Tsunami, als ik je een hart onder de riem kan steken. Personen met ASS worden in bepaalde sectoren hoogst gewaardeerd om hun specifieke kwaliteiten. Ze zijn door hun - wat ik heet - gevoeligheid in staat tot wat Jan Modaal niet echt goed kan.
Bepaalde hoogtechnologische bedrijven engageren bijna actief mensen met een ASSprofiel; Dat is niet algemeen geweten, maar het gebeurt.
Zoals kunstenaars ook niet "in het rijtje lopen" en genderspecifieke mensen ook niet, doen ASSpersonen dat ook niet en ze moeten dat ook niet; Maar het is wel belagrijk dat ze in hun onderwijs en opvoeding weerbaar gemaakt worden om hun plaats in deze maatschappij te vinden. Bij zware ADHD heb je in een bepaalde fase vaak (even) medicale ondersteuning nodig omdat het kind er zelf fysiek/mentaal van kan lijden.
Waar je naar verwijst zijn bedrijven als Specialisterne, in Kopenhagen. Die werken inderdaad met voornamelijk mensen met een vorm van autisme. In andere landen worden gelijkaardige initiatieven overwogen of is men bezig met de opstart van soortgelijke bedrijven. Vaak gaat het om IT gerelateerd werk.
By the way, ik schrijf poëzie, of je me een kunstenaar kan noemen of niet laat ik over aan het oordeel van de mensen die mijn lezingen bijwonen
Maar in het kunstmilieu voel ik me wel comfortabeler dan in bv het zakenwereldje of traditionele uitgaansgelegenheden. Die zijn vaak niet meteen autismevriendelijk. Daarmee zeg ik niet dat men discrimineert of zo, zeker niet, maar als je als enige "persoon die afwijkt van de doorsnee norm" in een omgeving van "normale" (ik haat dat soort hokjesdenken maar goed) mensen bent, heb je onvermijdelijk mensen die niet weten hoe ze met je excentrieker kantjes en autistische trekjes moeten omgaan. Op school is dat een extra groot probleem, want als enige autist in een klas ben je vaak het doelwit van pesterijen. Je kan een kind van 8 of 9 jaar niet gaan uitleggen wat er nu precies "anders" is aan een bepaalde klasgenoot. Sommige volwassenen begrijpen het al niet, laat staan dat je aan een kind in de lagere school het uitgelegd gaat krijgen. Vandaar mijn pleidooi voor aparte auti-klassen of -scholen. Tenzij je in een erg ruimdenkend milieu (zoals het kunstmilieu) vertoeft, ben je en blijf je de vreemde vogel in de rij. Aan volwassenen kan je nog vragen rekening te houden met je probleem, maar onder kinderen ligt dat al helemaal moeilijk.
Voorts wel even duidelijk stellen: ASS is erfelijk en genetisch, dat is ongeveer wat we weten ruwweg samengevat. Maar hoe komt het dat het soms generaties overslaat, dat in grote gezinnen niet alle kinderen een ASS hebben, ... ? Dat is nog altijd voer voor onderzoek, en ik steun onderzoek naar de oorzaken van autisme 100 procent. Waar ik echter me niet in vinden kan is het idee dat ASS als een te genezen ziekte bekeken wordt en dat wij dus "genezen" (lees: genormaliseerd) moeten worden omdat we min of meer last bezorgen aan bepaalde mensen en dus beter af zouden zijn als we wat "normaler" waren. Daar ben ik zeer tegen, uiteindelijk vind ik dat wij ons recht hebben onszelf te zijn en dat wij niet hoeven te worden "aangepast" of "genezen". Acceptatie is al wat we vragen. Dat men onderzoek doet naar de oorzaak van autisme is goed, maar het idee van een kuur tegen autisme vind ik een zeer storende gedachte. Waarom moeten wij per se veranderen en waarom kunnen we niet gewoon geaccepteerd worden zoals we zijn? We vragen geen medelijden of voorkeursbehandelingen, simpelweg vragen we gewoon acceptatie. Mocht er een medicijn tegen autisme bestaan, hoef ik het niet. Ik ben in het reine met wie ik ben en ik hoef niet te worden "genormaliseerd". Ik vraag evenmin medelijden of speciale behandelingen of zo; wat ik wel vraag is dat wij, de mensen met ASS, aanvaard worden zoals we zijn. Het idee dat wij een minderheid zouden zijn die moet "gecorrigeerd" worden is waar ik en vele andere mensen in de autism rights beweging aanstoot aan nemen.