Misschien ligt het wel aan mezelf? Als kind werd ik de eerste jaren van de lagere school ook stevig gepest, ik kan me hun namen nog steeds herinneren en zou waarschijnlijk een ongeluk begaan als ik ze vandaag tegen het lijf zou lopen. Uiteindelijk is dat gestopt toen ik van school gewisseld ben.
Ik vermoed dat gepeste kinderen die stempel hun gehele leven meedragen en dat andere mensen die stempel zien of aanvoelen?
Ik ben nu 57, tot mijn 52 gewerkt op een fantastisch bedrijf, 20 jaar, nooit, never, jamais, niemals iets gehad van problemen, ik was zonder mezelf te willen ophemelen een geapprecieerde collega, iedereen kwam daar om zijn boterham te verdienen, de mooiste tijd van mijn professionele carrière.
Door omstandigheden verplicht van werk moeten veranderen(werkgever bestaat niet meer), en momenteel werk al 5 jaar in een multinational met uitstekende condities en arbeidsvoorwaarden maar met een baas die geen enkele gelegenheid laat voorbij gaan om mij het leven zuur te maken of me gewoonweg te pesten. Je kent het vast wel, bij de ene persoon voel je je direct goed, de volgende voelt neutraal en heel soms voel je voor iemand antipathie. En heel, heel soms geeft iemand je een heel naar (knagend?) gevoel, zo'n vervelend onderbuik gevoel, het gevoel van antennes die opgaan, een enorme alertheid dus.
Pesten…voorbeelden? Dat zijn kleine dingen maar toch kwetsend genoeg en altijd op het randje. Ik kan nooit iets goed doen bij de betreffende leidinggevende, voor mij is er maar 1 gezicht dat is het norse met de bijhorende snauw, anderen zitten bij tijd en wijle op zijn bureau en zo te zien gaat het er dan erg plezant aan toe en verlaten de mensen het bureau al lachend. Sommige van zijn handlangers doen gretig mee en zijn uiteraard zijn beste vriendjes.
Als ik alleen ben op zijn bureau en de kans dat iemand ons hoort is nihil dan komen de dreigementen en zelfs het ronduit zeggen dat hij me niet kan verdragen, argumenteren met bewijsmateriaal wuift men weg, provoceren en uitlokken vind men zo plezant, ik ben 1x bijna mijn zelfbeheersing verloren maar op dat ultieme moment zag ik dat hij begon te lachen, hij had me bijna, en heb ik me op het nippertje kunnen inhouden.
Ik slaap nog amper want op de dagen dat hij op kantoor is is het daar een hel voor mij, de lievelingen hebben een mooie dag maar daar sta ik buiten…ik behoor niet tot dat groepje.
Ander werk zoeken? Ondanks mijn competenties lijkt het mij mission impossible om op 57 bijna 58 jaar nog iets te vinden, op 52 was het al moeilijk wat moet het nu zijn? Volhouden? Ik ben geen dag ooit tegen mijn zin gaan werken, integendeel, maar nu sleep ik mezelf tot ginder en duurt de dag een eeuwigheid. De spanningen vreten aan mij want 5 a 6x per dag naar toilet omdat het er letterlijk uit spuit, hartkloppingen, moeilijk opstaan (ik was vroeger altijd wakker voor de wekker afliep).
Fight or flight? Is de vakbond een oplossing? Welke dan? Het enige dat ik gedaan heb de voorbije jaren, en dat gaf me de energie om door te gaan, ik heb van alle incidenten een lijst met wat, waar en wanneer etc… ondertussen al ettelijke bladzijden lang. Ik heb deze mail bewust vaag gehouden want het is erger dan ik hier beschrijf maar je weet nooit wie er mee leest. En vragen om ontslag, tja hij gaat me zeker een slechte C4 meegeven waardoor ik niet kan gaan stempelen want moest ik 100% zeker zijn dat ik een deftige (lees voor de RVA/VDAB aanvaardbare) C4 krijg waarmee ik mijn recht op stempelgeld heb/behoud mag hij me liever vandaag dan morgen ontslaan.