JuridischForum.be

Situatie:
-Voertuig A rijdt voorop en moet plots hard remmen tot stilstand.
-Voertuig B rijdt achter A en kan op tijd stoppen zonder A te raken.
-Voertuig C komt achter B, kan niet op tijd remmen en raakt B.

Een klassieke kop-staart-botsing tussen B en C dus, waarbj C aansprakelijk is voor schade aan voertuig B.

Maar... Door de schok botst voertuig B ook tegen voertuig A, met schade aan beide voertuigen. Wie is daarvoor aansprakelijk, B of C?

Naar analogie met een verkeersongeluk op gelijkaardige wijze dat mijn broer onlangs meemaakte, zou in deze situatie voertuig C moeten aansprakelijk gesteld worden voor alle schade. Mijn broer was destijds ook chauffeur van een "gesandwichte wagen". Belangrijk voor de verklaringen was toen dat er genoteerd werd dat zijn voertuig (B) stilstond op het moment van de aanrijding door voertuig C. Indien dat het geval is (wat bij hem ook het geval was) wordt normaliter voertuig C volledig aansprakelijk gesteld. Zo werd het in het geval van mijn broer toch uitgesproken.

Het laatste voertuig is duidelijk aansprakelijk. Geen enkele twijfel mogelijk.
(In de veronderstelling dat alle partijen dezelfde verklaringen afleggen of invullen op het EAF.)

In de veronderstelling dat alle partijen dezelfde verklaringen afleggen of invullen op het EAF

daar knelt het schoentje nogal eens in dergelijke gevallen

Het laatste voertuig is duidelijk aansprakelijk. Geen enkele twijfel mogelijk.

hangt ervan af waarvoor voertuig A hard in de ankers gaat

als kan aangeduid worden dat voertuig A niet zo hard moest remmen kan die nog verantwoordelijk gesteld worden

Ik ben nog niet zo zeker dat C aansprakelijk gesteld wordt voor het ongeval.

Er is nogal wat rechtspraak die stelt dat het plots remmen van een bestuurder voor de achterligger kan betekenen dat dit voertuig voor hem een onvoorzienbare hindernis is.

Alles zal afhangen van de concrete omstandigheden.

In de praktijk is het wel zo dat als de verzekeringsmaatschappijen de zaak onderling regelen zij als uitgangspunt nemen dat de bestuurder die achteraan op een voorligger inrijdt in fout is, tenzij deze kan bewijzen dat de voorligger zonder veiligheidsredenen bruusk geremd heeft. Juridisch is het echter niet correct deze bewijslast bij de achterligger te leggen.

scorpioen

Wel...

Ik was op E40 aan het rijden Brussel -> Luik. Daar zijn werken en zijn maar 2 linker rijbanen van de 3 beschikbaar. Voertuigen A, B en C zaten op het meest linkse (op rijbaan 3 dus). Ter hoogte waar rijbanen 3 en 2 terugvallen op 2 en 1 (aangegeven door signalisatie) is voertuig A keihard op zijn rem gaan staan. Reden hiervoor was dat hij waarschijnlijk bang was dat verkeer op rijbaan 2 niet naar rijbaan 1 zou uitwijken.

Ik (B) dus ook keihard in de remmen, chauffeur C iets later met de gekende gevolgen.

Tussen A en B is geen aanrijdingsformulier ingevuld, maar er is wel vermeld dat A keihard remde ter hoogte van rijbaanverschuiving. B en C hebben deze feiten alletwee ondertekend op hun onderling aanrijdingsformulier.

Ik vermoed dat ik er goed aan heb gedaan geen formulier in te vullen met A, want dan werd ik mogelijks aansprakelijk gesteld voor de (kleine) schade aan A. Als de verzekering van C niet wil tussenkomen in de kosten aan mijn voorbumper, dan zal ze dat met A moeten regelen zeker?

Het laatste voertuig is duidelijk aansprakelijk. Geen enkele twijfel mogelijk.

hangt ervan af waarvoor voertuig A hard in de ankers gaat

als kan aangeduid worden dat voertuig A niet zo hard moest remmen kan die nog verantwoordelijk gesteld worden

Bewijslast ligt bij C. Zal het moeilijk kunnen bewijzen, tenzij met onafhankelijke getuigen.

Ik ben nog niet zo zeker dat C aansprakelijk gesteld wordt voor het ongeval.

Er is nogal wat rechtspraak die stelt dat het plots remmen van een bestuurder voor de achterligger kan betekenen dat dit voertuig voor hem een onvoorzienbare hindernis is.
Alles zal afhangen van de concrete omstandigheden.

In de praktijk is het wel zo dat als de verzekeringsmaatschappijen de zaak onderling regelen zij als uitgangspunt nemen dat de bestuurder die achteraan op een voorligger inrijdt in fout is, tenzij deze kan bewijzen dat de voorligger zonder veiligheidsredenen bruusk geremd heeft. Juridisch is het echter niet correct deze bewijslast bij de achterligger te leggen.

scorpioen

Als B voor A al heeft kunnen stoppen, zou dit ook perfect door C gekund hebben. Aldus rechtspraak...

als ik dit zo lees, vrees ik dat zowel A,B en C in de rechtbank een probleempje kunnen krijgen met onaangepast rijgedrag
waardoor het best elk zijn eigen schade zou kunnen worden

Als B voor A al heeft kunnen stoppen, zou dit ook perfect door C gekund hebben. Aldus rechtspraak...

Deze rechter zag het toch anders:

Brussel 18 oktober 1994, R.G.A.R. 1995, nr. 12.506.

"Een waterplas van 12 op 5 meter die begint voor een kruispunt op een bochtige rijbaan maakt een onvoorzienbare hindernis uit voor een autobestuurder.
Door plots te remmen en van rijstrook te veranderen, maakt deze autobestuurder een onvoorzienbare hindernis uit voor de bestuurder die hem volgt.
Het feit dat deze bestuurder zijn voertuig tot stilstand kon brengen, bewijst niet dat de bestuurders die hem volgden, konden stoppen voor een voorzienbare hindernis, rekening houdende met het feit dat de laatste bestuurder minder tijd heeft om te reageren dan de voor hem rijdende bestuurder. De derde autobestuurder geniet niet hetzelfde uitzicht, noch dezelfde afstand."

scorpioen

Bewijslast ligt bij C.

Wie van C schadevergoeding vordert moet bewijzen dat alle bestanddelen van het misdrijf aanwezig zijn en dus dat B voor C een voorzienbare hindernis was. C moet niet bewijzen dat B onvoorzienbaar was.

Of nog, zoals het Hof van Cassatie voortdurend stelt:

Wanneer de beklaagde zich beroept op een rechtvaardigingsgrond of een omstandigheid aanvoert die het bestaan van het misdrijf uitsluit dient hij het bestaan van deze rechtvaardigingsgrond of deze omstandigheid niet te bewijzen. Het komt alsdan aan het openbaar ministerie of de burgerlijke partij toe het bewijs te leveren dat de ingeroepen rechtvaardigingsgrond of de ingeroepen feiten niet bestaan, behalve indien de stelling van de beklaagde een loutere bewering is die door geen enkel gegeven gestaafd wordt of alle geloofwaardigheid mist (zie onder meer Cass. 11 september 1985, A.C. 1985-1986, 29; Cass. 22 mei 1984, A.C. 1983-1984, 1215).

Deze beginselen met betrekking tot de bewijslast in strafzaken zijn ook van toepassing in burgerlijke zaken, wanneer een op een misdrijf gegronde vordering wordt ingesteld. De partij, die een op misdrijf gegronde vordering heeft ingesteld, dient het bewijs te leveren dat de verweerder schuld heeft aan het misdrijf en dat een door de verweerder aangevoerde rechtvaardigingsgrond of omstandigheid die het misdrijf uitsluit niet bestaat, voor zover die bewering niet ongeloofwaardig is. (Cass. 22 december 1995, Verkeersrecht 1996, 125; Cass. 30 september 1993, R.W. 1993-94, 964; A.C. 1993, 784; Cass. 4 december 1992, R.W. 1992-93, 883; Verkeersrecht 1993, 112).

scorpioen

Je hebt gelijk denk ik, scorpioen. Maar volgens mij is de situatie zoals hier beschreven niet veel anders dan bij het ongeval waarin mijn broer betrokken was. Een autosnelweg lijkt mij niet vol bochten/kruispunten en dergelijke te zitten en dus genoeg overzichtelijk om over "te voorziene hindernissen" te kunnen praten.

Dus in mijn ogen is het simpel: B is kunnen stoppen voor A, A heeft niet zonder reden geremd en ook niet al te bruusk want B kon immers stoppen, ergo C had ook moeten kunnen stoppen voor B ergo C moet alles betalen. Het zal natuurlijk wel helpen als de verklaringen van A en B overeenstemmen.