Mijn schoonpa overweegt om te scheiden omdat de thuissituatie niet langer houdbaar is.
Hij is 75 en net geopereerd aan zijn hart en was thuis niet meer gewenst maar uiteindelijk na een maand te revalideren bij ons - waar hij het liefst bleef maar door omstandigheden dit niet kon - terug naar huis gegaan.
Nu is het zo dat hij daar behandeld wordt als een buitenstaander. De inwonende zus heeft zich hevig verzet en negeert hem nu compleet. Ze spreekt geen woord tegen hem maar snauwt hem enkel af als ze hem een opmerking maakt om pietluttigheden (bijvb. dat hij zijn koffietas moet vastnemen aan het oortje ...).
Tijdens zijn ziekenhuisverblijf was het net alsof er thuis groot feest was daar de inwonende zus haar 20 jaar oudere vriend elke dag liet binnenkomen, mee-at en daar tot 's avonds laat bleef waarmee mijn schoonma heel erg opgezet was daar ze dan niet alleen was. (Als pa thuis was, bleef ze uren weg en ma heeft ze nodig om naar t toilet te gaan). Dat schoonmama naar een centrum gaat waar men haar 24 op 24 kan helpen staat buiten kijf en daar wordt ze door de andere kinderen ten volle in gesteund, ook al doet ze haar gevoeg op een stoel in de keuken zodat iedereen kan meegenieten.
Ma is ook 75 en hulpbehoevend, slaapt al jaren op het gelijkvloers met de inwonende zus en jammer genoeg is mijn schoonpa nu ook genoodzaakt om beneden te slapen (één van de redenen waarom mijn schoonma en schoonzus niet wou dat hij nog naar huis kwam !).
Hij is nu net 1 week thuis en nu blijkt dat die 20-jaar oudere vriend daar sinds de eerste dag gewoon verder binnenkomt na het werk, blijft eten en blijft zitten tot 's avonds net alsof het zijn huis is. Dat is echt een ouwe mens volledig overtroeven.
Pa had gezegd dat hij vanaf de zomer binnen mocht, maar enkel es op bezoek zoals het bij elk kind ging, niet om daar permanent te verblijven en enkel s avonds naar huis te gaan om te slapen.
Ik vrees dat pa nog niks heeft gezegd omdat het anders uit de hand loopt en hij iets aan zijn hart krijgt want de inwonende zus roept en tiert voor het minste. Het wenen staat hem nader dan het lachen en je ziet hem constant denken maar hij zegt praktisch geen woord. Als ik hem vraag wat hij wilt, weet hij het zelf niet maar hij kwijnt weg bij zo'n toestand.
Daarbij komt nog dat schoonmama een wc-stoel staan heeft naast haar relaxzetel omdat ze amper nog op haar voeten kan staan en er daardoor ook elke dag de oudste zus daar uren gaat zitten om te helpen terwijl de inwonende zus een paar uur gaan werken is. Zij zitten in de keuken. Pa zit vooraan waar zijn bed staat maar waar s morgens de zon schijnt waardoor de overgordijnen dicht blijven en hij in het donker zit ... Het is daar miserie troef !
Op een week is hij fel achteruitgegaan (fysiek) en mentaal zit het ook niet goed want hij zegt dat hij zijn kas opvreet.
Nu blijkt dat die vriend van de schoonzus de slaapkamer van mijn schoonpa een beetje gaat opkalefateren (lees : een beetje geld uit schoonmama haar zakken gaat slaan) en ook nog het plat dak zou laten herstellen door de broer van de vriend wat veel geld zal kosten enz.
We zien het met lede ogen aan. Schoonmama wilt geen contact meer met haar dochter omdat mijn echtgenote tot 3 maal toe voorkomen heeft dat schoonpa in een geriatrisch of psycho-geriatrisch centrum zou worden geplaatst, enkel en alleen omdat zij een gezellig onderonsje willen zonder onze pa !
Pa heeft enorm verlangd om naar huis te kunnen gaan maar nooit gedacht dat ze zo vijandig tegen hem zouden doen, vooral de inwonende zus.
En dat na een hartoperatie !
Pa heeft bij ons elke dag kiné gehad (5/week) en was heel erg aangesterkt, tot zelfs trappen zonder probleem, voorzichtig, dat wel. Tot 3 maal na elkaar met de kinesiste was geen probleem. Nu hijgt hij al als hij gewoon een paar stappen zet.
Wij hadden een bed, hometrainer en rolstoel geregeld om thuis te leveren. Dit alles is geannuleerd door de zus. Nu staat er zijn bed, met een krakkemikkelige hometrainer van voor de oorlog waar pa nog niet heeft durven op zitten omdat de fiets niet stabiel staat, waar ook geen hartslag op te zien is en er gewoon geen rolstoel is, terwijl deze de eerste 6 maanden gratis was en daarna mits doktersvoorschrift hem definitief kon worden toegewezen. Alles ontneemt men hem in zijn belang !
Jammer genoeg zijn de trappen bij hem thuis smaller en veel steiler waardoor het risico te groot is om nog trappen te doen.
De kiné thuis heeft hem trappen doen doen - naar omhoog gaat maar naar beneden is het heel steil en gevaarlijk. De bekleding van de trappen puilen ook nog uit waardoor het extra oppassen is.
Doordat die vriend van de zus pa's slaapkamer (die men volledig heeft leeggemaakt) een beetje gaat oplappen, hebben we geen idee of dit opnieuw voor pa is (met eventueel een lifttrap) of dit voor hem zelf is om zich daar binnen te zetten en er zijn eigen slaapkamer van te maken ... ?
Ze vertellen pa niks en wij kunnen niks vragen want ze willen met opzet geen contact meer zodat er ook geen inmenging kan zijn.
We hebben pa aangeraden om te eisen dat die vriend daar niet elke dag komt zitten en eten op zijn kosten (ook al beweert de ma dat hij wel es iets betaalt ...) maar hij voelt zich zo alleen - 1 tegen 3 en dat terwijl hij zich rustig moet houden. Als we hem bellen durft hij niks te zeggen. Als we langsgaan staat de oudste zus aan de deur te luisteren enz. Een onhoudbare situatie ! Voordien rookte hij op zijn kamer minstens anderhalf pakje sigaretten. Thuis wilden ze hem alles ontzeggen, ook toen hij bij ons revalideerde. De dokter heeft hem laten beloven om 3 sigaretten per dag te roken. Thuis is een schuifdeur naar de hof waar hij moeilijk zelf het kan opendoen, dus moet de inwonende zus voor hem de deur opendoen waardoor hij enkel een sigaretje kan roken als ze thuis is. Als een sukkelaar staat hij dan te wachten tot ze bereidwillig is om de deur open te schuiven en als hij binnen wil komen, klopt hij zachtjes om terug binnen te mogen. En zo verloopt dit voor alles. Zijn kleren heeft hij ook niet bij de hand, voor alles moet hij bedelen.
Als hij thuis kwam was er nog geen koekje voor bij de koffie in huis terwijl dat er altijd geweest is. Het lijkt echt op pestgedrag in erge mate.
Pa vreest dat hij het financieel niet kan betalen om alleen te wonen (serviceflat of zo) omdat ons moeder waarschijnlijk in de loop der jaren nooit geld op de bank heeft laten staan en alles in huis houdt (dus geen bewijs van).
Hij heeft een pensioen van 1500 euro maar denkt een deel te moeten afstaan om moeder te onderhouden ...
Ze bezitten een woonhuis van ongeveer 300.000 euro.
Vraag is : wat zijn de te ondernemen stappen op juridisch en financieel vlak en hoe te werk gaan ? Wat betreft het huis, de bank, zijn pensioen, zijn rechten en plichten enz.
Van de helft van zijn pensioen kan hij niet leven en zal waarschijnlijk het huis moeten laten verkopen. Anderzijds kan hij misschien voorstellen dat moeder in het huis kan blijven wonen als hij zijn pensioen mag houden maar we zijn er praktisch van overtuigd dat ze daar nooit mee instemt.
Ikzelf zie het niet zitten om hem continu op te vangen maar wil hem wel zoveel mogelijk helpen en bijstaan, hem ook regelmatig gaan halen, zodat hij zich zeker niet in de steek gelaten voelt.
We zijn volop aan het zoeken naar een serviceflat maar de wachtlijsten zijn heel lang en we zouden hem het liefst bij ons in de buurt hebben wat nog een bijkomend probleem is omdat niet-inwoners op de 2de plaats komen ...
Alvast dank voor elke tip !