Op gevaar af dat dit weer een willens/nietens spelletje wordt, volgend waargebeurd verhaal.
mijn oudste dochter was 13 (dertien), ikzelf had het hoederecht.
Ik werd geopereerd en had maanden revalidatie nodig.
De kinderen verbleven in die periode bij hun vader. Deze vond het zo leuk dat hij me praktisch dwong om toe te stemmen dat ze hun adres mochten veranderen (ik bespaar u de details). Dan kreeg hij het kindergeld en extra OCMW uitkering na faillissement.
nadat ik meende voldoende gerevalideerd te zijn om terug voor de kinderen te kunnen zorgen veranderde ik hun adres terug.
Op zaterdag, toen ik met de jongste naar de winkel was, en de oudste in MIJN living zat, terwijl spullen boven lagen in haar slaapkamer kwam wijkagent bromsnor kijken of het minderjarige kind waarover IK hoederecht had, effektief in mijn huis woonde.
Het puberende ettertje antwoordde: neen ik woon bij mijn papa!
Dat was het, volgens bromsnor was dat voldoende om te beslissen dat de minderjarige kinderen NIET bij mij woonden. Aan mij werd niks gevraagd (was niet thuis), toen ik later naar het politiekantoor ging om uit te leggen dat het 13jarige mormel geen keuzemogelijkheid had vermits ik het hoederecht had, werd me dat ontzegd.
Vader verhuisde met de kinderen naar zee en ik heb ze twee jaar niet gezien.
de oudste is gaan lopen na twee jaar en liet me naar Rotterdam komen om haar ginds na twee weken vermissing (ze hadden gelukkig net de Dutroux slachtoffers gevonden) naar Rotterdam komen om haar op te halen.
De jongste bleef bij vader tot ze zelf kon beslissen op haar 18de om terug te keren, nadat ze verschillende keren door papa's vriendjes was aangerand.
Toen zij haar adres veranderde werd me weer niks gevraagd.
Nog iets weten over "belgische domiciliering"?