Beste,
Ik ben een echtgenote en mama van 2 kleine kleuters. Ik ben sinds 2018 chronische ziek (autoimmuunziekte, gewrichtsklachten, spierpijnen en depressie) en ook erkend als handicap.
Mijn echtgenote heeft in 2016 arbeidsongeval, wij zijn allebei op invalide mijn echtgenoot gaat ondertussen op eigen initiatief gedeeltelijk werken 3,5/week.
Nu is het zo sinds dat ik ziek ben geworden, is onze huidige woonst echt ongeschikt en onpraktisch klein geworden voor ons 4.
Ik woon hoog op de 7de verdiep in klein appartement. In de centrum van de stad. Met kleine lift max.3 pers.
Waar parkeren heel moeilijk is, alles moet gedragen worden tot naar beneden naar de auto, dit is voor mij een hele gedoe en een grote afstand allemaal, Zo forceer ik mij bij het dragen van spullen of mij eigen kindjes met als gevolg dagen daarna extreem pijnen in de gewrichten en ontstekingen, stijfheid.
Ik ben altijd afhankelijk van derde om buiten te kunnen komen met de kindjes. Ik geraak hierdoor sociaal geïsoleerd, en met als gevolg ben ik "gevangen" in mijn eigen appartement. Mijn gezondheid verslechterd zich hier mee.
Wij zoeken al zeker 2 jaar intensief in de privé huur naar gepaste woonst voor situatie maar alles is onbetaalbaar,
Ik sta nu al 8 jaar ingeschreven in sociale huisvesting maatschappij en zijn op de hoogte van mijn situatie,
Al mijn artsen( prof. Huisdokter, psychiater, kinesist hebben in het verleden een verslag opgemaakt naar sociale huisvesting om ons voorrang te geven, ze zijn daar niet op ingegaan ook het CAW heeft in het verleden een afwijking gevraagd art24 daar zijn ze ook niet op ingegaan. Al 3 jaar neem ik regelmatig contact met hun en leg mijn situatie uit, maar geen gehoor.
Wat vinden jullie heb ik voorrang of niet?
Wat zijn de regels hier omtrent?
Ik hoop dat jullie mij verder kunnen helpen, alvast bedankt.
Groetjes