Mijn kind wil niet meer naar zijn vader,

[winniedepoeh]

Kort samengevat; als we in 2005 uit elkaar gingen (waren niet getrouwd) hebben we altijd onderling alles geregeld voor het welzijn van ons kind. Tot voor kort ging alles volgens de regels. De papa heeft nooit alimentatie betaald mits onderlinge toestemming. De papa betaalde wel mee met de rekeningen van de school en logopedie. Sinds september 2010 heeft hij niets meer betaald, volgens zijn uitleg heeft hij het financieel niet makkelijk omdat hij ondertussen terug een scheiding achter de rug heeft. Normaal gaat mijn zoontje van inmiddels 9 jaar om de 2 weken in de weekend naar zijn papa en elke helft van de vakantie. Dus sinds september vorig jaar draai ik alleen op voor de kosten. Nu heb ik begin september 2011 mijn beslissing genomen dat mijn zoon niet meer gaat naar zijn vader tot hij de volledige som betaald heeft. Mijn kind zegt dat hij daar op zijn broertjes moet passen en dat hij gestraft wordt als zij iets verkeerd doen of er iets gebeurd is. Het zou mij echt niets verwonderen dat dit allemaal gebeurd. Mijn zoon zit zo in de knoop dat zijn lessen er zelfs onder lijden. Op aanraden van onze huisarts heb ik een kinderpsychologe onder de arm genomen om mijn zoon te helpen. Na een maand naar de kinderpsychologe te gaan wisten ze al te zeggen dat het probleem zijn vader is.
Doe ik er goed aan om zo te handelen?

[duma]

Neen.

Een kind heeft (zelfs wettelijk) recht op contact met beide ouders, dus ook met de vader. Wat jij hier doet, is een contactverbod opleggen tussen kind en ouder.
Als het omgekeerd zou zijn, zou jij dat dan een goede handeling vinden?
Als dit voor de rechtbank zou komen, zou ik niet in je schoenen willen staan. De ex van mijn vriend heeft dat ook geprobeerd, zijn kind weg te houden bij hem. Je had haar niet willen zien toen ze de rechtszaal uitkwam en eens flink de les gelezen was door de rechter. Komt er hier nog bij dat jullie een omgangsregeling hadden, ook al is dat in onderling overleg, en dat jij eventjes op je eentje beslist om die niet meer uit te voeren. Geld/alimentatie en een omgangsregeling hebben NIETS met elkaar te maken. Als jij geld wil, zal je dat wel krijgen als je het op de juiste manier aanpakt.

Ik stel mij ook vragen bij de psychologe die al na een maand de vader zou aanwijzen als probleem? Misschien toch maar eens een andere zoeken. Want ene psychologe die zo snel met de vinger gaat wijzen, lijkt me niet echt betrouwbaar ...

En de titel van je topic is 'kind wil niet meer naar zijn vader'. Het lijkt mij echter zo te zijn, dat JIJ niet meer wil dat het kind naar zijn vader gaat. De rest kan ik in je verhaal niet terugvinden.

Als ik wat bitter overkom, mijn excuses. Maar ik krijg het van al die vrouwen die om de een of andere (onzinnige) reden hun kind bij de vader willen weghouden.

[eylis]

zoals duma inderdaad zegt.
-je mag/kan de alimentatieplicht niet afdwingen met het verhinderen van het omgangsrecht. Juridisch gezien bega je een grote fout.
- kinderen voelen heel goed aan als er een spanning tussen ex-ouders is en manipuleren het zelfs ombewust: als hij klaagt over wat er bij de vader gebeurt (en naar wat ik lees zijn dat géén zorgwekkende signalen, maar typische kinderongenoegentjes...) zou je moeten uitleggen dat elk huisgezin anders georganiseerd is en dat het bij papa dus anders kan zijn dan bij mama.
- dat je kind het niet goed doet op school is inderdaad een reactie en/of een fase. Maar wel op een situatie met verschillende factoren: hoe heb je uitgelegd dat je kind ineens niet meer naar zijn vader mag?? Je werkt mee aan de parentificatie van je kind: het is volgens je kind nu volstrekt juist de vader te stigmatiseren. Want er is iets mis waardoor hij niet meer naar zijn papa gaat, dus onbewust denkt hij nu al: papa is fout.

- Wat je definieert als het advies van de psychologe: "...het probleem is zijn vader..." is vermoedelijk jouw samenvatting. Neem contact op met de psychologe én de papa om samen te praten over de situatie. Het verbaast me overigens dat de psychologe jullie niet samen uitgenodigd heeft om het er eens over te hebben.
Als moeder zou je overigens de vader minstens moeten informeren én ook best overleggen over de opvoedkundige aanpak.Kinderen willen en moeten in de eerste plaats loyaal van beide ouders kunnen houden en als je volwassenenproblemen (betaling alimentatie) daar een rol in laat spelen dan loopt het pas goed fout.

Het is niet de scheiding die bij kinderen psychologische problemen veroorzaakt, noch de éne of andere ouder die niet voldoet als ouder.
Hoofdmoot van de "lijdende kinderen" ligt aan gebrek of onvermogen te communiceren en abstractie te maken van de prachtische (lees geld) en relationele problemen van de ouders zelf....
Dus ga best niet verder op deze manier. voor de rechtbank kan je inderdaad ook nog eens van een behoorlijk kale reis thuiskomen én met beschuldiging van Parental Alienation.. Weet je wat de nieuwe trend in rechtspraak is als men Parental Alienation vaststelt? (nog niet vaak, maar het komt er wel...)
Dat het kind voor de grootste tijd toegewezen wordt aan de ouder aan wie het kind ontrokken werd om de relatie herstellen.
en de ouder die de omgang verhindert of vermindert minder contact met het het kind krijgt.

[j.demoor]

“Art.374.§ 1. Wanneer de ouders niet samenleven, blijven zij het ouderlijk gezag gezamenlijk uitoefenen...Bij gebreke van overeenstemming over de organisatie van de huisvesting van het kind, over de belangrijke beslissingen...kan de bevoegde rechter de uitoefening van het ouderlijk gezag uitsluitend opdragen aan één van beide ouders...Hij bepaalt de wijze waarop de ouder die niet het ouderlijk gezag uitoefent, persoonlijk contact met het kind onderhoudt. Dat persoonlijk contact kan enkel om bijzonder ernstige redenen worden geweigerd...”(Burgerlijk Wetboek).

‘hebben we altijd onderling alles geregeld voor het welzijn van ons kind‘

Zulke onderlinge regelingen zijn niet afdwingbaar. Indien de ouders het ouderlijk gezag willen regelen dan dient minstens een van hen zich te wenden tot de jeugdrechter,die dan als toebehoren ook onderhoudsgeld kan toekennen voor het kind. Deze procedure wordt ingeleid bij verzoekschrift dat door de verzoeker zelf kan ondertekend worden.