N.a.v. van mijn bericht - onterecht dement verklaard - wens ik volgende te weten.
Intussen is onze pa uit die home, het zogezegde revalidatiecentrum en via de spoed (door ons toedoen maar wel na gesprek met de arts van die home) in het ziekenhuis beland waar hij nu is sinds vorige woensdag.
Sinds hij in het hospitaal is heeft nog geen kalmeringsmiddel toegediend gekregen. Overdag is hij rustig zonder probleem, enkel s nachts is hij onrustig (heel angstig) en loopt hij wat rond. Vannacht hebben ze hem voor de eerste keer de slaapzak aangedaan ... het zal er ook van afhangen wie op dat moment werkzaam is.
Feit is dat hij beter en beter fysiek in orde komt, loopt alleen zonder hulp. Is wel wat wankel ... Gaat zelf zonder probleem naar het toilet en zo ...
Zijn hoofd is over het algemeen helder, ook al zijn er hier en daar dingen die hij verteld die niet kloppen. Bijvb. hij volgt alles in de gang, zet zijn stoel buiten de kamer en blijkbaar is er heel veel over en weergeloop van de verpleging (zoals in elk ziekenhuis). In zijn idee denkt hij daar mee te helpen en te vertellen waar er hulp nodig is enz. Voorts klopt alles wat hij zegt, naast het feit dat hij zich af en toe vergist van dag of gebeurtenissen die een paar dagen voordien gebeurd zijn waarvan hij denkt dat het vanochtend of dezelfde dag nog was.
Hij is zich heel goed bewust dat het niet altijd klopt in zijn hoofd maar gaat daar goed mee om en aanvaardt de uitleg hieromtrent.
Bijkomend is er een probleem gezien aan de schildklier waarvoor morgen een scan is gepland.
De behandelend arts zou hem graag een dag en nacht op proef naar huis laten gaan, gezien hij lijdt aan een delirium dat er was na de hartoperatie. (zijn thuisomgeving kan hem volledig tot rust laten komen)
Wij zien onze pa het liefst naar huis gaan, maar thuis zien ze dat niet zitten, ongeacht welk excuus men moet gebruiken.
Wij vrezen dat men zich thuis hevig zal verzetten zodat het niet zover komt ...
Weten dat onze pa hoopvol elke dag telt, is het schrijnend om te weten dat hij thuis niet gewenst is.
Hij mag in principe ook niet alleen gelaten worden zodat het ook voor ons onmogelijk is om hem bij ons te laten intrekken.
Men is van plan om er nog een ergotherapeut en een psycholoog bij te halen maar of het allemaal zo ver komt.
Feit is dat er een echte wantoestand is plaatsgevonden - dit verhaal duurt nu al een maand ! - tussen de verschillende leden van de familie. De moeder en de inwonende dochter verzetten zich hevig, een andere dochter heult mee maar is heel hypocriet naar mij en vader toe en wij zijn de zogezegde boemannen die ijveren dat pa kan thuiskomen.
Pa beseft dat er tegenstand is thuis maar denkt nog altijd dat hij zonder enig probleem naar huis kan eens het schildklieronderzoek achter de rug is.
Het jammere is dat hij nog geen trappen kan doen. Er is een steile trap (eigenlijk veel te gevaarlijk voor een 75-jarige) en zou op het gelijkvloers moeten slapen wat ze thuis niet zien zitten omdat ze dan o.a. (1 van de zovele redenen) zelf niet meer slapen. Onze moeder en de inwonende zus slapen reeds 10-tallen jaren op het gelijkvloers en nu pa zorgbehoevend is, is dit voor hen allesbehalve mogelijk ???
De behandelend arts zou thuiszorg plannen met kiné, huisverpleging, een bed, een valalarm enz.
Morgen is er een vergadering gepland met ons en de behandelend arts ... maar ik vrees dat het thuisfront al van s ochtendsvroeg aan de lijn zal hangen met de sociaal assistende, de dokter enz. zodat alles al in het water valt vooraleer de dokters wat dan ook hebben beslist.
Dit duurt nu al sinds eind april, het is om letterlijk ziek van te worden ...
Daarnaast heb ik het gevoel dat men onze pa opnieuw naar die home (revalidatiecentrum) willen sturen waar hij zo slecht behandeld was ... onbegrijpelijk !
Dan laat een mens zich overtuigen - terwijl hij er zo bang van was - om zich te laten opereren aan zijn hart en het resultaat is dat men hem niet meer in zijn huis toelaat en hem nog het liefst van al (zie het eerste verhaal) in een psycho-geriatrisch centrum ziet geplaatst worden.
De hypocrisie van dit alles wil dat men de schijn ophoudt naar hem toe dat men het beste met hem voor heeft terwijl men hem dieper en dieper in de vergeetput duwt als wijzelf niet ingrijpen, al weet ik niet wat we kunnen doen.
Vooral omdat hij niet alleen kan gelaten worden en toch een beetje opvolging nodig heeft, vooral s nachts.
We zouden hem willen zelf ontslag laten nemen in het hospitaal maar wat dan ?
Nu men thuis weet dat er een proefdag en nacht voorzien is thuis, begint men al te zeveren dat hij niets mag roken (hij rookt reeds 60 jaar !) of ook geen pintje mag drinken, al is het maar 1. Men weet niet meer welk excuus te gebruiken om hem toch maar niet naar huis te laten komen. Onbegrijpelijk !
De afgelopen 4 weken zijn loodzwaar geworden en het is nog niet einde verhaal en een oplossing hebben we ook niet.
Eén ding weten we zeker : pa laat zich niet meer overtuigen om nog langer in het hospitaal te blijven en nog veel minder om hem opnieuw in een opvangcentrum te laten plaatsen. Het enige dat hij wil is naar huis en tot rust komen ...
Wie weet raad ?