Sinds 15 jaar ben ik tewerkgesteld als bediende bij een onderneming in het Antwerpse.
Ik kan niet zeggen dat de werkgever er een dictatoriale stijl op nahoudt, maar toch is er steeds een soort van psychologische onderdrukking geweest. Een werknemer krijgt zeer weining bewegingsruimte en alles wordt -al dan niet volgens de regels- continue gecontroleerd. Afspraken en gesprekken met werkgever gebeuren steeds mondeling en worden na verloop van tijd altijd naar zijn hand gezet. Dit is hier de standaard en niemand durft iets te ondernemen.
De bestaande vennootschap is ondertussen opgedeeld in 3 afzonderlijke bedrijven met in totaal een 40 tal medewerkers.
Aangezien ik steeds correct heb gehandeld heeft deze werkwijze me in het verleden nooit echt belemmerd, maar ik heb de voorbije jaren wel een groot personeelsverloop gezien. Velen houden het na een tijd bekeken, maar nog nooit is er iemand echt ontslagen. Verschillende ex-collega's zijn wel in dubieuze onstandigheden vertrokken. De lopende rechtzaken zijn hier dan ook talrijk.
In mei dit jaar werd ik op weg naar het werk met de fiets aangereden door een automobilist. Verdikt een gebroken enkel, gescheurde ligamenten met als gevolg in totaal 2 maanden werkongeschikt. Tijdens mijn eerste echte afwezigheid ben ik meermaals door werkgever opgebeld geweest met de uitdrukkelijke vraag om van thuis te werken of me door een collega te laten ophalen zodat het werk verdergezet kon worden. Een ex-collega heeft in het verleden wel tijdens haar ziekte gewerkt, wat uiteindelijk nog verder werd uitgebuit en is uitgemond in ontslag met wederzijds akkoord. Om die reden ben ik dus niet op zijn vraag ingegaan.
Na mijn afwezigheid werd ik uitgenodigd op gesprek waarbij me de vraag werd gesteld om ander werk te zoeken. Er waren nieuwe jonge mensen aangenomen en kreeg de boodschap dat ik overbodig was geworden. Ik zou de ruimte krijgen om ander werk (er werden geen termijnen afgesproken) te zoeken en we zouden alles netjes afsluiten. Ik heb daar gevolg aan gegeven en ben vollop aan het sollicerteren. Om de zaak te versnellen, mag ik van hem ook tijdens de kantooruren op gesprek op voorwaarde dat ik hem hiervan een bewijs bezorg.
Nu 2 maanden later ben ik opnieuw op gesprek moeten komen en werd me medegeeld dat er voor mij geen plek meer was. Ik zou asap moeten handelen of ze gaan me "iets" laten tekenen. Wat dat ook mag zijn. Sinds het eerste gesprek eind augustus word ik bewust geviseerd en proberen ze me psychologisch te laten breken. Mijn vast kantoor heb ik na 15j moeten afstaan, het andere kantoor moest na een week ook leeg en momenteel hebben ze mij ergens achteraan gezet.
Begin deze week werd mij opnieuw gezegd dat er voor mij geen werk meer was en dat ik zou moeten verhuizen naar een bijkantoor in centrum Antwerpen. Op zich heb ik al deze maatregelen gewoon zonder morren aanvaard, maar na een laatste mailtje is het duidelijk dat ze gewoon een ontslag scenario aan het uitwerken zijn. In het verleden heb ik dit hier al meermaals zien gebeuren.
Een aantal collega’s hebben me hier ook reeds voor gewaarschuwd.
Een tijdje geleden heeft werkgever het personeel nog mondeling onder druk gezet een document op te stellen waarop stond dat er met een bepaalde collega niet meer was samen te werken. Gelukkig is hier slechts 1 collega voor gezwicht. Ze heeft toen een document vol onwaarheden opgesteld. Geviseerde collega werd uiteindelijk om dwingende reden ontslagen en rechtzaak is ook daar lopende.
Nu ben ik aan de beurt. In de laatste mail van werkgever stond dat er verschillende collega's niet meer met mij wilden werken en de situatie onhoudbaar was geworden. Ik zou naar een kantoor in centrum Antwerpen verhuizen. Bovendien werd in deze email onze afspraak van eind augustus verdraaid. Plots stond er dat ik na gezamelijk overleg beslist had om zelf ander werk te zoeken. Nooit zijn er problemen met directe collega's geweest en in het verleden is geen enkele mail of mondelinge mededeling over eventuele problemen geweest. Mails met complimenten en bedankingen van klanten uit het verleden zijn wel talrijk.
Het is me duidelijk dat ze mij nu asap en met alle beschikbare middelen buiten willen werken. Ik probeer me sterk te houden en niet te "breken", maar ik voel dat dit alles een serieuze impakt op mijn gezondheid begint te krijgen. Meermaals mijn tranen in auto niet meer kunnen bedwingen, amper nog eetlust, kwaliteit van de nachtrust gaat sterk achteruit, enz
Ik zou dit alles correct achter mij willen laten zoals overeengekomen, maar het geheel wordt stillaan ondraaglijk.
Ik heb me voorgenomen niets te ondertekenen wat ze me voorleggen en denk er sterk aan om toekomstige gesprekken op te nemen. Misschien dit zelfs aan hem te melden om de situatie te deëscaleren. Het lijkt me nu vooral zaak om op de laatste email te antwoorden en de gestelde leugens te weerleggen, want wie zwijgt stemt toe, niet?
Een hele tijd terug heb ik me wel aangesloten bij een vakbond, maar heb hen in deze nog niet geconsulteerd.
Wat adviseren jullie mij verder te doen?
Als er iemand zijn ervaring wil delen en me advies wil geven, graag
