Een goedemorgen.
Bij deze ga ik mijn huidige situatie proberen te schetsen.
Eind vorig jaar ben ik veranderd van werkgever, ik werk in een apotheek.
Tijdens mijn sollicitatie heb ik heel open en eerlijk gepraat over onze kinderwens en duidelijk gemaakt dat mijn vriend en ik aan het proberen waren.
Helemaal geen probleem toen, de baas leek oprecht, dus ik nam ontslag bij mijn vorige werkgever en deed mijn opzeg daar uit. Een paar dagen voor de start op mijn nieuwe job had ik een positieve zwangerschapstest.
In mijn 2de werkweek heb ik de nieuwe baas dan ingelicht, gezien er toch chemicaliën zijn waarmee ik niet mag werken.
De reactie? 'Ah, en wist gij dat, toen je tekende?' Ik stond echt met mijn mond vol tanden. Neen, ik wist het niet, il was toen nog niet zwanger!! Ik had gezegd dat we gestart waren met proberen, het was gewoon direct raak.
En zo begon de miserie.
Pesterijen van collega's: de zwaarste dozen met bestelde producten laten staan voor mij, met de boodschap: tijdens mijn zwangerschap tilde ik wel. De baas er telkens bij halen als ik een gevaarlijke magistrale bereiding liet liggen. Ik ben zelfs verplicht geweest toch nog verboden bereidingen te maken.
Andere collega's achter mijn rug om inlichten over mijn zwangerschap, puur om het als roddel te gebruiken.
De baas wou me, tijdens verlofperiodes, de volle openingsuren laten werken, dat zijn 50 uren, terwijl een zwangere geen overuren mag maken. Als ik dat naar voor breng, dan krijg ik de opmerking: allé ze, ge verstopt u achter die wetjes.
Maar dat gaat helemaal niet, ik ben snel fysiek last beginnen krijgen en ben snel vermoeid.
Ik heb enorm veel rugpijn, bekkeninstabiliteit en steken in mijn buik. Ik kan vaak maar 4-5 uur slapen door de pijn. Sinds week 14-15 ook al harde buiken, wat vrij abnormaal is, zo vroeg en dat voor een eerste zwangerschap.
Ik ben 2 weken dan via Spoed binnengegaan, omdat mijn buik 3 uur aan een stuk verkrampt was.
Uuteindelijk vorige week bij de huisarts en die heeft me nu thuisgezet tot eind maart, tot ik voor de 20 weken echo naar de gynaecoloog moet. Zij is werkelijk bezorgd, die harde buiken zijn niet normaal. Gelukkig is alles in orde met ons kindje, maar ik zit erdoor.
De reactie toen ik me telefonisch ziek meldde: maar allé, gij kunt toch komen werken vandaag, of morgen toch? Allé zord dat je maandag terug bent!
Nu heb ik mijn doktersbriefje doorgestuurd naar de werkgever, met een duidelijke omschrijving wat er gaande is met mij. Ik heb gevraagd om mij de gegevens van de arbeidsgeneesheer en de verplichte risico-analyse van de werkomgeving op te sturen. Ik heb ook duidelijk gemaakt dat het echt te zwaar is, dat ik graag terug kom werken, maar aangepast werk, ik heb zelfs al zaken voorgesteld die mij zouden verder helpen, maar die voor hem zeker niet nadelig zijn, we werken in een groot team, en veel administratie blijft gewoon liggen.
Er kwam geen reactie. Begin deze week nog eens gemaild, nog steeds geen reactie.
Ik ben op eigen houtje beginnen zoeken en ga vrijdag zelf naar de arbeidsgeneesheer.
Maar nu komt het, op 1 maart, de dag dat ik me ziek meldde, heeft de werkgever een vacature voor MIJN job online gezet, fulltime, onbepaalde duur.
Dus maw, ipv met mij naar een werkbare oplossing te gaan, zijn ze mijn ontslag al aan het voorbereiden.
Ik heb altijd mijn job goed gedaan, gemotiveerd, ik bleef als één van de laatste om de kassa nog te maken, nam alle tijd voor de patiënten, paste in de groep. Er was mij ook gezegd dat ze mij wouden op lange termijn, zelfs met een kindje of 2.
Kan dit zomaar? Kan ik ontslagen worden omdat de dokter oordeelt dat ik echt moest rusten? En omdat ik aangaf aangepast werk te willen doen? Om eerlijk te zijn, ik ging de situatie pas oordelen na de bevalling, want als er zo wordt gedaan omwille van een zwangerschap, dan heb ik zo mijn twijfels.
Ik heb al gelezen dat ik niet kan ontslagen worden omwille van mijn zwangerschap.
Maar wat als zij iemand nieuw aanwerven, dan zijn we met te veel.
Dan kan de baas dit wel spelen: te weinig werk en de nieuwe werkkracht past beter in de groep. Want blijkbaar kan hij me wel ontslaan obv mijn gedrag. En ik heb het niet in mij om hypoctiet te staan glimlachen tegen mensen die aan mijn kleintje willen raken.
Dit is gewoon hallucinant, en geeft niet de rust die ik nu nodig heb.
Ik heb ook al de vakbond geraadpleegd en die zeiden dat ze nu wrs niks kunnen doen voor mij.