JuridischForum.be

Ik weet niet hoe dit aan te pakken:
mijn zoon 35j ging verleden vrijdag met klachten van pijn rond de nek, rug en armen naar de dokter.
Jong onervaren nieuwe arts bij een groepspraktijk om de hoek. Zij was als enige beschikbaar op die dag.
De anderen waren pas na maandag vrij.
Volgens de arts had hij wellicht een hernia. Kreeg pijnstillers en anti-inflamatoir voorgeschreven. Geen beeldvorming.
Zondagavond krijgt mijn zoon plots ergere pijnen in zijn hele bovenlichaam. Na 15 minuten huilen van de pijn bel ik 112.
Ambulanciers halen er nog 2 MUG artsen bij. Er wrd beslist niet naar AZ Vilvoorde maar naar AZ Brussel te gaan.
Daar constateert men een infarct en word er nog tot het plaatsen van een stent over gegaan.
Mijn zoon is nu in observatie en nabehandeling. De toekomst ziet er somber uit.
Zou ik dit melden aan de hoofdarts van die praktijk?
Suggesties?

Gaat uw zoon daarvan beter worden?

Het gaat mij niet om foute diagnose als dusdanig: mijn zoon is 35. Een (eerste) infarct op die leeftijd is zowiezo zeer zeldzaam (volgens alle specialisten in het UZ). Zoiets missen kan iedereen overkomen. Het kan ook een verrijking zijn voor die jonge arts. Dat was mijn dilemna: zeg ik dat aan de "hoofd"arts van de praktijk of niet. En hoe dan.
Nogmaals: zelf ben ik geen patient bij die jonge arts.

Zou het niet nuttiger zijn dat uw zoon eerst, wanneer hij hersteld is, zelf een persoonlijk gesprek heeft met de arts in kwestie?

Trouwens geen enkele arts gaan een derde ( die u bent) info geven over de zaak.
Twee van mijn collega's zijn overleden op die leeftijd - geen voorgaande geen geschiedenis ter zake elk jaar een grondige screening ook voor het hart.

Het gaat mij niet om foute diagnose als dusdanig: mijn zoon is 35. Een (eerste) infarct op die leeftijd is zowiezo zeer zeldzaam (volgens alle specialisten in het UZ). Zoiets missen kan iedereen overkomen. Het kan ook een verrijking zijn voor die jonge arts. Dat was mijn dilemna: zeg ik dat aan de "hoofd"arts van de praktijk of niet. En hoe dan.
Nogmaals: zelf ben ik geen patient bij die jonge arts.

Cognitieve denkfout van de arts, lees: attributiefout. Maw: de arts miste de diagnose doordat hij/zij zich laten beinvloeden heeft door de jonge leeftijd van uw zoon.

De door u naar voorgebrachte symptomen zijn een fase van instabiele angina pectoris, meestal een voorbode van een hartinfarct. Gelukkig was het niet fataal voor uw zoon.

De handelingen van de arts worden getoetst aan die van een normaal zorgvuldige en omzichtige arts, geplaatst in dezelfde omstandigheden conform artikel 1147 van het Burgerlijk Wetboek.

Zou het niet nuttiger zijn dat uw zoon eerst, wanneer hij hersteld is, zelf een persoonlijk gesprek heeft met de arts in kwestie?

Dit lijkt mij het meest aangewezen. Dank voor de zinnige reactie.

Het gaat mij niet om foute diagnose als dusdanig: mijn zoon is 35. Een (eerste) infarct op die leeftijd is zowiezo zeer zeldzaam (volgens alle specialisten in het UZ). Zoiets missen kan iedereen overkomen. Het kan ook een verrijking zijn voor die jonge arts. Dat was mijn dilemna: zeg ik dat aan de "hoofd"arts van de praktijk of niet. En hoe dan.
Nogmaals: zelf ben ik geen patient bij die jonge arts.

Cognitieve denkfout van de arts, lees: attributiefout. Maw: de arts miste de diagnose doordat hij/zij zich laten beinvloeden heeft door de jonge leeftijd van uw zoon.

De door u naar voorgebrachte symptomen zijn een fase van instabiele angina pectoris, meestal een voorbode van een hartinfarct. Gelukkig was het niet fataal voor uw zoon.

De handelingen van de arts worden getoetst aan die van een normaal zorgvuldige en omzichtige arts, geplaatst in dezelfde omstandigheden conform artikel 1147 van het Burgerlijk Wetboek.

Die indruk had ik ook. Ook bedankt voor de bedenking.

als ik mag afgaan op mijn ervaring als ambulancier, dan stelt zich de vraag; wat heeft uw zoon precies tegen de arts gezegd en wat heeft hij de dagen ervoor gedaan op het werk?

patienten zeggen helaas niet altijd de waarheid van de eerste keer, als het dan een beginnende arts is, is er steeds de terughoudendheid heb ik al ervaren.

de symptomen komen inderdaad overeen met een cardiaal probleem, net zoals bij een beginnende hernia ter hoogte van de cervicale wervelzuil (druk op de zenuw in de ruggegraat) tot in het slechtste geval een beginnende hersenbloeding of nog slechter een tumor in de hersenen.

de arts had misschien beter doorverwezen naar de beeldvorming in het ziekenhuis en dan had men nadien verder kunnen gaan