Ik ben een jonge man van 25 met een opleiding van schrijnwerker in het Buitengewoon secundair onderwijs.
Heb sinds 2010 het Chronische vermoeidheids syndroom. Ik zat toen nog op school als 16 jarige. Mijn opleiding heb ik afgemaakt maar ben sinds dien nooit actief geweest op de arbeidsmarkt.
In mei 2018 heb ik administratief werk verricht op de personeelsafdeling van mijn toemalige gemeente. Ik werkte twee dagen in de week één namiddag. (3.5U)
Eind juli ben ik ontslagen wegens frequente afwezigheid.
Na veelvuldig af te bellen vreesde ik voor mijn positie wanneer ik nogmaals moest afbellen. Ik contacteerde een collega om mijn probleem uit te leggen op facebook.
De persoon in kwestie stelde voor om minder uren te doen of minder frequent te komen. Ik stemde hier mee in. Vervolgens vertelde deze persoon dat die mij alle kansen wou geven om te blijven werken. Later zullen jullie begrijpen waarom ik dit vreemd vind. Ik vroeg of ik maandag terug moest bellen om af te zeggen, dit achte zij onnodig. Ze liet het klinken alsof het al beslist was en alsof zij dit enkel nog moest mededelen aan haar overste. Dit bleek niet zo te zijn.
Toen ik mijn ontslag via e-mail vernam, vroeg ik wat er gebeurd was. De persoon in kwestie vertlede mij dat zoiets niet middels facebook besproken diende te worden. Wat natuurlijk waar was.
Wat nu? Ben ik als vrijwilliger compleet machteloos? Heb ik totaal geen rechten?
De argumenten voor mijn ontslag raakte kant noch wal. Dat het werk niet af zou geraken, stond als een paal boven water. Dat was al duidelijk voor ik aangeworven ging worden, mijn weinige uren maakte dit onmogelijk. Er werd al een student aangeworven om daaraan mee te werken. Bovendien deed ik het werk gratis en de job student niet.
Mijn kansen zouden totaal anders gelegen hebben wanneer ik zelf had gebeld met het hoofd van personeelsdienst.
Heeft mijn collega geen enkele schuld in mijn ontslag. Ik heb het gevoel dat aangevoerde argumenten een 'proxy' zijn voor de ware redenen.