Dochter 8jaar wil niet meer naar moeder

[lucgescheiden]

De puntjes op de I bevestigen enkel wat ik eerder kwam te beweren, of niet?

[beske]

Beste DJ,

Hoe is de situatie nu met je dochter ? Ikzelf kan mij heel erg vinden in jouw verhaal, mijn dochter van 9 wil minder naar haar vader. We hebben co-ouderschap en week/week verblijfsregeling sinds 7 jaar. Ook mijn ex heeft constant een nieuwe vriendin die er dan meteen ook woont en na enkele weken weer vertrekt. Schoolwerk wordt bij mij of de oma gedaan, als hij zich er al eens mee bezighoudt is het al de vraag in welke mate hij haar kan helpen (hij kan zelf amper schrijven) en dan dreigt hij met een straf als ze het niet doet zoals hij het haar gezegd heeft (mijn dochter wertk uit zichzelf goed voor school, dreigen is helemaal overbodig), tanden worden niet gepoetst, hij rookt in hun bijzijn (er is daar nog een halfbroertje van 4j. dat ook al 3 j. in co-ouders. is)

Het is nu al 3 maanden bezig dat mijn dochter op de wisseldag ('s vrijdags) weent omdat ze minder wil gaan (voorstel: weekend + 1 dag in de week), maar papa heeft er geen oren naar. 'De week duurt zolang bij papa, papa zit altijd achter zijn pc, wij doen daar niks, we moeten tot half negen in ons bed blijven en mogen dan ook niet spelen op mijn kamer' de laatste maanden verandert ze van een vrolijke meid in een bang vogeltje wanneer ik haar afzet bij haar papa. Schrik dat papa zou zien dat ze geweend heeft en ze dan niet durft zeggen waarom. Het kan toch niet dat zij nu al haar eigenheid aan het verliezen is, terwijl ze die eigenlijk nog volop aan het opbouwen is ?

Het is nu zelfs zo erg dat ze vastzit in haar gevoelens: langs de ene kant wil ze dus meer bij mij wonen, langs de andere kant kalmeert ze pas wanneer ik haar plechtig beloof om er niks van tegen haar papa te zeggen. Hoe kan ik mijn dochter in godsnaam helpen ?

Tuurlijk zou ik haar dolgraag meer bij mij hebben, maar het zou voor mij al volstaan indien zij zich opnieuw goed voelt tijdens de week dat ze bij haar papa is. Ik begrijp echter heel goed waarom ze niet wil dat ik er met hem over praat: de vorige keren heeft het niks uitgehaald en het enige wat er wel gebeurt is dat hij haar emotioneel kraakt: schuldgevoelens aanpraten, haar negeren of haar net verplichten tot bepaalde zaken. Ik weet waar ik over spreek: hij is een narcist en heeft mij jarenlang fysiek, maar vooral emotioneel mishandeld.

De beslissing tot co-ouderschap en 50/50 verblijfsregeling is er gekomen omdat hij tot dan toe naar haar steeds een goede papa geweest was en ik vond dat ouders geen recht hebben op hun kind, maar het kind recht heeft op beide ouders. Het is ook goed gegaan, tot zo rond kerstmis. Nu mijn dochter ouder wordt, voelt en ziet ze het verschil tussen mijn leefwereld en de zijne en kan ze zich beter vinden in de mijne. Dit heeft nog niest met manipulatie te maken, want het gaat niet over uitgaan, vriendjes, etc. Het gaat gewoon over zichzelf kunnen zijn, dat er ruimte is om haar mening te kunnen uiten en ruimte voor communicatie. Dat alles heeft ze niet bij haar papa: zijn wil is wet, zijn idee is het enige juiste. Bij mij weet ze dat ze steeds haar mening mag zeggen en dat ik daar in de mate van het mogelijk rekening mee zal houden. Maar ze weet ook dat ik uiteindelijk de beslissingen neem.
Hij wil over alles en iedereen de overhand houden, maar als er dan een beslissing genomen moet worden ivm. haar verder volgen of niet van de logopedie, dan reageert hij niet. Naar de dokter gaat hij ook nooit met haar, vorige keer had ze al 3 dagen tandpijn toe ze mij belde van bij de oma. Ik heb dan naar de tandarts gebeld en ben naar de apotheker gegaan. Heb hem dan nadien gezegd dat hij wel eerder moet ingrijpen of mij bellen, maar dat lacht hij weg natuurlijk. Naar een dansoptreden komt hij ook al niet kijken en ze kan enkel gaan dansen omdat ik haar elke week breng, want die moeite wil hij ook al niet doen. Hij doet die dingen allemaal niet omdat hij zichzelf diep in de schulden heeft gewerkt en geen geld heeft. Zo heeft hij ook al kindergeld achtergehouden. Ik betaal haar dansles, ik koop jassen, schoenen, kleren want anders heeft ze niks. Zowel geld als emotionele aandacht investeert hij niet, maar kan zich wel verschuilen achter het co-ouderschap, zelfs haar adres staat bij hem omdat ik indertijd teveel schrik van hem had om dat te laten wijzigen.

Omdat ik dus bang ben om wat hij allemaal met mijn dochtertje zal doen wanneer hij opnieuw weet krijgt van het feit dat ze nog steeds meer bij mij wil wonen, heb ik nu contact opgenomen met een kinderpsycholoog. In de hoop dat mijn dochter zo een manier vindt om zich goed te voelen in de leefsituatie bij haar papa. Maar is dit niet de omgekeerde wereld ? Hij is de narcist, hij is diegene die in therapie zou moeten. En het is niet omdat een vonnis zo'n 6 jaar gewerkt heeft, dat dit blijft werken. Volwassenen evolueren, kinderen des te meer en leefsituaties blijven niet steeds hetzelfde. Wat een belachelijk rechtssysteem dat zegt dat er eerst ongelukken moeten gebeuren (drank, drugs, depressie) vooraleer je nog maar kan aankaarten om de verblijfsregeling te wijzigen. Een vonnis van 7 jaar geleden hield rekening met de situatie van een 2-jarig peuter, niet met de een 9-jarig zelfstandig meisje.

Ik ben het ermee eens dat kinderen best worden opgevoed door beide ouders en dat de leefwereld van die ouders kan verschillen is niet altijd negatief. Maar de kinderen moeten zich wel goed kunnen voelen. Het is enorm frusterend om je kind ongelukkig te zien en er niets kunnen en mogen aan te veranderen. Het gaat hier wel over iets anders dan dat ze geen snoepje krijgen of niet naar een bepaald feestje kunnen.

Dus DJ, is er enige verandering (hopelijk positieve) opgetreden voor jouw dochter ?

[eenvandedrie]

Ik wil toch ook eens reageren op dit item, NIEMAND heeft het recht de kinderen èèn van de ouders te ontnemen !
De ouder-kind band is onvoorwaardelijk , er moeten zich al erge zaken voordoen , mishandeling , incest waardoor dit wèl kan verbroken worden...
Bij een scheiding is beinvloeding , manipulatie van de ' zorgende' ouder van groot belang en daar gaat het meestal grondig mis.
Het PAS-syndroom is daar het beste voorbeeld van , je kan een kind zodanig bewerken dat het geen realiteits zin meer heeft, dat hij moeder-vader gaat haten en
dat is misdadig omdat neen mens nooit ten volle kan ontwikkelen als hij een van zijn ouders moet missen.
In het geval van DJ bewijst de moeder dat ze geen moedergevoel heeft , maar dat is gelukkig een minderheid...en toch op een dag gaan de kinderen zoeken naar de moeder,
Er is de bloedband , de navelstreng waarbij moeder en kind ooit èèn waren...

[beske]

@ eenvandedrie: Ik wil mijn ex z'n dochter niet ontnemen en al helemaal mijn dochter haar vader niet ontnemen. Ze wil alleen minder dagen per week naar hem toe gaan, net omdat ze nu al aanvoelt hoe 'anders' hij is. Je weet pas wat een narcist is als je ervan verlost bent.
Emotionele mishandeling van een kind is dan zomaar toegestaan ??

[Bijtje]

Een kind dat minderjarig is, heeft weinig in de pap te brokken en als er een vonnis is, heeft ook u niet veel te zeggen wat de verblijfsregeling betreft en dan zult u naar de rechtbank moeten en bewijzen dat uw dochter mishandeld wordt en dan kunt u een andere verblijfsregeling krijgen

[beske]

@Bijtje: hoe moet ik gaan bewijzen dat zij emotioneel mishandeld wordt ? Hoe moet gaan bewijzen dat ze weent als ze naar vader moet gaan ? En afgelopen vrijdag is ze zelfs depri thuisgekomen en pas enkele uurtjes later is ze beginnen vertellen dat het echt niet meer leuk is bij papa, dat hij altijd boos doet, dat hij haar beschuldigd van dingen die niet kloppen (ze zou zogezegd haar tanden niet gepoetst hebben, te weten dat hij degene is die meestal verzaakt aan het feit dat ze haar tanden moet poetsen en er tot voor kort voor zorgde dat ze niet eens aan haar tandenborstel kon). En donderdag stuurt hij de oma een sms dat zij mijn dochtertje niet moet gaan halen op school, dat hij wel gaat, met het juiste uur erbij. En wat is er gebeurd ? Hij is pas een half uur later komen opdagen, mijn dochtertje is dan maar naar de opvang gegaan, maar ze heeft al enkele malen geweend dat ze zo bang was omdat ze niet wist waarom oma er niet was en ook niet wist of er wel iemand zou komen om haar op te halen. Hij heeft niet eens de moeite gedaan om naar de opvang te bellen zodat ze haar konden verwittigen dat hij haar een half uurtje later zou komen ophalen. En nadien deed hij alsof de school 'plots' op een ander uur uit was. Terwijl hij zelf het juiste uur in die sms gezet had. Ik ga met haar morgen naar een kinderpsycholoog in de hoop dat zij daar een manier kan leren om om te gaan met haar narcistische vader en ik hoop een manier te vinden om haar te wapenen tegen hem, zodat ze er zo min mogelijk last van heeft. Maar dan nog kan ik haar niet beschermen tegen het feit dat hij gewoon veel te laat opdaagt, zonder haar op één of andere manier te verwittigen. Hij denkt gewoon totaal niet aan de pijn en angst die hij veroorzaakt. En dan nog, als hij eraan zou denken, kan het hem gewoon niets schelen. Enkel zijn leventje telt. Dus een rechtszaak ? 1) Hoe raak ik aan bewijzen van emotionele mishandeling ? 2) Hoe reageert de jeugdrechter daarop ? 3) Hoe lang sleept zoiets aan ? 4) Mijn dochtertje zal de tijd van de rechtszaak gewoon meer en meer slachtoffer worden.

[lucgescheiden]

Ik meen dat de conflict-situatie tussen beide ouders het kind emotioneel nog het meest ontreddert.
Naar een kinderpsycholoog lopen kan mijn inziens dus evengoed negatief werken dan positief.
Waar ik vrees dat een tegenpartij deze handeling eerder tegen de ondernemende ouder zal aanwenden, als aggressief gedrag...

[Bijtje]

Beske.

Misschien is het nuttig dat u weet, dat kinderen hun ouders allebei graag zien en geen van beiden willen kwetsen. De ouder die dus het kwetsbaarst is, zal het gelijk van het kind halen naar de buitenwereld toe. D.w.z. dat elke ouder zijn kind kan (soms onbewust) manipuleren. Bijvoorbeeld door mee op te gaan in de negatieve verhalen over de andere ouder, of er zelf negatieve dingen aan toe te voegen. Deze vorm van manipulatie kan ernstige en blijvende schade bij het kind aanrichten en behoort ook tot emotionele mishandeling. Een jeugdrechter kan hierin ook rekening houden.

Soms zijn ouders er zeker van dat ze het beste voor hun kind zien, maar dit is niet altijd zo. U moet voor uzelf eerst uitmaken of u echt vormen van emotionele mishandeling langs vaders kant ziet. Het feit dat een kind begint te wenen omdat het naar papa moet, betekent niet altijd dat er mishandeling of verwaarlozing is. Ik vrees dan ook dat dit argument door een rechter gewoon opzij geschoven wordt.
-> Bijv. : Misschien zijn er bij papa meer of andere regels en kiest uw dochter voor de “gemakkelijkste” weg.
-> Bijv. : Misschien merkt het kind dat u haar mist en voelt ze zich geneigd om meer bij u te zijn maar is dit niet per sé haar eigen behoefte

Beide voorbeelden heb ik al meermaals gezien bij verschillende kinderen. Deze kinderen hun wereld stort dan ook in wanneer één van de ouders aan het kind begint te trekken, zeker als ze daarna beseffen dat ze dit zelf in de hand hebben gewerkt en niet meer terug kunnen. Is dit echt wat u wil voor uw kind ? Deze vraag moet u zich stellen.

Een nuttige stap zou zijn met de papa overleggen hoe de situatie aangenamer zou kunnen voor jullie dochter. Dit is in alle situaties een aanrader alvorens naar een rechter te stappen.

[lucgescheiden]

Klopt als een bus!!!!
Maar blijkbaar bestaan er nog steeds ouders die dergelijke logica WEIGEREN te snappen, uit geldelijk belang.
En ééns de echtscheiding rond, zelfs uit pure noodzaak; omdat ze bijvoorbeeld de geëiste alimentatie niet toegekend kregen tijdens hun scheidingseis, de zwarte kous geraakt op, of de eisende ouder is niet instaat om met de verzwegen gelden boven water te komen.
Geld is wat deze ouder tot de stomme partij maakt, dus communicatie nihil, de belaging van de ex op maximum.
Leve de bankrekening van de advocaat die hierin weigert te bemiddelen!

[DJ]

Het verhaal gaat hier nog verder.

Dus @Beske: is er verbetering? Nee, integendeel.

De kinderen zij hier nu de eerste helft van juli, broer is op kamp, dus enkel de dochter en kleine broer (van huidge vriendin). Haar klaagzang over haar moeder is in de laatste maanden niet veranderd, maar telkens ze haar moeder zag was ze ook wel gelukkig. Dus wij hebben het zo verder gelaten. Ik weet wel dat ze geen vertrouwen heeft in haar moeder, haar moeder niet naar haar luistert, haar moeder altijd weg is (terwijl ze overdag niet werkt), haar moeder tegen haar liegt. Maar telkens wilde ze het beste van haar moeder blijven denken.

Tot gisteren, ze haar mama zag aan de toog van het café waar ze altijd naartoe gaat, toen ze daar met mijn moeder voorbij wandelde. In de week dat de kindjes bij de mama zijn, liegt de mama dat ze direct komt slapen, maar komen de kindjes daarna nog naar beneden is ze weg, naar het café. Mijn dochter heeft een gsm bij haar mama en belt haar dan om te vragen of ze nog lang wegblijft. Ze heeft blijkbaar al zoveel gebeld dat haar mama die gsm nu wegsteekt als ze weggaat en haar dochter haar niet meer kan 'lastigvallen'.
Haar mama zien was voor haar de bevestiging van alle leugens. Ze heeft het goede allemaal nog willen geloven en dat viel gisteren allemaal in duigen. Het gaat ook niet alleen over op café gaan, midden op de dag sluipt de mama ook weg om iets te gaan doen (al is het naar het gemeentehuis) maar voor de dochter voelt dit aan als bedrog, omdat mama nooit communiceert met haar.
Als ze aandacht vraagt van haar mama krijgt ze het verwijt dat ze jaloers is op haar nieuwe vriend (de 8e in 4 jaar). En ik vermoed dat mijn dochter ook niet de 'juiste' aandacht vraagt van haar mama, maar het is een kind van 9 dat hunkert naar een beetje liefde.

Soit, het punt is dat het vertrouwen van mijn dochter in haar moeder zo geschaad is, zo geschaad dat ze gisteravond naar beneden kwam (terwijl ze al in bed lag) met de woorden, 'ik ben zo ongelukkig want ik heb gewoon een slechte moeder'.

Ze heeft specifieke redenen waarom ze minder wil gaan. Ze ziet het ook niet op langere termijn veranderen. Ze is ongelukkig, en om het opnieuw met haar woorden te zeggen 'ik wil me terug goed voelen in mijn lijf'.
Mij lijkt dat ze even een time-out nodig heeft. Ik geloof ook niet dat het ooit zal veranderen met haar moeder. En het gaat nu niet meer over een kind dat eens even niet meer wil gaan omdat het net die week leuk was. Dit sleept nu al zo lang aan en de maat is vol voor mijn dochter. Ze zei ook nog: 'ik zou willen dat ik het eens kon uitspreken tegen mama dat mijn vulkaan aan het uitbarsten is'.
Het is gewoon genoeg voor haar en ik wil haar helpen. Ik blijf altijd maar haar overtuigen om naar haar mama te gaan, maar ik wil ook dat mijn kind gelukkig is. Ze is nog maar 9 jaar en zou zich met kindsdingen moeten kunnen bezighouden.

Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken. Want haar blijven overtuigen helpt niet meer. Met de moeder praten gaat ook niet.
Het schaadt nu mijn dochter haar gezondheid , dus er moet nu iets veranderen.

Heeft iemand raad hoe ik de situatie op korte termijn kan veranderen, op lange termijn komt er sowieso rechtbank.
Maar dat ik wel wettelijk recht in mijn schoenen sta en mijn dochter kan helpen.

Alvast bedankt

[Franciscus]

blijven proberen
mails sturen
brieven en ook steeds aangetekend (dus gewone brief en aangetekend)
bemiddeling voorstellen, vertrouwenspersoon
advocaat brief laten sturen
terug voor rechter laten voorkomen

in oplopende volgorde... kans van slagen (niet morgen) redelijk steeds belang kind vooropstellen en nooit weigeren om contact te hebben.

[lucgescheiden]

Juridisch dient u, volgens mij, te kunnen bewijzen dat er strafbare feiten plaatvinden.
Wat u verhaalt is inderdaad allemaal vrij laakbaar, maar mogelijk weinig strafbaar.

Indien u je kind wil helpen, zul je dit moeten doen in de tijd dat ze bij jouw verblijft.
Kinderen zijn heel gevoelig voor onrechtvaardigheid en zullen dat wel laten blijken aan de andere ouder.
Het is dus (net) een kwestie van tijd.
Hou je deur wijd open voor je dochter tegen wanneer het zo ver is dat ze zich zal afzetten van moeders levenswijze.
Inmiddels is het op je tanden bijten, en blijven proberen om de communicatie terug op gang te krijgen aangaande jullie dochter.

Maar zeker vermijden dat je als agressor zou kunnen overkomen in haar ogen.

Sterkte!

[DJ]

Brieven nu durf ik niet omwille van dat het tegen mijn dochter gaat keren

Mijn ex heeft geen benul van de emotionele toestand van mijn dochter. Ze luistert niet naar haar.

Ik zou nu willen ingrijpen, ze is momenteel bij mij tot de 15de, maar hoe?
Als ik haar bij mij hou, wat zijn de gevolgen?
Kan een kind beslissen om hier te blijven? Ik weet dat ik het vonnis moet volgen maar daar heeft mijn kind geen oren naar.
Ik heb haar gezegd dat dit tijd vraagt en ik ga haar als gewoonlijk gewoon afzetten of ze wil uitstappen is iets anders.

Om nog eens te benadrukken, dit heeft niets meer te maken met de vete tussen de mama en mij, dit is puur mijn dochter die haar problemen heeft met haar moeder ( die zelfs verschillen van de mijne). Want voor mij persoonlijk heb ik afstand genomen met de mama en hoeft er zelfs geen vete meer te zijn.

Dus het gaat mij nu dus om de praktische oplossing voor mijn dochter, haar welzijn, haar welvoelen.

[lucgescheiden]

Keer de werkwijze uit mijn vorige posting om:
Zij zal klacht neerleggen omdat u het vonnis niet naleeft...
Na een drietal maanden zal de procureur je laten verhoren over dit feit.

Later zal het je worden aangerekend voor de rechtbank, tenzij je jullie versie kan staven, eventueel
je dochter kan laten horen door de jeugdrechter... of getuigenissen van derden (je moeder, café-baas, ...)
Op zich stel je daarmee je dochter wel voor een keuze, wat; mijn inziens, ook geen goed doet.

Anderzijds heb je de kans om tijdens dit verhoor, jullie versie van het gebeuren, te laten vastleggen in een P.V.
En zou het jou betrokkenheid tot je dochter kunnen aantonen.
Mss de moeder tot inzicht brengen, opdat ze meer aandacht zou hebben voor jullie dochter...

Het blijft echter, zoals Franciscus reeds noemde; een tricky thing dat zich wel eens brusk tegen jou zou kunnen keren.

[DJ]

Wel dat is het net lucgescheiden.

Wat jij zegt, weet ik allemaal, vandaar mijn vraag: is er ergens toch een manier om dit op een propere, juiste manier te doen.

Nee dus... daar vreesde ik al voor.

Ik wou haar naar een psycholoog laten gaan om haar beter te kunnen vinden in de situatie, om haar goed te doen voelen bij haar mama. Ze is 9 en is al emotioneel zo volwassen moeten worden, hoe kan zij dat op den duur nog een plaatsje geven?

Nu over dat gehoord worden. Moest iemand inderdaad eens naar mijn dochter luisteren. Het is haar vraag, ik ben op zich geen vragende partij, voor mij blijft het gewoon 7/7 moest alles goed zijn.
Maar een kind van 9, mag of kan die ergens haar verhaal kwijt?