registratierechten bescheiden woning

[Clicquot]

Dag iedereen,

Even de situatie schetsen:
In 2004 leer ik mijn vrouw kennen. Op dat moment wordt ze uit haar huurhuis gezet omdat de eigenaar besliste er zelf in te trekken. Haar intentie was om terug ergens een huisje/app te gaan huren. Zelf huurde ik een app en stelde voor om bij mij in te trekken.

Twee problemen: ze had een Golden Retriever hond. Bij mij waren er geen huisdieren toegelaten op het appartement (vermeld in het huurcontract), hoewel we het een paar dagen, tegen het contract in, hebben uitgeprobeerd. Bovendien, een grote hond in een app van 90 vierkante meter is niet echt leefbaar, voor hond en bewoners.
Haar ouders pushten een beetje om toch eindelijk een huis te gaan kopen ipv eentje te huren. Alles moest zeer snel gaan, gezien het feit dat ze uit haar huurhuis moest vertrekken. Uitendelijk IS het dan ook zeer snel gegaan en kocht ze een bescheiden rijwoning aan een drukke weg. Ik geloof dat de woning uit de jaren '20 dateerde: twee kleine plaatsje na elkaar, dan een overdekte "koer", dan een soort kolenkot waar een 'toilet' instond dat uitgaf op een gemeenschappelijke gang. Daarachter een garage. Er was geen keuken, geen sanitaire voorziening (behalve dat toilet in het kolenkot), geen warm water, geen aansluiting op de riolering (beerput) etc. Terug naar de tijd van toen dus. Los van het feit dat ik me steeds verzette tegen die aankoop kon ik niets doen: de relatie was 'pril' en uiteindelijk mocht ik mij niet echt "moeien".

Ze kocht het goed en het werd haar nieuwe domicilie. Al gauw bleek dat het onbegonnen werk was om daar te gaan leven: geen warm water, keuken, noch bad/douche. In de kelder bleek een soort 'beek' te lopen, het was er zeer vochtig, de schimmel langs alle kanten. Al het water van de huizen ernaast kwam daar bijeen en vloeide zo naar de straatkant. (Het oude vrouwtje die er vroeger woonde gebruikte een tuinslag in een kuip en een of andere thermos om het water op te warmen. ) De golden retriever werd gek in dat veel te kleine huis, daar waar hij vroeger een tuintje had, zat hij nu opgesloten ganser dagen (baasje weg werken).
Om de boel toch wat leefbaar te maken, ging mijn vrouw geld lenen bij haar ouders: om het strikt noodzakelijke te kunnen inrichten: nieuwe electriciteit, het overdekte terras (met plastic golfplaten) werd ingericht als keuken - een plat dak met koepel werd er bovenop geinstalleerd, het kolenkot werd ingericht als badkamertje, een nieuw toilet werd geplaatst. Om de kosten te drukken deden we alle afbraak en inrichtingswerken zelf (familiehulp). Er was een zeer klein budget, dat zeer snel opgesoupeerd werd. Minimum keuken en voorzieningen dus: in de badkamer een elektrisch vuurtje, geen vloeren etc. In de winter was het er ijskoud.

Eind 2004 trek ik daar in en laat ik mijn appartement over aan iemand anders. Ik dacht, we fixen dit huisje wel, beetje bij beetje.
Heel de situatie in dat huis was gewoon om depressief van te worden. Toen het "nieuwe" dak nog ging lekken, was het hek helemaal van de dam. (al wat je zelf doet, doe je beter? niet dus). Onze relatie leed er ook onder. De hond werd er zelfs onhandelbaar, we hebben het dier weken op hotel gezet om toch maar niet in die rommel tijdens de werken te moeten leven. Uiteindelijk deed mijn vrouw een van de moeilijkste beslissingen van haar leven: na bijna 8 jaren samenleven met haar hond konden we niet anders dan het dier naar het asiel in de buurt brengen. Niemand van de familie wou of kon de hond in huis nemen (zelf niet 'eventjes'.)

Ik kon er absoluut niet aarden en zag het niet zitten om in "dat kot" te blijven. In die periode kocht ik dan uiteindelijk zelf een appartement en richtte het volledig in zoals het hoort. Alles was klaar eind 2005 en ik verhuisde, mijn vrouw 'vluchtte' toen mee met mij, weg van haar huis, van de 'miserie'.
Haar huisje werd verkocht in november 2007: 3 jaar en 4 maanden na de aankoop. Wij veranderden onze domicilie van haar huis naar mijn/onze stek in januari 2006. Ze verkocht het huis niet onmiddellijk nadat ze verhuisde, omdat we "dachten" dat het beter was niet binnen de 3 jaar een huis te verkopen: ze genoot immers 5% registratierechten bij de aanschaf van de bescheiden woning. Je hoor me al komen... nu, na 6 jaar, krijgt ze een brief van het registratiekantoor, dat ze dus niet voldeed aan de voorwaarden om van die 5% te genieten. Je moet immers binnen de 3 jaar EN minstens 3 jaar uw domicilie staan hebben op die plaats. Wat dus niet het geval is geweest.

Als "eerlijke" burger heeft zij haar adres veranderd op het moment dat ze bij me introk. Het anderhalf jaar daarop volgend, heeft ze gewoon haar huis verder afbetaald, nutsvoorziening etc... tot op het moment dat het dus verkocht werd en we dachten 'oef' we zijn er vanaf. Niet dus. Het bedrag (incl) boete te betalen nu is 4.3K. De enige mogelijkheid is het inroepen van overmacht.

Uiteraard werd er niet voldaan aan de voorwaarden (3 jaar domicilie), de wet is de wet, voor iedereen dus ook voor ons. Ze nam contact op met het registratiekantoor, ze wou een afspraak om heel de situatie toe te lichten etc. Afspraak was niet mogelijk, alles werd telefonisch "afgehandeld". De ontvanger was kort van stof, had geen oren naar de uitleg... het enige dat er vanafkon waren een paar steken onder water. Dialoog dus nihil. Ze verwees naar het feit dat mijn vrouw haar verhaal in een brief kon melden en dat de gewestelijk directeur dan wel zal beslissen over de boete.

De enige manier om nog te ontsnappen aan de overtreding is 'overmacht'. Nu, als ik er de rechtspraak op nalees, is er geen sprake van overmacht: mijn vrouw wist op dat moment hoe de staat van het huis was en kocht het toch, right? Ze nam dus een risico dat verkeerd uitdraaide.
Mijn grootste vraag is: is deze situatie niet een beetje absurd? Kan men hier niet billijk zijn? Er is geen sprake van speculatie, had mijn vrouw mij bij ingetrokken en gewoon haar domiclie laten staatn tot het moment van verkoop...dan had zij nu geen 4.3K moeten ophoesten? De Staat dus beliegen zou in ons voordeel zijn uitgedraaid. Nadat ze verhuisde, werd het pand ook niet verhuurd edm, de woning heeft niets opgebracht, enkel geld gekost. En nu zoveel jaren later worden wij er nogmaals aan herinnerd.

Op het moment van verkoop heb ik haar gezegd, check met de notaris, om te zien of toch alles goed geregeld is, dat we nadien voor geen verrassingen komen te staan. De notaris heeft ons nooit gewezen hierop. En JA, nu ik haar contract er op nalees, staat het wel degelijk in de aankoopacte (3 jaar domiclie). Maar voor zulke zaken zou je toch mogen rekenen op uw notaris, niet? Dat is hier dus ook niet het geval geweest... dus betalen we voor een stommiteit, vergetelheid en zelfs 'eerlijkheid'?

Iemand een idee of er uberhaupt iets te proberen valt?

bedankt!

[Lightning]

Ik vrees dat U nergens staat.
Ik zie zelfs geen reden waarom ze eventueel de bijkomende boete zouden kwijtschelden (wat bij vrijwillige aangifte weleens gedaan wordt).

[Clicquot]

wat bedoelt u, bij 'vrijwillige aangifte'?
Los van het feit dat alles betaald moet worden: dit is toch een absurde situatie? Er zijn zoveel mensen waarvan vadertje Staat inkomsten mist omdat hun domiclie niet correct staat, nu weet ik waarom. Had ik alles goed gelezen op voorhand, dan stond haar adres nog op haar huis, maar woonde en leefde mijn vrouw in bij mij, dan hadden we nu de rekening gekregen.
Het blijft natuurlijk een bureaucratisch land, dus we zijn en blijven in fout, daar is inderdaad niets aan te doen.

[Lightning]

Met "vrijwillige aangifte" bedoel ik dat je bijvoorbeeld ook zelf kan laten weten niet aan de voorwaarden voldaan te hebben (bvb. op het moment van de verkoop). Voor uw vrouw is het daar ook al lang te laat voor.
Over de rest van uw bericht heb ik niet meer te zeggen dan dat domiciliefraude strafbaar is.

[Clicquot]

Met "vrijwillige aangifte" bedoel ik dat je bijvoorbeeld ook zelf kan laten weten niet aan de voorwaarden voldaan te hebben (bvb. op het moment van de verkoop). Voor uw vrouw is het daar ook al lang te laat voor.

Ok, bedankt voor de toelichting. Uiteraard is het daarvoor te laat, zelfs op moment van verkoop viel niemand z'n euro, tot op vandaag.

Over de rest van uw bericht heb ik niet meer te zeggen dan dat domiciliefraude strafbaar is.

Tja, loop de gerechtsdeurwaarderskantoren eens af en vraag eens wat er gebeurt met die dossiers...