Onze dochter lijdt aan een aangeboren progressieve spierziekte ( genetisch bepaald, een medicijn bestaat niet ) en is mentaal gehandicapt. Geheel volgens de mogelijkheden die ons bekend waren, "genoot" ze sinds de diagnose toen ze een jaar of 6 was van verhoogd kindergeld. Toen ze 21 werd - voor de toenmalige wet de leeftijd van "volwassen" ( ze is net 23 geworden ) kreeg ze een uitkering van het FOD ( Inkomensvervangende -en integratietegemoetkoming ). Ik kan u beloven : om daar je rechten ten volle te doen gelden moet je van ver komen. De eerste keer liet ik de aanvraagformulieren invullen door het ziekenfonds. Bij de controlearts werden we als haast misdadigers op de rooster gelegd en kreeg ze 12 punten in de categorie A ( 66% invalide is niet echt meer een getal van deze tijd ). Ergens begin september 2020 werden we opnieuw opgeroepen door het FOD voor een "ambtshalve herziening". Ergernis troef. Je hoeft toch geen dokter zijn om het woordje "progressief" op de juiste manier te interpreteren. Mja. Weeral dezelfde vragenlijst ( ong. 5 pagina's). Toen ik ze doornam viel me op dat men eigenlijk ongeveer 4 à 5 uitgebreide vragen stelt in één zin en je amper een regel of 4 hebt om te beantwoorden. Was nog altijd kwaad van de vorige keer en nam alles zelf in handen. Ik scande de documenten in en creëerde meer plaats om te antwoorden via de computer. I.p.v. een "dossiertje" van 5 pagina's met bijkomende medische verslagen van het NMRC en huisarts werd het een dossier van 20 pagina's met erbovenop voornoemde medische verslagen. Daar stond geen woord verkeerd in, helemaal naar waarheid en gedetailleerd opgesteld zodat er geen enkele zin voor interpretatie vatbaar was. Ze kreeg 13 punten in de categorie A. ( de op één na hoogste categorie als ik me niet vergis ) Eveneens de raad om om de 2 à 3 jaar zelf een herziening aan te vragen. We waren op amper 5 minuten buiten bij de controlearts van het FOD. We kregen achteraf een brief ( heb zo'n vermoeden dat ze daar in Brussel meer postzegels als computers hebben
) dat de beslissing genomen was voor onbepaalde duur. M.a.w., ze wordt normaliter nooit meer opgeroepen door een controlearts tenzij we er zelf om vragen.Waarom schrijf ik dit? Ten eerste in een poging om aan te tonen dat je als ouder van, blijkbaar niet van gisteren moet zijn om je rechten te laten gelden. ( hoeveel mensen zijn niet mondig genoeg en "krijgen" in principe te weinig... ? Ik wil ze bij wijze van spreken niet te eten geven ) Ten tweede de ronduit belachelijke manier van werken. En nu de klap op de vuurpijl... ik lees vanmorgen in een nieuwsbrief va een politieke partij :
Nu stel ik me verdikke toch wel vragen. Het grondwettelijk hof oordeelt dat dat de betreffende minimumleeftijd ongrondwettelijk is. De minister geeft in alle haast opdracht om de wet te wijzigen. Dat woordje "ongrondwettelijk" en "1987" springt eruit. Het zou me verbazen mocht de wet niet aangepast worden als zijnde van kracht wordende vanaf de datum van publicatie hoor. Als ik in alle haast even zoek op internet vindt ik terug dat je sinds 1990 meerderjarig bent van 18 jaar. Tja, vanuit mijn oogpunt ( subjectief uiteraard ) stelt het grondwettelijk hof dat, toen mijn dochter 21 werd, ze eigenlijk tekort gedaan werd. Heb zo'n vermoeden dat de leeftijd voor gehandicapten ( 21 jaar dus ) gewoonweg "vergeten" werd om indertijd aan te passen. In die zin zie ik dat dan als een vorm van discriminatie." Minister voor personen met een handicap Nathalie Muylle heeft haar administratie de opdracht gegeven om de leeftijd om een inkomensvervangende tegemoetkoming (IVT) of integratietegemoetkoming (IT) te krijgen van 21 naar 18 jaar te brengen. Ze volgt daarmee een arrest dat het Grondwettelijk Hof vorige week velde. Personen met een handicap krijgen daardoor een aanzienlijk hogere uitkering dan hun kinderbijslag van zodra ze 18 worden.
De minimumleeftijd om een uitkering te krijgen als persoon met een handicap, is gebaseerd op de vroegere leeftijd van meerderjarigheid van 21 jaar. Dat is natuurlijk niet meer van deze tijd en het Grondwettelijk Hof oordeelt daar ook zo over. We passen de wet op korte termijn aan zodat personen met een handicap vanaf 18 jaar recht hebben op een uitkering. Dat betekent in de praktijk dat zij een aanzienlijk hogere uitkering zullen krijgen dan nu het geval is. In sommige gevallen gaat het zelfs om een verdubbeling. - Nathalie Muylle
De minimumleeftijd om als personen met een handicap een uitkering te krijgen, ligt momenteel op 21 jaar. De wet die de uitkeringen regelt, dateert uit 1987, toen de leeftijd van meerderjarigheid nog op 21 jaar lag.
Minister Muylle verlaagt deze leeftijdsgrens naar 18 jaar. Ze volgt daarmee een arrest van het Grondwettelijk Hof, dat vorige week oordeelde dat de minimumleeftijd van 21 jaar ongrondwettelijk is. Minister Muylle heeft onmiddellijk opdracht gegeven aan haar administratie om de wetgeving aan te passen.
De verlaging van de minimumleeftijd naar 18 jaar, betekent in de praktijk dat personen met een handicap een hogere uitkering zullen krijgen. Op dit moment kunnen zij in de periode van 18 tot 21 jaar enkel een beroep doen op een (verhoogde) kinderbijslag. In de toekomst zullen zij vanaf hun 18e aanspraak kunnen maken op de hogere inkomensvervangende tegemoetkoming en eventueel de integratietegemoetkoming. Ongeveer 10.000 personen met een handicap per jaar doen hun voordeel bij de aanpassing."
- Is dit iets om op te volgen en een afwachtende houding aan te nemen?
Ter illustratie : Toen mijn dochter haar aangeboren spierziekte werd vastgesteld kreeg ze dus eigenlijk al 6 jaar te weinig kindergeld. We hebben indertijd hemel en aarde bewogen en ze kreeg uiteindelijk een achterstallige betaling van 3 jaar. We werden wel haast ieder jaar opnieuw naar een controlearts geroepen en, ik overdrijf niet, iedere keer opnieuw op de pijnbank gelegd. Ok... zowel bij kinderen als volwassenen zit er kaf tussen het koren - mensen die ten onrechte een uitkering willen - en het is de taak van de controleartsen om deze er tussenuit te vissen. Dat krediet geef ik nog. Van de andere kant kom je controleartsen tegen die denken dat ze het uit eigen zak moeten betalen. Enkel de laatste keer kwamen we een "eerlijke" tegen. Alle jaren ervoor waren tot op het randje van vernederend. Bv, sommigen onder jullie komt het mss bekend voor : in een gesprek van een uur twee maal dezelfde vraag maar dan telkens anders geformuleerd. Om je toch maar op een leugen te betrappen of anders te kunnen gaan interpreteren teneinde het aantal bepalende punten zo laag mogelijk te kunnen houden hetgeen dan zijn weerslag heeft op het te betalen bedrag aan de gehandicapte. Voor ons geen enkel probleem. Wat je niet liegt, hoef je ook niet te onthouden en enkel erover waken niet in de "vuile" trucjes te trappen. Een gerenomeerd behandelend professor geneesheer liet zich enkele jaren geleden tegen mijn vrouw en ik ontvallen : " de controleartsen zijn meestal mislukte huisdokters dewelke al lang blij zijn dat ze als controlearts mogen optreden". Einde citaat.
Tenzij het lot van mijn vrouw en ik er anders over beslist, gaan we onze dochter statistisch gezien overleven. ( ze zou nog maximum 20 à 30 jaar hebben - vergis u niet : het is een langzaam, grillig aftakelingsproces waar geen "houdbaarheidsdatum op staat. Vandaar dat dit bericht wel emotioneel zal over komen. Zoals mijn oudste broer het zegt ( is een welgesteld zakenman ) : waar anderen het opgeven, begin ik pas... . Onze geldbuidel is maar een fractie van die van hem en we zijn dus beperkt in middelen. Toch hanteren we, in de mate van het mogelijke, zijn uitspraak als een een mantra. Kwestie verzorging valt het voor ons moeilijk maar doenbaar. We moeten realistisch zijn... dat doenbaar is gegroeid met de jaren en zal nog veel verder moeten groeien. Een dagvoorziening voor personen met het handicap hoef je niet op te rekenen tenzij er écht niemand anders is die voor haar kan zorgen. Uit eigen zak is dat onbetaalbaar. Je hebt daar een PGF of PAB voor nodig. Elk jaar opnieuw krijgen we een brief waarin staat dat ze niet in aanmerking komt wegens te weinig budget. Mja, daar komen we terecht in een andere discussie. Zolang als mama en papa leven blijft ze als "niet prioritair" staan. Daar hoef je je geen illusies over te maken.
Deze laatste twee alinea's staan buiten de kwestie maar wou ze jullie niet onthouden.
Alvast bedankt voor wat goede raad aangaande de beslissing van het grondwettelijk hof of jullie op -of aanmerkingen.
Mvg