Van een koppel, gehuwd met scheiding van goederen, is de man zwaar hulpbehoevend en heeft voor zijn thuisverzorging hulp nodig. Zijn vrouw kan hem deze hulp niet bieden gezien ze zelf hulpbehoevend is. Ze doet, met instemming van haar man en met medeweten van ALLE kinderen - maar hiervan staat niets op papier- beroep op hulp (niet officieel, dus er bestaan geen facturen) en betaalt hiervoor een vergoeding met de spaargelden van haar man en past nadien bij met haar eigen spaargeld als zijn spaargeld op is. Haar man overlijdt en er is geen nalatenschap gezien de man geen (on)roerende goederen had (zijn spaargeld werd immers volledig gebruikt om zijn verzorging te vergoeden).
Omdat na het overlijden één van de kinderen naar de spaargelden van vader vraagt (hij was op de hoogte van de verzorging en de vergoeding hiervoor maar weet ook dat er niets op papier staat) schrijft moeder alsnog een schuldbekentenis waarin zij de schuld voor de verzorging op zich neemt om te vermijden dat het eisende kind, na haar overlijden, zou kunnen beweren dat 'er gelden van vader verdwenen zijn'. Zij was in de overtuiging dat, indien de spaargelden van vader zouden moeten terugbetaald worden omdat er niets op papier stond mbt zijn verzorging, de schuldbekentenis die de vergoeding bevestigt, zou kunnen bewijzen waarvoor de gelden werden aangewend en de spaargelden van vader haar zouden moeten terugbetaald worden gezien ze van mening was dat, door de scheiding van goederen, zij niet gehouden is tot het dragen van zijn verzorgingskosten. Gezien hun spaargelden van eenzelfde grootte-orde waren en ze ook haar spaargelden had gebruikt voor de verzorging van haar man, was ze van mening dat ze haar aandeel in zijn verzorging had betaald, waartoe ze als echtgenote is gehouden binnen haar bijdrageverplichting binnen het huwelijk. De schuldbekentenis betrof uiteraard een 'kunstgreep' om toch maar een mogelijkheid te vinden om te bewijzen dat de andere kinderen geen spaargeld van vader hedden weggemaakt of gekregen voor het geval het eisende kind het spaargeld bleef opeisen. (De zware zorgbehoefte en geleverde verzorging kunnen bewezen worden; de zorgvergoeding is conform de gangbare vergoedingen terzake, betreft geen 'vermomde schenking').
Het kind eist nu, na het overlijden van de moeder, inderdaad de spaargelden van vader. Moeder moet volgens hem de verzorging van vader volledig zelf dragen gezien zij de verzorging(sschuld) in de schuldbekentenis, die de andere kinderen nu voorleggen, volledig op zich heeft genomen. Er ligt volgens hem geen enkel bewijs voor van erkenning van de schuld van vader en het betreft volgens hem bijgevolg dan ook geen schuld van vader. De spaargelden van vader (met uitzondering van het deel dat in het erfdeel van moeder valt) die ze heeft gebruikt om de zorgvergoeding bij te passen (want haar spaargelden waren ook onvoldoende om de volledige verzorging te betalen) eist hij nu terug, inclusief interest sinds zijn overlijden (ruim 20 jaar geleden), stellende dat moeder niet over de spaargelden van vader kon beschikken en zijn spaargelden heeft vervreemd door zijn spaargelden te gebruiken voor zijn verzorging, waarvan niets op papier staat (steunend op art. 883 BW jo 1561 BW). Ook stelt hij dat de spaargelden van vader, gebruikt voor zijn verzorging, niet kunnen teruggevorderd worden gezien deze terugvordering enkel kan gevorderd worden door de echtgenoten (die inmiddels beiden overleden zijn) en de bijdrage in de lasten van het huwelijk bovendien moeten bekeken worden over de hele looptijd van het huwelijk, dus niet alleen de verzorgingsperiode.
Dit zou dus betekenen dat de echtgenote de volledige verzorgingskosten voor haar echtgenoot met eigen gelden heeft betaald en dat de spaargelden van haar man volledig in zijn nalatenschap komen en de echtgenoot aldus zelf niets dient te betalen voor zijn zware verzorging? Is dit juridisch echt correct??
Mijn eerste 'spontane' reactie is dat het spaargeld van de man wel degelijk moet gebruikt worden voor zijn verzorging. Hij moest sowieso verzorgd worden, thuis of in een verzorgingsinstelling. Hij heeft die verzorging genoten, maar er dan niets voor betaald, indien die zoon 'gelijk' heeft.
Ik denk dan aan een 'vermogensverschuiving zonder oorzaak', maar uit wat ik daarover lees blijkt m.i. dat dat niet zo eenvoudig te bewijzen is noch haalbaar voor een rechtbank?
Een andere bedenking: heeft de echtgenote inderdaad de spaargelden van haar man 'vervreemd' door het geld aan te wenden voor zijn verzorging (in de optiek van de schuldbekentenis van de vrouw, want de verzorging is bij leven van de man, met instemming van de man gebeurd met in eerste instantie zijn spaargelden, maar dit kan niet bewezen worden gezien er niets op papier staat). Ze heeft toch geen goederen van hem verkocht of weggeschonken. Ze heeft de gelden gebruikt voor zijn eigen verzorging.
ik dacht hier aan de analogie met bvb. een derde die een begrafenis bestelt voor een overledene en daarna de begrafeniskosten terugbetaald krijgt door voorafname van de nalatenschap, (als er geld is tenminste). De begrafenis gebeurt in opdracht van een derde, voor de 'verzorging' van een persoon die deze 'verzorging' niet zelf heeft besteld en toch met 'zijn eigen geld' betaalt, gezien de voorafname van zijn nalatenschap? Pech is dat de begrafeniskosten nu eenmaal zonder discussie ten laste vallen van de nalatenschap, zodat 'mijn analogie' waarschijnlijk niet opgaat?
Kan iemand onder de forumleden mogelijk helpen om enig verweer te vormen tegen de argumenten van het 'eisende kind'?
Indien hij toch gelijk zou hebben is het uiteraard hopeloos en nutteloos hiertegen een juridische procedure te starten... (Ik ben broer van het 'eisende kind').
Alvast dank voor mogelijke reactie!