Vooreerst mss me even voorstellen : ik ben alleenstaande mama met een zoontje van nu 9 jaar. Ondertussen reeds 3 jaar gescheiden.
Mijn nu ex-man is dit jaar terug gehuwd en woont samen met een vrouw met 4 kinderen. Wij hadden oorspronkelijk een 9/5 regeling. Vorig jaar is daar een einde aan gekomen, de vraag van hem kwam om de regeling 7/7 toe te passen. Na een kinderpsycholoog gecontacteerd te hebben, heb ik hiermee ingestemd. Mijn zoontje zou hier geen last van ondervinden. Hiervoor heb ik gevraagd dat ik kledij mocht meegeven en dat zijn vriendin (nu vrouw) haar niet meer kwam moeien en ruzie maken aan de deur. Beiden, zowel ik als hij, zijn hierin overeengekomen.
Tot nog geen week later, begonnen de problemen opnieuw.
Om een lang verhaal proberen kort te maken :
Nu gaat mijn zoon, in zijn week, naar school met schoenen die opengescheurd zijn van voor tot helemaal opzij dat zijn tenen erdoor komen, broek vol met verf of stuk, vuil... noem maar op. Deze week, terwijl het koud was, zonder jas, zonder sokken. Het doet mij als moeder verschrikkelijk pijn.
Gisteren ben ik naar het oudercontact gegaan, en wat blijkt, hij krijgt grote psychische problemen. Hij is niet meer 't vrolijke kind van vroeger, komt niet uit voor zijn mening, heel afwezig tijdens de lessen, 5% gezakt met zijn punten... Hij is zeer loyaal en probeert voor iedereen goed te doen. Hij zal nooit iets fout over zijn papa of mama zeggen. Volgens de kinderpsycholoog destijds is hij liever bij mij dan bij zijn papa, maar was dit voor hem te doen 7/7. Hij zou er later wel achterkomen en kon hij nog steeds zelf kiezen. Nu heeft hij soms bang van zijn papa. Hij gedraagt zich op die manier dat hij denkt dat hij zich bij iedereen moet gedragen, om toch maar bij iedereen goed te staan.
Als je hem vraagt of hij een andere regeling wil, zegt hij nee, maar evengoed merk je dat hij absoluut niet gelukkig is.
Mijn advocate zegt dat indien we naar de jeugdrechtbank gaan om 7/7 terug gedaan te maken dat ze hem waarschijnlijk gaan horen omdat hij oud genoeg is. Maar mijn zoontje gaat zeggen bij iedereen even veel en staan we terug bij af.
Noch de kledij, noch de bemoeienissen zijn niet afdwingbaar voor een rechtbank. Ik begrijp dit niet! Kan er dan niets gedaan worden als een kind op die manier naar school moet, tewijl het heel anders kan?
Ik krijg al meer dan een half jaar geen alimentatie. Voor mij hoeft het echt niet zo ver te komen als loonbeslag, ik wil enkel 't beste voor mijn zoontje! Heeft een rechter geen oren naar mijn zoon zijn problemen? Moet een kind van 9 dan klaar en duidelijk durven zeggen wat hij wil?