Als overheid, zeker de magistratuur kan je dit vrij goed sturen hoor. Natuurlijk niet in alle gevallen. Maar diegene die de communicatie/omgang/bemddeling/de verstandhouding frustreerd mag niet gehonoreerd worden, en dat gebeurt tot op de dag van vandaag nog veel te veel. Dat is gewoon fout.Maar helaas voor een gesprek en oplossing moet men met twee zijn he
Door in de eerste maanden na scheiding bilocatie als standaard model te hanteren als één ouder hierom verzoekt, stimuleer je ook die ouders contacten met elkaar te maken over praktische zaken. Ook neem je de onrust van de ouders weg, je krijgt de bilocatie als je er om vraagt, dat schept rust en zekerheid. Bemiddeling zal overigens ook op gelijke voet gebeuren en niet van - als ouders niet overeenkomen dan zal één ouder de "macht" over het kind(eren) krijgen.- Op die manier vraag je om problemen als één ouder zich verzet tegen de bilocatie. Uiteraard lok je, zeker bij jonge kinderen nog een situatie uit dat na een x aantal weken/maanden het kind(eren) bij wie de ouder die de hoofdverblijfplaats heeft en met meredeel van de zorg heeft dat men als argument gaat opwerpen "Het kind wil niet anders" Somige ouders doen zelfs alsof een papegaai een eigen mening kan verkondigen. Ze vergeten dat het kind afhankelijk van hen is, en dat kind, hoe jong ook weet dat.
Het is niet omdat de bilocatie zo fantastisch is, maar wel om de kans te optimaliseren dat beide zelf tot een aanvaardbare oplossing zouden kunnen komen (rust) dat je als rechter best voor die bilocatie kiest vlak na de scheiding.
RR