Hand verminkt door 'onoplettendheidje'

[kippetje2007]

Op éénjarige leeftijd ben ik door een kinderziekte naar het ziekenhuis gebracht om mij aan een infuus te leggen die uitdroging zou voorkomen.
Men vertelde mij ook dat ik er bastgebonden werd en zelfs zo hard heb geschreeuwd dat mijn stem weg was.
De verpleegster heeft mij toen echter niet goed in het oog gehouden, want het infuus is helemaal over mij uitgelopen op mijn linkerhand.
Ik moest toen in volle spoed overgebracht worden naar een ander ziekenhuis, omdat het blijkbaar dodelijke gevolgen kon hebben als met verder zou gaan naar mijn hart.
Mijn hele arm lag open en ik kon die de eerste tijd niet meer gebruiken. Nu is alles 'goed' hersteld. Op één ding na: Ik heb nog steeds een grote vlek op mijn hand, omdat daar een huidtransplantatie is uitgevoerd.

Maar nu komt het: de verpleegster in kwestie heeft haar job niet verloren en de enige vergoeding die wij gekregen hebben was de terugbetaling van de kosten, terwijl het haar plicht was om regelmatig te controleren of alles nog goed zat.
Ik vind dit echter niet kunnen. Toen ik kind was had ik nog niet het verstand om er verder op in te gaan, maar intussen vind ik het schandalig te weten dat ik levenslang verminkt ben door een verpleegster die te lui was om af en toe eens te komen kijken. Ik hoop dat ik er nu nog iets tegen kan beginnen, want ik kan het niet loslaten. Ik ben intussen 20, dus het is ongeveer 19 jaar geleden.
Het schandaligst vind ik nog dat ze er nog steeds mag werken en dat ik eigenlijk geen enkele vergoeding(buiten de terugbetaling van de operatie) heb gekregen, terwijl ik wel levenslang er emotionele gevolgen van moet dragen.

Wat kan ik hieraan doen? Kan ik hier nog een klacht voor indienen? En waar moet ik dan zijn?

Alvast bedankt

[Franciscus]

En wat hebben uw ouders die uw wettelijke vertegenwoordigers gedaan???
Wie zegt dat er door de verpleegster een fout gebeurd is en wie zegt dat ze lui is.... straffe uitspraken, wie heeft dat gezegd of staat dat in het medisch dossier.
Cru gesteld wat zijn de feiten.... niet uw ( met alle respect emotionele en gekleurde) kijk op de zaak.
(dit los van het feit dat u wel een emotionele schade zal hebben en daar voor misschien ook nog recht zal hebben op een schadevergoeding)

[kippetje2007]

Mijn ouders hebben toen een advocaat genomen, maar die was blijkbaar op de rechtzaak niet eens komen opdagen...
Die verpleegster moest die nacht controle doen op de gang. Dus waarom heeft zij niets opgemerkt?
Niet alleen emotioneel, maar ook lichamelijk zie je de tekens (nl. een grote vlek lijkend op een derdegraadsbrandwonde)
Ik ben de zaak nu zelf aan het uitpluizen, omdat ik vind dat zoiets onrechtvaardig is!
Het zou toch niet normaal zijn als ik mijn leven lang verminkt ben en dat ik niet eens een schadevergoeding krijg?
Het is al erg genoeg dat ik hierdoor op die jonge leeftijd een zware operatie heb moeten ondergaan, wat zich later ook zal wreken in mijn gezondheid...

[roharro]

Hoe luidde het vonnis 19 jaar geleden?
Beroep is niet meer mogelijk.
Wat wens je eigenlijk te bekomen? Indien het vonnis geen opening liet in de zin van een mogelijke herziening schat ik je kansen op minder dan nul.

[j.demoor]

“Art.2262bis.§ 1. Alle persoonlijke rechtsvorderingen verjaren door verloop van tien jaar. In afwijking van het eerste lid verjaren alle rechtsvorderingen tot vergoeding van schade op grond van buitencontractuele aansprakelijkheid door verloop van vijf jaar vanaf de dag volgend op die waarop de benadeelde kennis heeft gekregen van de schade of van de verzwaring ervan en van de identiteit van de daarvoor aansprakelijke persoon. De in het tweede lid vermelde vorderingen verjaren in ieder geval door verloop van twintig jaar vanaf de dag volgend op die waarop het feit waardoor de schade is veroorzaakt, zich heeft voorgedaan...”(Burgerlijk Wetboek=B.W.).

‘Ik ben intussen 20, dus het is ongeveer 19 jaar geleden‘ houdt in dat uw vordering verjaard is.

“Art.376.Wanneer de ouders het gezag over de persoon van het kind gezamenlijk uitoefenen...treden zij gezamenlijk als zijn vertegenwoordiger op.”(B.W.).

Vóór uw 18 jaar traden uw ouders gezamenlijk als uw vertegenwoordiger op.

[evgoeth]

Wat zat er dan in dat infuus? Als dit tegen uitdroging was, is dat meestal een glucoseinfuus met elektrolyten.
Dit veroorzaakt geen brandwonden.

Want als dit brandwonden op uw huid zou veroorzaken vraag ik me af wat dit aan de binnenkant van uw lichaam met uw aders zou doen.

En scheer niet alle verpleegkundigen over dezelfde kam. Deze mensen hebben vaak veel te veel werk wat ze in hun eentje niet aankunnen. En ik spreek uit ervaring want ik ken er meerdere.
Diensten die onderbemand zijn, nachtdiensten met maar 1 verpleegkundige voor tientallen patiënten. Mogelijks is uw voorval een spijtige zaak geweest en was er op dat moment een andere patiënt waar de verpleegster mee bezig was. In dat geval is eerder het ziekenhuis aansprakelijk.
Maar het feit dat ze daar nog steeds werkt doet mij vermoeden dat ze een goede werkkracht is, of dat het in dat ziekenhuis zo moeilijk werken is dat ze het personeel dat ze er hebben niet willen laten gaan uit vrees geen andere te vinden.

Wees blij dat u nog leeft, en dat het maar uw hand is. Er zijn veel mensen die er erger aan toe zijn en al die jaren met wrok leveren dat brengt toch ook niks op.

[Fore]

Wat zat er dan in dat infuus? Als dit tegen uitdroging was, is dat meestal een glucoseinfuus met elektrolyten.

Een normale infuus bevat een fysiologische zoutoplossing (0.9% NaCL) en een beetje glucose (niet de moeite).
Dit zout zit er in, omdat wanneer men zuiver water zou gebruiken, er cel-lysis optreedt (drink nooit gedestilleerd water!).

[ganapathi tantra]

Moest mij dit overkomen zou ik in de eerste plaats hulp zoeken om mij psychologisch terug in de toestand te brengen dat ik er geen
last mee heb.
Mijn tweede stap zou zijn om te zoeken naar een fysische oplossing als het eerste niet voldoende is. Ik kom dan waarschijnlijk uit bij een
esthetische ingreep.
Ten derde zou ik idd ook de waarheid of het komplete verhaal willen weten.

Uw ouders ? Vonden die het dan waarschijnlijk niet echt belangrijk genoeg om verder te gaan ? of vergis ik me.
Vele kinderen die opgroeien met "een gebrek" leren dat meestal te accepteren. Veelal komt het trauma niet
uit zichzelf maar fungeert de buitenwereld als catalisator om een probleem te doen ontstaan of om het te
versterken.
Uw verhaal roept echt wel veel vragen op in de eerste plaats omtrent de correcte feiten en haalbaarheid