Onze zoon is 32, heeft nog nooit in zijn leven gevochten, hij is een stil en rustig persoon. Hij is alleen bang van politie. Ook doet hij zomaar geen deur open, en zeker niet als er politie voor de deur staat. Volgens de politie deed hij vreemd! Omdat hij de deur opendeed, en weer dicht, en daarna na 10 minuten pas weer op een kiertje open. Maar de vrouw zat gewoon binnen, en deze zagen ze gewoon zitten door de raam. We zijn naar het ziekenhuis geweest, omdat hij veel pijn heeft in zijn rug. Deze hebben de verwondingen op papier gezet. Ook hebben we foto's gemaakt, en hij is echt bont en blauw getrapt, in zijn rug, armen, benen. Daarna hebben ze hem nog op zijn knieen in de isoleercel gezet. Maar de gevolgen zijn nu zo groot, hij durft niet meer terug naar zijn appartement. Hij ligt op bed, en durft er zelfs niet meer uit te komen.
Ik begrijp dat u het beste met uw zoon voor hebt en dat u zich onterecht behandeld voelt.
Maar als de agenten verklaren dat het gebruikte geweld op één of andere manier gerechtvaardigd is. Dan is dit voldoende. Het is uw woord tegen die van de agenten, en u was er zelfs niet bij. Er is echt niets dat u kan ondernemen.
Waarschijnlijk gedraagde hij zich raar en was er verwarring, veel geroep, getier enzovoort waardoor de zenuwen wat gespannen stonden. Bij de minste verdachte beweging (wat toch wel heel aannemelijk is het geval van uw zoon, ook al is dit niet kwaad bedoeld) grijpen de agenten in. En hier eindigt dan ook het verhaal. Alle inspanningen die u hier verder in zal steken zal tevergeefs zijn.