- De vader van mijn kinderen maakt nauwelijks gebruik van zijn omgangsrecht (elke tweede week van zaterdag 9u tot zondag 17u). Twee mei was de laatste keer dat hij ze kwam halen, was toen bijna 3 maand geleden. In principe is er dus komend weekend terug omgangsrecht maar mijn jongens doen dit weekend hun Lentefeest. Nu dreigt ex ermee de jongens toch te komen halen "en als ge ze niet meegeeft haal ik er de flikken bij en dan slepen die de jongens desnoods bij u buiten". Zijn vriendin is "flik" dus hij voelt zich sterk.
Hij dreigt wel vaker met vanalles zonder die dreigementen effectief uit te voeren maar in deze wil ik wel graag weten wat mijn rechten zijn als hij hier effectief zaterdagochtend staat. Ben ik - in deze uitzonderlijke omstandigheden - verplicht mijn kinderen mee te geven? Kan de politie mijn jongens effectief manu militari uit mijn huis halen? Wat als ik ervoor zorg zaterdagochtend niet thuis te zijn met mijn kinderen? Ik heb tot nu toe - voor de gemoedsrust van mijn kinderen - nooit laten vaststellen dat hij zijn omgangsrecht niet uitoefende, kan dat zich tegen mij keren?
- Eind juni verhuizen wij. We zullen dan 160km van ex wonen. Hij weet dit sinds begin dit jaar (heb hem telefonisch op de hoogte gebracht). Kan hij in laatste instantie "in het belang van de kinderen" mijn verhuis tegen houden?
Ik ga er - gezien de prioriteiten die hij in zijn privéleven legt - vanuit dat hij de kinderen na de verhuis helemaal niet meer komt halen. Klopt het dat ik dan verhoging van allimentatie kan aanvragen? En hoelang moet hij aan zijn omgangsrecht verzaken voor ik die aanvraag kan indienen?
- Oudste zoon (12.5j) vraagt al een hele tijd om niet meer naar zijn vader te moeten gaan. Vooral de partner van ex zorgt voor een hoop frustraties bij mijn kinderen. Ik hoor zoveel verschillende verhalen over leeftijd waarop een kind zelf mag beslissen over dit soort dingen. Wat is waarheid en wat staat ons eventueel te doen om het omgangrecht tot de jongste (6j) te beperken?
Even voor alle duidelijkheid: ex en ik zijn niet de beste vrienden maar het laatste wat in mijn gedachten komt is mijn kinderen opstoken tegen hun vader. Daarmee zou ik vooral mijn kinderen kwetsen en dat is het me niet waard. Mijn oudste zoon is erg vroegrijp (mede door omstandigheden uit mijn huwelijk) en heeft een vrij accurate kijk op de dingen. Momenteel ben ik vooral bezig om hem te overtuigen zijn vader "nog een kans" te geven en probeer ik te verhinderen dat hij alle bruggen achter zich opblaast. Maar ik wil hem ook niet het gevoel geven dat hij alleen staat met zijn verdriet/frustraties tov zijn vader, ik wil dat hij weet dat ik zijn gevoelens serieus neem. En als hij werkelijk zijn vader niet meer wil zien (hij zegt dit al 1.5jaar), hoeveel moreel recht heb ik dan om hem daartoe te dwingen?