Uitdaging tot stalking
Geplaatst: 10 jul 2018 09:43
In mei na een liefdesrelatie van drie maanden waaraan zes jaar vertrouwen,vriendschap en bescherming aan voorafgaan maakte mijn lief het uit met mij.
Reden mij nog steeds onbekend,zij lijdt aan BPD en dacht dat dat er mee te maken had. Na een kort gesprek kwamen we toen overeen dat ze me op de hoogte zou houden over het verloop van haar nieuwe psychotische periode.
Dat gebeurde echter niet. Nadat ik dat doorkreeg,ik maakte me zorgen om haar gezondheid, over wat ze.zichzelf kon aandoen, ze snijdt bijvoorbeeld in 't eigen lijf, begon ik berichten te sturen, ééntje ook naar haar vader met de simpele vraag een beetje.menselijkheid te tonen door me te laten weten hoe het met haar gaat?
Nooit kreeg ik antwoord. Dat maakte.me haast gek. Kreeg de.indruk dat.men mij opzettelijk niks wilde vertellen.
Nadat ik zag via instagram dat.ze blijkbaar toch al terug vrolijk rondhuppelde in plaats.van niet in staat te.zijn zich onder mensen te begeven probeerde ik het nog eens met "hoe gaat het met u vandaag?" Weer geen antwoord.
Een week later. Zag ik haar in de kunstschool waar zij les volgt en ik werk als mannelijk model zij negeerde mij , ik haar. Op de receptie dat die avond volgde deed ik hetzelfde ,ook haar aanwezige ouders negeerde ik.Nadat zij mij meer dan een maand in de waan hadden gelaten dat hun dochter niet te veel prikkels mocht krijgen vanwege haar borderline vond ik het extra pijnlijk te zien hoe ze op een receptie met 200 aanwezigen vrolijk stond te keuvelen met Jan en alleman.
De volgende dag deed ik onthaal op de eindejaarstentoonstelling en verscheen ze weer.Toen sprak ik haar aan en nodigde uit tot een gesprek. Dat kwam er ook. Een vredig,opbouwend gesprek afgesloten met de belofte onze vriendschap terug te laten bloeien.
Twee dagen later ontving ik een laatste sms van haar met de woorden dat ze werd aangesproken door mensen in de academie over mij en dat ze haar energie niet meer wilde steken in iemand die ze niet kan vertrouwen.
Ik wist niet waar ik het had en ben in een reactie daarop niet echt vriendelijk geweest.met mijn woorden omdat ik het echt niet kan verdragen ten onrechte beticht te worden en ik weet zelfs niet van wat. Wat die persoon of personen haar hebben verteld weet ik tot op de dag van vandaag niet.Niets om recht te zetten,niets waarmee ik mijn eer kan verdedigen.
Verleden week vrijdag nodigde een vriend van me me uit op een tentoonstelling waar ook mijn ex-lief tentoonstelde.Per sms bracht ik haar op de hoogte dat ik aanwezig zou zijn, in vrede en da'k enkel interesse had in de werken van de andere kunstenaars.
Ik hield me daaraan, liet S. links liggen alsook haar werken tot plots haar vader naast me stond dreigend met een dagvaarding.Ik maakte hem duidelijk dat ik er was voor het werk van anderman en dat ik van heel de situatie zoals ze tot nog toe escaleerde niks begreep. Dagvaarding op grond van wat?
Ik vermoed stalking? Een berichtje te veel gestuurd? Had men mij gewoon één keer een antwoord gestuurd op de drie vragen waarmee ik nog steeds zit had ik de vraag niet opnieuw en opnieuw te stellen.
Sindsdien stuur ik niks meer, het maalt me nog steeds in het hoofd van wat er misging,hoe dit alles zo kon escaleren uit het niets,de ene dag nog romantiek en passie,de andere dag zeven jaar vriendschap bij 't groot vuil...
Nu zal ik in september terug beginnen werken in die kunstschool waar ik reeds 23 jaar werk en ik weet dat zij zich daar ook weer inschreef, na het gebeurde der voorbije maanden zal ik haar negeren ,zoals blijkbaar gewenst,duidelijk na de bedreigingen door haar vader maar mijn vraag luidt: wanneer zij een atelier binnen komt gewandeld alwaar ik naakt zit te poseren en zij zich opstelt om naar mij te gaan tekenen...mag ik dat dan als een uitlokken van reactie bezien en kan ik dan een klacht indienen tegen haar? Want mij eerst bedreigen met een dagvaarding wegens,vermoedelijk, stalking en dan voor mijn neus komen zitten terwijl ik mijn job uitoefen zou ik echt niet kunnen aanvaarden. Hoe voorkom ik zulke situatie? Ik nodigde haar vader na zijn dreigementen uit tot dialoog doch ook daar ging hij niet op in.
Ik ben er van overtuigd dat heel deze situatie niet had hoeven te bestaan en dat we elkander niet voor 't leven hoeven te negeren maar wanneer er nergens kan over gepraat worden en ik bedreigd wordt dan wil ik ook niet uitgedaqgd worden door haar aanwezigheid op mijn werkvloer.
Peter
Reden mij nog steeds onbekend,zij lijdt aan BPD en dacht dat dat er mee te maken had. Na een kort gesprek kwamen we toen overeen dat ze me op de hoogte zou houden over het verloop van haar nieuwe psychotische periode.
Dat gebeurde echter niet. Nadat ik dat doorkreeg,ik maakte me zorgen om haar gezondheid, over wat ze.zichzelf kon aandoen, ze snijdt bijvoorbeeld in 't eigen lijf, begon ik berichten te sturen, ééntje ook naar haar vader met de simpele vraag een beetje.menselijkheid te tonen door me te laten weten hoe het met haar gaat?
Nooit kreeg ik antwoord. Dat maakte.me haast gek. Kreeg de.indruk dat.men mij opzettelijk niks wilde vertellen.
Nadat ik zag via instagram dat.ze blijkbaar toch al terug vrolijk rondhuppelde in plaats.van niet in staat te.zijn zich onder mensen te begeven probeerde ik het nog eens met "hoe gaat het met u vandaag?" Weer geen antwoord.
Een week later. Zag ik haar in de kunstschool waar zij les volgt en ik werk als mannelijk model zij negeerde mij , ik haar. Op de receptie dat die avond volgde deed ik hetzelfde ,ook haar aanwezige ouders negeerde ik.Nadat zij mij meer dan een maand in de waan hadden gelaten dat hun dochter niet te veel prikkels mocht krijgen vanwege haar borderline vond ik het extra pijnlijk te zien hoe ze op een receptie met 200 aanwezigen vrolijk stond te keuvelen met Jan en alleman.
De volgende dag deed ik onthaal op de eindejaarstentoonstelling en verscheen ze weer.Toen sprak ik haar aan en nodigde uit tot een gesprek. Dat kwam er ook. Een vredig,opbouwend gesprek afgesloten met de belofte onze vriendschap terug te laten bloeien.
Twee dagen later ontving ik een laatste sms van haar met de woorden dat ze werd aangesproken door mensen in de academie over mij en dat ze haar energie niet meer wilde steken in iemand die ze niet kan vertrouwen.
Ik wist niet waar ik het had en ben in een reactie daarop niet echt vriendelijk geweest.met mijn woorden omdat ik het echt niet kan verdragen ten onrechte beticht te worden en ik weet zelfs niet van wat. Wat die persoon of personen haar hebben verteld weet ik tot op de dag van vandaag niet.Niets om recht te zetten,niets waarmee ik mijn eer kan verdedigen.
Verleden week vrijdag nodigde een vriend van me me uit op een tentoonstelling waar ook mijn ex-lief tentoonstelde.Per sms bracht ik haar op de hoogte dat ik aanwezig zou zijn, in vrede en da'k enkel interesse had in de werken van de andere kunstenaars.
Ik hield me daaraan, liet S. links liggen alsook haar werken tot plots haar vader naast me stond dreigend met een dagvaarding.Ik maakte hem duidelijk dat ik er was voor het werk van anderman en dat ik van heel de situatie zoals ze tot nog toe escaleerde niks begreep. Dagvaarding op grond van wat?
Ik vermoed stalking? Een berichtje te veel gestuurd? Had men mij gewoon één keer een antwoord gestuurd op de drie vragen waarmee ik nog steeds zit had ik de vraag niet opnieuw en opnieuw te stellen.
Sindsdien stuur ik niks meer, het maalt me nog steeds in het hoofd van wat er misging,hoe dit alles zo kon escaleren uit het niets,de ene dag nog romantiek en passie,de andere dag zeven jaar vriendschap bij 't groot vuil...
Nu zal ik in september terug beginnen werken in die kunstschool waar ik reeds 23 jaar werk en ik weet dat zij zich daar ook weer inschreef, na het gebeurde der voorbije maanden zal ik haar negeren ,zoals blijkbaar gewenst,duidelijk na de bedreigingen door haar vader maar mijn vraag luidt: wanneer zij een atelier binnen komt gewandeld alwaar ik naakt zit te poseren en zij zich opstelt om naar mij te gaan tekenen...mag ik dat dan als een uitlokken van reactie bezien en kan ik dan een klacht indienen tegen haar? Want mij eerst bedreigen met een dagvaarding wegens,vermoedelijk, stalking en dan voor mijn neus komen zitten terwijl ik mijn job uitoefen zou ik echt niet kunnen aanvaarden. Hoe voorkom ik zulke situatie? Ik nodigde haar vader na zijn dreigementen uit tot dialoog doch ook daar ging hij niet op in.
Ik ben er van overtuigd dat heel deze situatie niet had hoeven te bestaan en dat we elkander niet voor 't leven hoeven te negeren maar wanneer er nergens kan over gepraat worden en ik bedreigd wordt dan wil ik ook niet uitgedaqgd worden door haar aanwezigheid op mijn werkvloer.
Peter