weinig de meeste rechters afweten van bouwzaken.

Onze maatschappij is er steeds ingewikkelder op geworden. Heel wat advocaten hebben zich in de loop der jaren gespecialiseerd. 'Van de 250 advocaten aan de balie van Turnhout zijn er maar een tiental die zoals ik alleen maar bouwzaken doen', zegt Wuyts. Maar de magistratuur is veel minder ver gegaan in die specialisatie. Met als gevolg dat advocaten geconfronteerd worden met rechters die minder van de materie afweten dan zij.

'Ik ga vaak met een benepen hart naar de rechtbank: hoe ga ik dat nu weer uitleggen? Hoe moet ik het overbrengen?', zegt Wuyts. Hetzelfde gevoel heeft advocate Karin Ottelohe, gespecialiseerd in intellectuele rechten.

'Je moet als advocaat eerst lesgeven aan de magistraat van dienst, het abc van de materie uitleggen. Als je dan eindelijk aan je argumenten komt, is de rechter zijn aandacht mogelijkerwijs al verslapt en loop je het risico dat hij niet meer aandachtig luistert. De magistraat zou slimmer en beter moeten zijn dan de advocaat. Waarom leggen we anders ons probleem aan derden voor? Maar in België is dat niet zo. Hoe kun je nu een hoog kwalitatieve rechtspraak krijgen als de magistraten de wetten en de materie niet door en door kennen? Dat is heel frustrerend.'

'Bouwzaken is een erg technische materie, er komen vaak experts aan te pas. Veel rechters hebben die technische achtergrond niet en zijn er ook niet in geïnteresseerd', legt Wuyts uit. 'In kleine rechtbanken zie je vaak dat geen enkele rechter echt gespecialiseerd is in die materie.In sommige rechtbanken heb je een bouwkamer, maar ook die rechters hebben vaak niet de nodige kennis en roteren te snel om de kennis te verwerven.'

Het gebrek aan kennis bij de rechters leidt tot onrechtvaardigheden. Ottelohe: 'Als een magistraat weinig van een materie afweet en een van de partijen heeft een advocaat van een gereputeerd advocatenkantoor, dan denkt de rechter: “Die zal wel gelijk hebben,.'

Het leidt ook tot vermijdbare vorderingen tot nietigverklaring. 'Een advocaat kan beslag laten leggen op een partij goederen als het vermoeden bestaat dat de goederen namaak zijn. Zo'n beslag gebeurt in aanwezigheid van een gerechtsdeskundige en een deurwaarder. De rechter kan aan de advocaat de toestemming geven om mee te gaan, maar hij moet dat wel motiveren. Maar de rechter doet dat vaak niet, omdat hij de wet niet kent. Gevolg: de tegenpartij vordert de nietigheid van het deskundigenverslag omdat de advocaat aanwezig was terwijl dat niet bijzonder gemotiveerd was. Dan denk ik: waarom doen die rechters hun werk niet? Maar over zo'n beslag mag alleen beslist worden door de rechtbankvoorzitter. En die heeft nog wel heel wat procedures over andere materies te behandelen.'

Het leidt bovendien tot onnodige beroepsprocedures. 'Sommige onderdelen van de materie intellectuele rechten zijn heel technisch en ingewikkeld. Bijvoorbeeld octrooirecht. Er zijn pogingen geweest om alleen de rechtbank van Brussel hiervoor bevoegd te maken, maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan. Bij octrooirecht zijn begrippen als nieuwheid en inventiviteit heel belangrijk. Dan vraag ik aan de rechter: “Moet ik het begrip nieuwheid nog uitleggen?, Als hij antwoordt: “Licht het nog maar eens toe,, dan weet ik al hoe laat het is. Als je dan een rechter hebt die slim is en de moeite wil doen om zich in de materie echt in te werken kun je alsnog een goed vonnis krijgen. Maar als dat niet zo is, dan ben je gezien. Dan moet je hoe dan ook in beroep, wat de klant veel geld kost.'

Wuyts en Ottelohe pleiten alletwee voor meer specialisatie: minder gerechtelijke arrondissementen, minder rechtbanken die bevoegd zijn, meer specialisatie van de rechter. 'Sinds eind 2007 zijn er in België maar vijf arrondissementen meer die bevoegd zijn voor intellectuele rechten: Gent, Antwerpen, Brussel, Luik en Bergen', zegt Ottelohe. 'De beperking van het aantal rechtbanken is nog geen garantie dat de behandeling van de zaak beter gebeurt, omdat de rechters alsnog niet gespecialiseerd genoeg zijn. In Nederland is voor octrooirecht één rechtbank bevoegd: Den Haag. Die mensen zijn heel goed, die kun je niets wijsmaken. Maar zij zijn ook altijd op de bijscholingen waar ik als advocaat ook naartoe ga, zij discussiëren mee, houden zelfs lezingen. Belgische magistraten kom ik bijna niet tegen.'

'We hebben niet alleen meer specialisatie nodig maar ook een actieve rechter, die de zaak veel meer zelf in handen neemt en die met de experts mee ter plekke gaat', zegt Wuyts. 'Nu kom je op de zitting en heeft de rechter het dossier meestal niet op voorhand gelezen en worden er nauwelijks vragen gesteld. Een argument dat je als advocaat niet hebt uitgewerkt, kan dan plotseling het sleutelargument in het vonnis worden. In het Antwerpse hof van beroep, waar je wel twee aparte bouwkamers hebt, zetelt een raadsheer die de materie al jaren doet. Hij heeft artikels over die materie gepubliceerd, is erg bekwaam. Hij leest het dossier op voorhand, maakt op de zitting een korte samenvatting van het vonnis van eerste aanleg en de argumentatie en stelt dan enkele gerichte vragen. Dan krijg je een kwalitatieve rechtspraak waar je als advocaat wat aan hebt.'

***

Kortom als de moeder hier niet op het JF vragen komt stellen dan stopt deze topic hier voor mij in de rubriek “echtscheiding” . Heb je nog nieuwe vragen? Dan vraag ik aan U om verder te gaan in “praatcafé”.

RR

[catsy]

De rechter heeft het bij haar allemaal begrepen.
Vandaag wilde ze de kindjes gaan halen maar ze kreeg ze niet mee. Nu moet ze dus telkens met een getuige de kindjes gaan ophalen en telkens een verslag maken als ze ze niet mee krijgt.
Hij blijft dus gewoon van zijn werk thuis zodat ze ze niet te zien krijgt.
De rechtszaak is nu weer opgeschoven want volgens zijn advocaat zijn er procedurefouten gebeurt.
En zo blijft het duren en de kindjes zijn er de dupe van.

[catsy]

Vandaag goed nieuws gehad van haar advocaat. Hij heeft de rechtszaak verloren en al maar goed ook. De oudste heeft ze vandaag naar het ziekenhuis moeten brengen omdat bij hem diabetes is vast gesteld. Hij heeft dus de hele week bij de grootouders in bed geplast, abnormaal veel gedronken en gegeten en veel moeten gaan plassen en die vader gaat er niet eens mee naar de dokter. Zelfs de grootmoeder niet. Maar ze vertellen dit dan ook niet tegen de moeder met als resultaat dat die het dus van haar kindje moet horen. Zij is dan naar de dokter gegaan die haar meteen door naar spoed gestuurd heeft en nu ligt hij in het ziekenhuis. En aan zulke mensen moet je je kindjes toevertrouwen?

[talitakumi]

Dat verhaal van de lange lepels klopt als een bus.

Het probleem is echter dat hij de steun heeft van zijn ouders, mensen met veel geld en die kunnen zich dure advocaten veroorloven.

Bij het lezen van bovenstaande quote, kreeg ik er kippevel van omdat ik door deze statement overwelmd word van woede en onmacht...

Ik probeer in het kort mijn situatie weer te geven:

Mijn dochter wordt volgende week 15. Haar vader en ik hebben een relatie gehad van zo'n goeie drie jaar, nooit gehuwd, uit elkaar gegaan als vrienden toen mijn dochter 2,5 jaar oud was.

Mijn ex had onze overeenkomst wat betreft de regelingen voor onze dochter (alimentatiebedrag, bezoekrecht) op papier gezet, laten wettigen en had mijn ouders en zijn ouders als getuigen laten tekenen.
Ik heb dan ook maar getekend, uiteindelijk kon de regeling slechter geweest zijn.

Vanaf dat moment verliep alles vlot, mijn dochter ging in het weekend naar haar vader, die op meer dan anderhalf uur van bij mij woont, tijdens de week was ze bij mij en ging ze naar school.

Toen kwam de dag dat mijn ex een nieuwe vriendin had en er een kind mee kreeg. En die kon niet goed om met het feit dat onze dochter bij hen op bezoek kwam. Een kind van een ander... gekend verhaal. Tegen dan zat mijn dochter in het derde leerjaar. Het kwam zover dat ze, elke keer dat ze een weekend naar haar vader moest, ze hysterisch huilde omdat ze haar daar liever zagen vertrekken dan aankomen.

Gedurende een paar jaar is ze bijna nooit meer gegaan naar haar vader. Die heeft daar ook geen heisa rond gemaakt, hij had nu zijn eigen nieuw gezin, en hij legde zich neer bij de beslissing van onze dochter. Punt.

Sinds mijn ex en ik uit mekaar zijn gegaan, verbleef mijn dochter regelmatig bij oma en opa (mijn ouders). Zij waren blij haar te hebben, ik als jonge alleenstaande moeder (24 jaar toen ze 3 was) was ook blij af en toe eens te kunnen uitbreken.

Tot dan werd daar nooit een probleem van gemaakt.

Twee jaar geleden ben ik naar een advocaat gestapt. Reden: een tienerdochter met hobby's, steeds hogere schoolfacturen, sportkampen, een aankomende orthodontie behandeling (blokjes apparaat) voor twee jaar en een vader die het bedrag van de alimentatie (100 euro) sinds de overeenkomst tien jaar geleden, nog nooit had geïndexeerd en nooit had willen meebetalen in alle extra kosten zoals hierboven vermeld.

Met de steun van mijn ouders (je hebt gelijk meisje, hij moet zijn part betalen), ik dus naar een advocaat. Zaak gestart bij de jeugdrechtbank in juni 2008. Eis van mij: verhoging alimentatiegeld tot een bedrag dat schappelijk is voor een kind van 14 + de helft betalen in alle medische kosten, buitenschoolse activiteiten.

Dit was dus juni 2008, eerst gerechterlijk verlof, daarna voorgekomen in september of oktober 2008: uitgesteld voor een paar maanden op vraag van de tegenpartij.
ik hou het kort. Mijn ex ging niet akkoord met wat ik vroeg, en uiteindelijk ging de rechtbank zelf beslissen aangezien de tegenpartij geen deftig voorstel op tafel kon/wilde leggen.


(dit ter info: sinds mei 2007 verbleef mijn dochter bijna altijd bij mijn ouders, dit omdat ik een hele moeilijke relatie had op dat moment, die is uiteindelijk afgesprongen, en ik had het emotioneel heel moeilijk. Mijn ouders hebben mijn dochter dan opgevangen zodat ze niet zou lijden onder mijn verdriet. Ik dacht dat ik hiermee het beste deed voor mijn dochter. Na een hele poos voelde mijn dochter zich meer thuis bij oma en opa, daar mocht ook veel meer en dus was er altijd wel een reden om ginder te blijven. Mooi weer en dus in de tuin kunnen spelen, spelen met het buurmeisje, etc noem maar op. Ik zag er geen graten in, zolang mijn kind maar gelukkig is en kon buiten spelen, wat bij mij niet kon op een app. Het "even opvangen" was ondertussen veranderd in een permanent wonen bij oma en opa. Elke poging die ik deed om haar naar huis te halen werd met één of andere smoes weggeveegd. Ik wilde haar niet dwingen, dus liet ik haar bij mijn ouders, weer in de gedachte goed te doen daarmee. Ondertussen zijn we gekomen aan mei 2009)


En nu komt het: mei 2009: voorziene datum van uitspraak van de jeugdrechtbank ivm bezoekregeling en alimentatie.

Een paar weken ervoor had ik de zoveelste tevergeefse poging gedaan om mijn dochter eens te zien. Mijn moeder opgebeld met de vraag, weer afgescheept.

Op consult bij mijn advocaat, een drietal weken voor de uitspraak, om enkele zaken nog te bespreken, haal ik dit voorval aan. Dat het nu al twee jaar is dat mijn dochter bij mijn ouders verblijft, ik dit toelaat omdat ik denk goed te doen (als het dat is wat ze wil, haar dwingen om naar huis te komen wilde ik niet), maar dat ik er nu wel genoeg van begon te krijgen.
Wat moet ik doen, vroeg ik hem. Duidelijk antwoord: gezien het naderen van de uitspraak én na het lezen van de besluiten van de tegenpartij, kon ik niet anders dan drastisch in te grijpen.

Drastisch, maw, mijn advocaat zei dat ik direct actief stappen moest ondernemen om mijn dochter weer te zien. Zijnde, naar het huis van mijn ouders rijden en eisen dat mijn dochter mee komt naar huis. Indien nodig, met politiebijstand. Alleen zo kon hij bewijzen naar de jeugdrechter toe dat ik wel degelijk poogde mijn dochter te zien!

De besluiten van de tegenpartij beweerden namelijk dat ik NOOIT naar mijn dochter had omgezien, dat ze al jaren bij mijn ouders leefde en ik haar uitbuitte door het alimentatiegeld en de kinderbijslag voor mij te houden. Dat ik ongeschikt was als moeder door mijn onophoudelijk nachtelijk uitgaan en vele contacten met het gespuis der aarde... enz enz.

Ik had mijn twijfels over deze aanpak, vond dat dit voor mijn dochter zeer traumatisch zou zijn, aan de deur bellen met de politie erbij.. maar ik volgde de raad op van mijn advocaat, ervan uitgaande dat hij wel wist wat hij deed. Ik belde mijn moeder, zei haar dat ik mijn dochter de dag nadien (zaterdag) kwam halen om het weekend bij mij door te brengen.
Resultaat: mijn moeder reageerde amper, zei dat ze mijn dochter ging laten terugbellen. Wat ze ook deed.

Het was een telefoontje om nooit meer te vergeten. Dat kind aan de andere kant van de lijn herkende ik niet. Schreeuwen, roepen, tieren, "IK KOM NIET MEE MET JOU, BRENG VOOR MIJN PART ALLE POLITIE VAN DE WERELD MEE, JIJ BENT ZELFS MIJN MOEDER NIET MEER, IK HAAT JE, enz enz)

Ik stond perplex. Dat was mijn dochter niet, de dingen die ze zei, de verwijten die ze me maakte, het was alsof ik mijn eigen moeder hoorde. Mijn dochter leek volledig gebrainwashed te zijn en ze sprak alsof ze het haar van vooraf hadden ingestampt. Wat ik hoorde waren de verwijten en meningen die mijn ouders hadden tov mij, maar ze kwamen uit de mond van mijn dochter.

Daar stond ik dan. Ik wist toen nog niet dat mijn ouders, doordat ik had gezegd dat ik mijn dochter ging komen halen, willen of niet, zelf een advocaat hadden genomen en hadden gezegd dat ik door overmatig drank-, pillen-, en drugsmisbruik niet in staat was om voor mijn dochter te zorgen en zodus ongeschikt moest verklaard worden als moeder. Op die manier wilden ze de voogdij afdwingen zodat mijn dochter bij hen kon blijven. Mijn dochter hadden ze in die twee jaar zover gekregen en bewerkt dat ook zei tov mij een diepe haat had gekweekt.

Opeens kwam uit dat mijn ex en mijn dochter reeds geruime tijd weer contact met elkaar hadden, dit zonder mijn weten.
Nog erger, bleek dat mijn ouders, samen met mijn ex, zaken hadden afgesproken om zo samen mij kapot te maken met valse beschuldigingen.

Ik heb in die paar dagen in een hel geleefd. Onbegrip, woede, onmacht. Ik moest nu opeens tegen een tweede advocaat opboksen, tegen zo'n lelijke en valse beschuldigingen, en dan nog komende van mijn eigen ouders.

Wetende hoe mijn dochter mij haatte door toedoen van mijn ouders, dat ze haar zover hadden gekregen dat ze mij uit haar leven wilde bannen, en WETENDE DAT MIJN OUDERS GELD HEBBEN ALS SLIJK EN IK ALS ALLEENSTAANDE MOEDER GEEN TWEE RECHTZAKEN KON BLIJVEN BETALEN, heb ik na drie dagen piekeren en nadenken over wat doen en wat niet. Wat doen in het belang van mijn dochter en rekening houdende met mijn financiële situatie.

Met een bloedend hart beslist dat het geen nut had om verder te blijven vechten via advocaten, tegen mijn ex én tegen mijn ouders, voor een kind dat je letterlijk zegt dat je haar moeder niet meer bent, dat ze je nooit meer wil zien, dat ze je haat...

Mijn advocaat gezegd alles stop te zetten bij de jeugdrechtbank. Ik hield ermee op. Het was een verloren zaak. Ik ging mijn dochter niet kapot maken door haar met mentaal slopende rechtszaken te verplichten bij haar moeder te komen wonen. Ze ging toch weglopen had ze me al beloofd.

En ik? Mijn ouders en mijn ex wisten heel goed dat ik een aanval van hen beiden financieel niet aankon. De bedoeling was om me financieel totaal aan de grond te "procederen", mentaal te breken, om finaal toch mijn dochter voor hen te hebben.

dat was het. Jeugdrechtbank stopgezet, alles blijft zoals het was de laatste twee jaar, mijn dochter woont bij hen, mijn ex stort nu de alimentatie naar hen, en voor de rest hoor of zie ik niemand. Ik weet niet hoe het met mijn dochter is. Haar proberen te bellen moet ik ook niet meer doen, want de laatste keer dreigde ze ermee klacht in te dienen wegens stalking, want ik liet haar niet met rust...

Ze staat nog altijd gedomicilieerd bij mij, ik heb nog altijd het hoederecht over mijn dochter, voor zover ik weet is er geen vonnis uitgesproken over wat dan ook.

Volgende week verjaart mijn dochter. Ik heb een mooie kaart gekocht, maar ik weet niet wat ik erin moet zetten. Ze smijt hem wsch toch direct in de vuilbak, nadat ze eerst heeft gekeken of er geen geld tussen zit. Mijn kaart zal bespot worden en daarna bij de rest van het vuil belanden.

Zelfs al had ik het geld gehad om te blijven procederen, dan nog had ik het niet gedaan. Waarom? Omdat, al had ik alles gewonnen en was de uitspraak dat ze bij mij moest komen wonen, dan nog had ik verloren want mijn eigen dochter haat mij. Dus voor mij was het geen win-win situatie maar, een lose-lose situatie (staat niet in de Van Daele trouwens)

Ging het kort houden, blijkt toch een hele epistel te zijn geworden...

[catsy]

@Talitakumi, dat moet een hel zijn. Daar waren we bij haar ook bang voor. De kindjes zijn nog klein, maar o zo beinvloedbaar. Gelukkig heeft zij de rechtszaak gewonnen en mogen de kindjes nog maar een weekend in de maand naar daar en een zondag. Maar nu met de diabetes van het oudste zoontje is alles er wel moeilijker op geworden. Hij ligt in Leuven en beide ouders moeten meestal aanwezig zijn om de hele uitleg over het ziekteverloop en de behandeling te starten. Ik dus ook want ik zorg regelmatig voor de kindjes. Maar de spanning in die kamer is echt te snijden. Gisteren hadden we het er met zijn moeder over, een gewoon normaal gesprek en wat zij er van vond dat haar zoon zo deed. Haar antwoord was, ja da's normaal, dat kan 3 maanden duren volgens psycholoog. Dus hij mag haar pesten, mij en haar bedreigen, en ondertussen zijn gang gaan.
Ik heb daarnet mijn vriendin gebeld, was net thuis van het ziekenhuis, had hij haar al bedreigd met van alles en nog wat. Dus nam ze huilend de telefoon op. Ik ben die man dus echt kotsbeu en ben van plan om klacht tegen hem neer te leggen. Mijn zoon van 16 jaar is nog volwassener als hij en zijn ouders samen. Als mijn vriendin een van de volgende weken komt zal ik haar jou verhaal laten lezen. Nu voor het moment gaat het niet lukken want haar zoontje moet nog zeker 10 dagen in het ziekenhuis blijven.

[talitakumi]

@Talitakumi, dat moet een hel zijn. Daar waren we bij haar ook bang voor. De kindjes zijn nog klein, maar o zo beinvloedbaar. Gelukkig heeft zij de rechtszaak gewonnen en mogen de kindjes nog maar een weekend in de maand naar daar en een zondag. Maar nu met de diabetes van het oudste zoontje is alles er wel moeilijker op geworden. Hij ligt in Leuven en beide ouders moeten meestal aanwezig zijn om de hele uitleg over het ziekteverloop en de behandeling te starten. Ik dus ook want ik zorg regelmatig voor de kindjes. Maar de spanning in die kamer is echt te snijden. Gisteren hadden we het er met zijn moeder over, een gewoon normaal gesprek en wat zij er van vond dat haar zoon zo deed. Haar antwoord was, ja da's normaal, dat kan 3 maanden duren volgens psycholoog. Dus hij mag haar pesten, mij en haar bedreigen, en ondertussen zijn gang gaan.
Ik heb daarnet mijn vriendin gebeld, was net thuis van het ziekenhuis, had hij haar al bedreigd met van alles en nog wat. Dus nam ze huilend de telefoon op. Ik ben die man dus echt kotsbeu en ben van plan om klacht tegen hem neer te leggen. Mijn zoon van 16 jaar is nog volwassener als hij en zijn ouders samen. Als mijn vriendin een van de volgende weken komt zal ik haar jou verhaal laten lezen. Nu voor het moment gaat het niet lukken want haar zoontje moet nog zeker 10 dagen in het ziekenhuis blijven.

Tip: ik weet dat je met een vaste lijn een aanvraag kan doen om gedurende een bepaalde periode al je binnenkomende oproepen te laten laten registreren. Dit kun je dan nadien gebruiken als bewijs voor bvb stalking als hij regelmatig zo'n pest- en dreigtelefoontjes doet naar je vriendin.

Het vraagt mss wel wat werk, maar heel belangrijk is dat als je begint met een klacht neer te leggen tegen bedreiging en stalking, je dit blijft doen, elke keer dat je zo'n oproep hebt gehad.

Als het oproepen zijn via de gsm, dan is het nog makkelijker. De meeste gsm's kunnen gesprekken opnemen. Doen, bij elke oproep die je vriendin krijgt van die kerel. ook weer duidelijk bewijs. En als er smsen zijn, laat daar een print out van maken door de politie bvb. Dan heb je dat op papier staan en dit zijn zaken die een zaak in de rechtbank als rechtstreeks bewijs gebruikt kunnen worden.

Ofwel negeer je de oproepen die van hem komen, als hij via gsm niet onbekend belt natuurlijk, en als je een vast toestel hebt dat de id van de beller toont.

Ik zou echter het eerste doen, elke keer klacht neerleggen wegens bedreiging en stalking. Zal z'n vruchten afwerpen maar het vraagt wat werk.

Succes in ieder geval en zeg aan je vriendin dat ze haar potverdorie niet laat doen wat haar kindjes betreft! Ik weet wat het is om opeens aangevallen te worden uit de meest onverwachte hoek en met lede ogen te staan toekijken hoe ze je eigen kind zodanig hebben gebrainwashed dat het je eigen kind niet meer lijkt te zijn..

Mijn dochter is op amper een paar maanden tijd volledig omgeslaan en heeft ze zich gekeerd tegen mij. Nu haat ze me met al wat ze in zich heeft. De schuldige hierin is mijn moeder. Die heeft misbruik gemaakt van een vertrouwenssituatie waardoor mijn dochter zich verraden voelde door mij. Mijn moeder heeft het onderwerp dat in vertrouwen moest gehouden worden breed uitgesmeerd bij iedereen van de familie waardoor mijn dochter van iedereen de volle laag heeft gekregen.

Als moeder wist ik dat een kind van haar leeftijd strafbaar is als ze sexueel contact heeft met iemand. Enfin, eigenlijk ben ik als moeder strafbaar, mijn dochter zou eerder geplaatst worden.

Aangezien dit voorval gebeurd was toen mijn ouders haar voor de zoveelste keer een volledig weekend alleen thuis lieten, en mijn dochter mij dit in vertrouwen had opgebiecht, wist ik dat ik op de één of andere manier iets moest vinden zodat men haar niet meer alleen liet.

En dit zonder haar vertrouwen te schaden. Op alle mogelijke manieren heb ik mijn moeder proberen duidelijk te maken dat ik niet meer wilde dat ze mijn dochter alleen lieten. Als ze een weekend weg wilden, dan wilde ik dat ze naar mij kwam. Mijn moeder, achterlijk en naïef zoals ze is, leek maar niet te snappen waarom ik opeens zo uitdrukkelijk eiste dat mijn dochter niet meer alleen gelaten werd.

Uiteindelijk kon ik niet anders dan de echte reden te vertellen aan mijn moeder zodat ze de ernst van de kwestie zou inzien. Ik had haar wel eerst heel duidelijk gezegd dat ze, wat ik haar ging vertellen, absoluut moest zwijgen want mijn dochter had mij dit in vertrouwen vertelt en ik vond het al erg genoeg dat ik dat moest beschamen gewoon omdat mijn moeder anders het plaatje niet snapte.

Wat is er gebeurd denk je... Oma met haar grote klep kon dit nieuws dat insloeg als een bom niet aan en heeft na een paar dagen alles aan de grote klok gehangen én mijn dochter erover aangesproken.

Conclusie: mijn dochter heeft zich verweerd door te zeggen dat alles uit de context was getrokken, dat ze dat had gezegd zodat ze de pil zou krijgen maar dat er feitelijk nooit iets gebeurd was. Ik, vanaf dat moment, was de grote boeman.

Toppunt van heel die kwestie: mijn ouders hebben deze versie als de juiste uitgevonden: mijn dochter vertelt de waarheid, zij zou zoiets nooit doen, daar zijn ze van overtuigd. Ik ben degene die zo'n dingen vertel terwijl ze eigenlijk helemaal niet waar zijn.

Voilà, en zo krijg je op korte tijd het mes in je rug en heb je de haat van je kind op je nek gehaald, dankzij oma met haar grote mond en haar nog grotere naïviteit.

Ach, ik kan zo nog uren doorgaan... aanstaande maandag moet ik weer naar mijn advocaat, hij heeft weer documenten ontvangen die voor mij bestemd zijn. heb al zo'n voorgevoel dat het te maken zal hebben met de voogdij die ze willen bekomen door de strafklacht die ze hebben neergelegd bij het parket tegen mij: artikel 1632bis: voogdij verkrijgen over een minderjarige door de moeder als onbekwaam te laten verklaren.
Met onbekwaam mag je dus verstaan: helemaal niet in staat door, zoals mijn ouders het bij hun advocaat hebben laten neerschrijven, "drugs-, drank,- en geneesmiddelen misbruik"

En dat moet dan komen van mijn moeder die jaren lang de grootste zuiplap van de buurt was... mijn moeder, de alcoholiste, die ik in ons eigen huis met een andere man in bed heb betrapt toen ik 18 was en mijn vader niet thuis was. Mijn moeder, die mij toen ik nog klein was, om de haverklap uit mijn bedje haalde 's nachts nadat ze nog maar eens ruzie had gezocht met mijn tweede vader, met haar bezopen smoel.. en me overal meezeulde midden in de nacht.

Wat zeggen ze.. de pot verwijt de ketel dat ze zwart ziet...!

Denk dat dit hier wel van toepassing is.

[catsy]

Ik zal haar de tips doorgeven.
Ik hoop dat jou dochter als ze later volwassen is en zelf kinderen heeft beseft wat ze jou aangedaan heeft. En je moeder die moest zich schamen.
Kan je nergens geen getuigen vinden die kunnen zeggen dat je moeder alcoholiste was? Heb je nog contact met je eigen vader? Jammer dat je moeder niet door de mand valt met haar leugens zoals haar vriend op de rechtbank. Hij heeft een gehaaide advocaat maar deze heeft hem deze keer niet kunnen helpen.

[talitakumi]

Ik zal haar de tips doorgeven.
Ik hoop dat jou dochter als ze later volwassen is en zelf kinderen heeft beseft wat ze jou aangedaan heeft. En je moeder die moest zich schamen.
Kan je nergens geen getuigen vinden die kunnen zeggen dat je moeder alcoholiste was? Heb je nog contact met je eigen vader? Jammer dat je moeder niet door de mand valt met haar leugens zoals haar vriend op de rechtbank. Hij heeft een gehaaide advocaat maar deze heeft hem deze keer niet kunnen helpen.

Er zijn mensen genoeg die afweten van mijn moeder haar drankprobleem, maar het zijn allemaal mensen uit de familie, dus die zullen nooit getuigen.

Daarbij, mijn moeder is al zo laag gevallen dat ze haar overspel ontkent, nog beter, 2 maanden geleden tijdens weer een discussie aan de telefoon omtrent het willen zien van mijn dochter gebeurde dit:

Mijn moeder weigerde weer om iets af te spreken zodat ik mijn dochter kon komen halen om haar te zien. Ik maakte me kwaad en vroeg haar hoe zij zich zou gevoeld hebben vroeger, hadden haar ouders en grootouders (mijn overgrootouders en grootouders hebben mij grotendeels groot gebracht, niet mijn moeder) zouden geweigerd hebben om mij te zien omdat ze van mening waren dat ze als moeder niet bekwaam genoeg was om voor mij te zorgen.

En daarbij zei ik, wie ben jij om mij te verwijten? IK heb je met een andere man in bed gevonden terwijl papa niet thuis was! Ik heb gezwegen en zat steeds tussen het geruzie van jullie twee, dus zou je niet beter je mond houden? Van de pot die de ketel zwart verwijt gesproken!

Haar antwoord was:" amai, je moet niet vragen hoe LABIEL jij eigenlijk wel bent om zo'n leugens uit te vinden!"

DIE HAD GEWOON HET LEF OM, TEGEN MIJ, DE PERSOON DIE HAAR HAD BETRAPT EN WAARVAN ZE DUS ZEKER WIST DAT IK GEEN LEUGENS VERTELDE, HAAR OVERSPEL TE ONTKENNEN EN NOG BETER, MIJ TE BESCHULDIGEN VAN LABIEL ZIJN!!!

Echt waar, ik stond aan de grond genageld! Hoe gestoord moet je zijn om zoiets af te liegen, tegen de persoon die je heeft betrapt!

Misschien dat ze, met haar doorzopen hersenpan, denkt dat ze door zo ontkennend te reageren en mij van labiel zijn te beschuldigen, mij zover zal krijgen om te twijfelen aan mezelf en aan wat ik jaren geleden met mijn eigen ogen heb gezien!! Die is toch rijp voor een behandeling hoor!

Sinds dat moment heb ik geen moeder meer. Het is misschien cru om te zeggen, maar ik hoop dat ze binnenkort letterlijk wegkankert.
Dat ze wegteert tot een klein hoopje ellende, mij ziet ze nooit meer, wat er ook met haar gebeurd, het raakt mijn kouwe kleren niet.

Wat mijn dochter betreft, ergens ben ik diep ontgoocheld in haar, anderzijds mag ik het haar niet kwalijk nemen. Tenslotte is ze van alle kanten heel sterk beïnvloed geweest en dit net op een leeftijd waar ze zo beïnvloedbaar zijn. Ze hebben haar kopje volgestoken met hun uitspraken en beweringen tov mij en mij hebben ze altijd van haar weg gehouden, terwijl ze me net zo nodig had.

Nu is het te laat, ik wil haar niet nog meer traumatiseren. Ik kan met gemak via de jeugdrechtbank haar laten verplichten om terug bij mij te komen wonen, mijn ouders hebben geen poot om op te staan met hun strafklacht tegen mij. Ook hun poging om voogdij te verkrijgen door mij als onbekwaam te laten verklaren door valse beschuldigingen, zal door de rechtbank onmiddellijk afgewezen worden.

Maar zelfs al behaal ik overal de overwinning, wat heb ik bereikt met mijn dochter? Die zal mij alleen nog meer haten omdat ze verplicht wordt om terug bij mij te komen wonen, ze dreigt met weglopen. Een paar keer weglopen resulteert in een plaatsing in een instelling.

Is het dat wat ik wil? Nee, de schade is aangericht, ik twijfel nog steeds of ik ga terug vechten of niet.
Ze is nu 15, ergens hoop ik dat ze met de tijd mij terug zal willen zien, aan de andere kant, gezien de sterke slechte invloed die ze dagdagelijks ondervind bij mijn ouders, vrees ik dat haar mening over mij er niet op zal verbeteren.

Men heeft mij aangeraden om de dienst bijzondere jeugdzorg in te schakelen aan gezien dit een duidelijk gevan van ouderverstoting is.

Ik ga om te beginnen eerst veranderen van advocaat, daarna bespreek ik alles met een specialist ter zake en zal ik beslissen wat ik het best kan doen.