In jouw absurde voorbeeld WEET je dat die zaken eigendom zijn van je baas, en neem je die BEDRIEGLIJK mee.
De TS moet ook WETEN dat puur het feit dat die spullen bij de partner in huis staan, betekent dat zij ze in haar bezit heeft. En bezit is bewijs van eigendom, tenzij anders bewezen. Dus TS WEET dat het zijn eigendom niet is!
Twee belangrijke elementen die het grote verschil maken. TS kan perfect ter goeder trouw zijn eigen spullen uit het huis van zijn ex halen omdat hij de relatie met haar wil verbreken...
Neen, dat kan hij niet! Hij heeft zijn domicilie daar niet, dus mag hij daar niet zomaar binnen zonder medeweten van de partner. Ook niet als hij een sleutel heeft!
Ik zeg ook niet dat "overtuigd zijn dat het van jou is" je automatisch eigenaar maakt. Ik zeg dat "overtuigd zijn dat het van jou is" voldoende is om NIET te kwalificeren als diefstal.
Heh???? Dus iets wegnemen waar jij geen eigenaar van bent, maakt het geen diefstal als je "overtuigd was" dat het jouw eigendom was? Hoe hou je dat overeind voor de rechtbank? Zo kan ik ook geld uit een schuif halen, en achteraf zeggen dat ik "overtuigd" was dat ik het daar de dag eerder gelegd had. Bijgevolg is het "plots" geen diefstal meer? Nu niet "zwanzen", hé!
En als het voor de rechtbank komt zal je dit moeten onderbouwen, en zal TS dat veel makkelijker hebben (aankoopbewijs) dan jij tegenover je baas.
Puur het hebben van facturen zal niet volstaan voor de rechtbank, als de meubels zich in het huis van de partner bevinden. TS zal op zijn minst moeten bewijzen dat het om bruikleen ging, en niet om gegeven meubelen. "Wie vordert, moet bewijzen!" Dus als de TS vordert dat het zijn meubelen zijn, zal hij dit moeten bewijzen. Aankoopfacturen toont enkel dat hij ze BETAALT heeft, niet dat hij EIGENAAR is. Torenhoog verschil!