Even mijn situatie schetsen: ik heb een zoontje dat werd geboren in mei 2006, begin 2007 zijn de strubbelingen met mijn toenmalige vriend begonnen en half februari ’07 zijn wij uiteen gegaan, door toedoen van hem: had hem voor de keuze gesteld: horeca of uw gezin. Ik ga hier meteen wel aan toevoegen dat ik hem zijn kans had gegeven in de horeca (heb hem daar trouwens ook leren kennen), maar hij begon naar andere vrouwen te smsen, gewoon de vrouwelijke aandacht op te zoeken, enorm laat thuis te komen, hij werd in het weekend onbereikbaar, enz…. en toen was voor mij de maat vol, ik moest een keuze maken: ongelukkig verder met iemand die ik niet meer kon vertrouwen of kiezen voor mezelf.
Heb hem tijdens mijn zwangerschap ook altijd gesteund, want hij was aan zijn para-opleiding begonnen en wist hoeveel dat voor hem betekende, maar het mocht allemaal niet baten.
Hij liet me vrij snel verstaan dat hij co-ouderschap wou, maar daar was ik niet voor te vinden aangezien hij in het weekend in de horeca werkte, in de week in 3 ploegen. Ik heb van in het begin aangevoeld dat dit puur om het financiële te doen is, want hij leeft al jaren met een loonbeslag en kan niet met geld omgaan. Hij heeft ook altijd zichzelf op de eerste plaats gezet, dus ik zou niet weten waarom ik daar zomaar mee moest instemmen en ik schakelde een advocaat in.
In afwachting van een definitief vonnis ging mijn zoon van woensdag tot en met zondag naar zijn papa en de vakanties werden opgedeeld MAAR wat mij enorm stoorde was dat hij onze zoon té regelmatig naar zijn moeder deed! Zij heeft me dan eens letterlijk gezegd dat hij enorm weinig van zich laat horen als onze zoon daar was. Als onze zoon dan ‘zogezegd’ bij hem was, ging hij gezellig de bloemetjes buitenzetten?! Hij heeft dan kort op mekaar enkele ‘vriendinnen’ gehad en ergens in april/mei 2007 heeft hij een vriendin leren kennen waar hij ondertussen véél ups- en downs mee heeft gekend. In augustus dat jaar lag mijn zoontje in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen en zijn papa heeft zich daar in héél het weekend hooguit een half uurtje mét vriendin laten zien!
Eind december moesten wij terug voorkomen en tot dan had hij nog enkele pogingen ondernomen om terug iets met mij te beginnen (ik had ondertussen toen ook een nieuwe vriend) en bedankte! Ben in die periode ook te weten gekomen dat zijn vriendin onze zoon maar een blok aan haar been was en dat ze haar eraan stoorde dat hij niet luisterde en dat dat door de grootouders kwam, terwijl deze juffrouw een kinderverzorgster is! Dat deed bij mij de deur dicht en kon niet geloven dat mijn ex voor zo iemand kon kiezen! Zijn dan even uiteen geweest, maar toch heeft zij haar slag thuisgehaald, want ze zijn ondertussen nog steeds samen en ze is onlangs bevallen van hun zoon.
In januari 2008 werd het co-ouderschap met bilocatie regeling uitgesproken met wissel op vrijdag om 18u af te halen en te brengen naar mijn adres, kind fiscaal bij mij ten laste en dus ook bij mij de hoofdverblijfplaats + kindergeld komt ook naar mij => mijn ex ging akkoord.
Mijn ex komt zelf ook uit een gebroken gezin en ook zijn vader heeft een financieel verleden, hier is uit voortgekomen dat hijzelf al jaren geen contact meer heeft met zijn vader.
In al die tijd dat wij uit mekaar zijn ben ik ook te weten gekomen dat mijn relatie met hem één grote leugen geweest is en dat hij nog lange tijd (enkele jaren) een ex-vriendin (die voor hem de ware zou zijn) hemel op aarde beloofde, terwijl hij met zijn vriendin one happy family speelde.
Het ophalen en brengen ging in het begin goed, maar al heel snel kreeg ik zijn moeder (iemand met twee gezichten!) aan de deur. Ik heb en laat het tot op vandaag nog steeds toe, maar als ik dan eens vraag om onze zoon te laten inschrijven in een school die ik voorstel, dan wordt die direct afgewezen => is in de woonplaats van mijn ouders, die hele dag thuis zijn! Mijn zoon kent daar de omgeving en wil er trouwens zelf naar school gaan! Heb hem er toch ingeschreven en we zullen wel zien: de weken dat hij bij mij is, zal hij in elk geval daar naar school gaan.
Voorbije vrijdag is het een beetje geëscaleerd daar hij zijn zus naar mijn woning had gestuurd om onze zoon te komen ophalen! Hier was ik écht niet mee gediend en heb geweigerd hem mee te geven (in ons vonnis staat wel duidelijk dat HIJ en hij alleen hem kan komen ophalen en brengen). Drie kwartier later kon hij blijkbaar dan toch ineens aan mijn deur staan (weliswaar met zijn zus) om zijn zoon te komen ophalen? Hij heeft hier van in het begin ook wel op gezaagd: dat ik nu wel gemakkelijk heb en dat hij hem moeten komen brengen en halen en dat hem dat teveel is! Hij houdt van het gemak, maar ik ben het beu om telkens te moeten opdraaien voor zijn onstabiele leventje! Heeft om de x-aantal tijd een nieuwe job, nieuwe woonplaats, nieuwe vriendin, hangt met leugens aaneen en ik leef alleen in functie van mijn gezin en neem mijn verantwoordelijkheden! Heb regelmatig verweten gekregen, maar doet dan zelf hetzelfde!?
Hij is enorm vaak weg: gaat regelmatig trainen voor zijn triatlons en doet dus ook mee aan wedstrijden in de weekends => resultaat: weinig tijd voor mijn zoon.
Waar ik mij nu écht zorgen om maak, is het feit dat mijn zoon al sinds eind vorig jaar in oktober hysterisch wordt als hij naar zijn papa moet. Heb het al op verschillende manieren proberen aan te pakken, maar telkens loopt het miserabel af! Het is gewoon hartverscheurend! De week dat hij bij mij is, zegt hij meermaals dat hij niet graag naar papa gaat en er niet graag is, hij is liever bij mama, ….. Doch zegt de vader dat mijn zoon daar die week een gelukkig kind is? Hij denkt dus dat wij hem opstoken, maar niets is minder waar!
Ben nu voorbije woensdag voor de eerste keer naar een kinderpsychologe gegaan met hem en hoop dat zij antwoordt op mijn vragen kan geven.
Er is op korte tijd veel verandering gekomen voor mijn zoontje: zijn papa is vorig jaar in juli verhuisd, wij eind januari dit jaar en ben dan ook bevallen, hij heeft bij ons ook nog een stiefzus van 8 jaar en bij zijn papa heeft hij er onlangs een halfbroer bij gekregen.
Ze zeggen dat je altijd in het belang van het kind moet handelen en dat de rechtbank ook zo handelt, maar je moet wel je vonnis naleven? Hoe is het in dit opzicht nu mogelijk? Ik wil mezelf niet verwijten dat achteraf blijkt dat mijn zoon er psychisch iets aan overhoudt en ik niet al het mogelijke overwogen heb! Mijn advocate zegt dat je met goeie en zware bewijzen moet kunnen afkomen, wil je het vonnis aanvechten, maar moet je dan hopen dat ze je kind iets misdoen? In wat voor land leven wij alstublieft zeg?!
Een moedeloze moeder
- Winston
- Juridisch actief: Ja
- Regio: België
Benieuwd naar jouw juridische opties? Winston begeleidt jou aan de geschikte oplossing.
Klik hier om jouw situatie te beschrijven en we nemen binnen de 24 uur met jou contact op voor persoonlijke begeleiding
-
roderidder
- Berichten: 2946
- Contacteer: Website
Welkom op het JF (juridisch forum) Leentje.
Helaas was je post voor mij te lang om in 1 keer te lezen. Daarom reageer ik slechts op het laatste deel. Al wat belangrijk, maar niet beantwoord is zal dan later wel komen bovendrijven.
Indien je niet gezamelijk naar die psychologe bent gegaan kan je beter per direkt de gang naar de psychologe in de hold stand zetten. Essentieel is dat als je een oplossing wil voor het arme dutske dat je met twee ouders daar aan gaat werken. Dus niet je portomonee gaan bovenhalen om antwoorden en argumenten trachten te bekomen dat het probleem als oorzaak volledig aan het doen en laten van de vader te wijten zou zijn. Hoe kan zoiets opgelost worden? Welke oplossing zou een psycholoog enkel met een 3 jarig kind kunnen bekomen? Stop daar mee!!!
De oorzaak van de problemen zijn de ouders, die zonder begeleiding allicht de band tussen kind en ouder aan het beschadigen zijn, niet het kind. Ter bedenking: Hoeveel drie jarigen ken je die beide ouders die samenwonen op een hysterische manier verwerpt? Wil men dit soort van probleem vroegtijdig op een gezonde wijze oplossen dan moet men met de ouders aan de slag. Een onpartijdige psycholoog moet dit weten, maar ja ook psychologen moeten eten.
Tracht een deal te maken: Het kind wordt naar de andere ouder gebracht door de ouder bij wie het op dat ogenblik verblijft. Normaliter zal je vrij snel merken dat je zorgen kleiner gaan worden omtrent zijn hysterisch gedrag. Om dit te kunnen bekomen, om dat te bespreken en regelen kan je voorstellen om samen naar een onpartijdige deskundige te gaan, dat kan een psychologe zijn.
RR
Helaas was je post voor mij te lang om in 1 keer te lezen. Daarom reageer ik slechts op het laatste deel. Al wat belangrijk, maar niet beantwoord is zal dan later wel komen bovendrijven.
pfff Zoonlief is 3 jaar oud en de vrucht van zijn geest zou al rotte plekken kunnen vertonen.Even mijn situatie schetsen: ik heb een zoontje dat werd geboren in mei 2006 ...
Voorbije vrijdag is het een beetje geëscaleerd daar hij zijn zus naar mijn woning had gestuurd om onze zoon te komen ophalen! Hier was ik écht niet mee gediend en heb geweigerd hem mee te geven (in ons vonnis staat wel duidelijk dat HIJ en hij alleen hem kan komen ophalen en brengen). Drie kwartier later kon hij blijkbaar dan toch ineens aan mijn deur staan (weliswaar met zijn zus) om zijn zoon te komen ophalen? Hij heeft hier van in het begin ook wel op gezaagd: dat ik nu wel gemakkelijk heb en dat hij hem moeten komen brengen en halen en dat hem dat teveel is! Hij houdt van het gemak, maar ik ben het beu om telkens te moeten opdraaien voor zijn onstabiele leventje! Heeft om de x-aantal tijd een nieuwe job, nieuwe woonplaats, nieuwe vriendin, hangt met leugens aaneen en ik leef alleen in functie van mijn gezin en neem mijn verantwoordelijkheden! Heb regelmatig verweten gekregen, maar doet dan zelf hetzelfde!?
Hij is enorm vaak weg: gaat regelmatig trainen voor zijn triatlons en doet dus ook mee aan wedstrijden in de weekends => resultaat: weinig tijd voor mijn zoon.
Waar ik mij nu écht zorgen om maak, is het feit dat mijn zoon al sinds eind vorig jaar in oktober hysterisch wordt als hij naar zijn papa moet. Heb het al op verschillende manieren proberen aan te pakken, maar telkens loopt het miserabel af! Het is gewoon hartverscheurend! De week dat hij bij mij is, zegt hij meermaals dat hij niet graag naar papa gaat en er niet graag is, hij is liever bij mama, ….. Doch zegt de vader dat mijn zoon daar die week een gelukkig kind is? Hij denkt dus dat wij hem opstoken, maar niets is minder waar!
Ben nu voorbije woensdag voor de eerste keer naar een kinderpsychologe gegaan met hem en hoop dat zij antwoordt op mijn vragen kan geven.
Er is op korte tijd veel verandering gekomen voor mijn zoontje: zijn papa is vorig jaar in juli verhuisd, wij eind januari dit jaar en ben dan ook bevallen, hij heeft bij ons ook nog een stiefzus van 8 jaar en bij zijn papa heeft hij er onlangs een halfbroer bij gekregen.
Ze zeggen dat je altijd in het belang van het kind moet handelen en dat de rechtbank ook zo handelt, maar je moet wel je vonnis naleven? Hoe is het in dit opzicht nu mogelijk? Ik wil mezelf niet verwijten dat achteraf blijkt dat mijn zoon er psychisch iets aan overhoudt en ik niet al het mogelijke overwogen heb! Mijn advocate zegt dat je met goeie en zware bewijzen moet kunnen afkomen, wil je het vonnis aanvechten, maar moet je dan hopen dat ze je kind iets misdoen? In wat voor land leven wij alstublieft zeg?!
Een moedeloze moeder
Indien je niet gezamelijk naar die psychologe bent gegaan kan je beter per direkt de gang naar de psychologe in de hold stand zetten. Essentieel is dat als je een oplossing wil voor het arme dutske dat je met twee ouders daar aan gaat werken. Dus niet je portomonee gaan bovenhalen om antwoorden en argumenten trachten te bekomen dat het probleem als oorzaak volledig aan het doen en laten van de vader te wijten zou zijn. Hoe kan zoiets opgelost worden? Welke oplossing zou een psycholoog enkel met een 3 jarig kind kunnen bekomen? Stop daar mee!!!
De oorzaak van de problemen zijn de ouders, die zonder begeleiding allicht de band tussen kind en ouder aan het beschadigen zijn, niet het kind. Ter bedenking: Hoeveel drie jarigen ken je die beide ouders die samenwonen op een hysterische manier verwerpt? Wil men dit soort van probleem vroegtijdig op een gezonde wijze oplossen dan moet men met de ouders aan de slag. Een onpartijdige psycholoog moet dit weten, maar ja ook psychologen moeten eten.
Kan/mag U iets doen? Mijn advies:Waar ik mij nu écht zorgen om maak, is het feit dat mijn zoon al sinds eind vorig jaar in oktober hysterisch wordt als hij naar zijn papa moet.
Tracht een deal te maken: Het kind wordt naar de andere ouder gebracht door de ouder bij wie het op dat ogenblik verblijft. Normaliter zal je vrij snel merken dat je zorgen kleiner gaan worden omtrent zijn hysterisch gedrag. Om dit te kunnen bekomen, om dat te bespreken en regelen kan je voorstellen om samen naar een onpartijdige deskundige te gaan, dat kan een psychologe zijn.
RR
-
Franciscus
- Berichten: 39698
- Juridisch actief: Nee
... stoorde regelmaatig naar moeder : dat is zijn goed recht - diegene die op dat ogenblik het kind heeft beslist of je dat nu leuk vindt of niet.
wat de school betreft : gezien u hoofdverblijfplaats beslist u over de school - stel hem aangetekend in kennis desnoods - bij niet akkoord moetr hij maar naar de rechtbank stappen.
volg het vonnis: hij moet halen hij niet komen halen geen kleine - stel dat ook in de brief.
( een uitzondering niet te na gesproken).
tot zover de juridische werkelijkheid
stel ook de toestand van de zoon - zoals RR zegt dat je bereid bent om SAMEN tot een oplossing te komen.
Als u blij en opgewekt de kleine naar vader brengt merkt hij dat u tevreden bent en zal hij het ook beter aanvaarden.
Als er samenspraak is kan grootmoeder en zuster ook de kleine komen halen
conclusie spreek eerst af met een psycholoog hoe u best reageert in het geheel zonder over u te laten lopen - u leert dan ook om te gaan met dit soort gedrag en kan het dan ook plaatsen - geef dat ook duidelijk aan en stel vanuit die wetenschap uw brief op zodat hij en juridisch en psychologisch onderbouwd is.
wat de school betreft : gezien u hoofdverblijfplaats beslist u over de school - stel hem aangetekend in kennis desnoods - bij niet akkoord moetr hij maar naar de rechtbank stappen.
volg het vonnis: hij moet halen hij niet komen halen geen kleine - stel dat ook in de brief.
( een uitzondering niet te na gesproken).
tot zover de juridische werkelijkheid
stel ook de toestand van de zoon - zoals RR zegt dat je bereid bent om SAMEN tot een oplossing te komen.
Als u blij en opgewekt de kleine naar vader brengt merkt hij dat u tevreden bent en zal hij het ook beter aanvaarden.
Als er samenspraak is kan grootmoeder en zuster ook de kleine komen halen
conclusie spreek eerst af met een psycholoog hoe u best reageert in het geheel zonder over u te laten lopen - u leert dan ook om te gaan met dit soort gedrag en kan het dan ook plaatsen - geef dat ook duidelijk aan en stel vanuit die wetenschap uw brief op zodat hij en juridisch en psychologisch onderbouwd is.
-
roderidder
- Berichten: 2946
- Contacteer: Website
Over de schoolkeuze wil ik het algemeen gezien het volgende kwijt: Een goede ouder die bovendien voor zichzelf dit zo wil houden zal hoe dan ook eerst samen met de andere ouder een overeenkomst over de schoolkeuze trachten te komen.... wat de school betreft : gezien u hoofdverblijfplaats beslist u over de school - stel hem aangetekend in kennis desnoods - bij niet akkoord moetr hij maar naar de rechtbank stappen.
De reden is evident: stel dat je zelf geconfronteerd wordt met een belangrijke beslissing mbt de opvoeding die eenzijdig gekozen is:
vb: zoon- dochterlief wordt ingeschreven in het internaat waar de andere ouder een buitenverblijf heeft dan stijger je ook. Nog belanrijker is dat de groep rechters oren hebben naar agumenten van de andere ouder groeit, vroeger was "ouderlijk gezag" een lege doos, maar het is stilletjes aan het veranderen...
RR