Dit is een lang verhaal. Voor zij die het lezen: bedankt
. Sinds maart 2018 woon ik in een gelijkvloers appartement - private huur. Naast mij staat een huis met sociale woningen (een 6-tal).
Mijn buurman is een man van 62 jaar en woont in het huis naast mij, op de 2de verdieping. Hij heeft toegang tot de tuin van het huis en spendeert er veel tijd.
Tot half augustus 2020 kwam ik goed overeen met mijn buurman. Hij was een soort vaderfiguur (weliswaar met een alcoholprobleem, maar met nuchtere periodes / dagen). Omdat ik van het begin aanvoelde dat het belangrijk was dit heel concreet te duiden, vertelde ik hem dat ook expliciet. Hij noemde mij regelmatig 'buurdochter' en we waren goede buren. Hij maaide mijn gras, ik hielp hem met internetaankopen e.d. en we babbelden af en toe in de tuin, die van hem of die van mij.
Hij is nogal opdringerig in aandacht vragen, dus ik stelde duidelijk grenzen. Voorbeeld: Wanneer we afspraken om even samen naar de winkel te wandelen voor diereneten voor zijn varkens, wilde hij ook altijd even op café. Ik zei hem dat ik dat niet wou / geen tijd had en na wat aandringen legde hij zich hierbij neer.
Half augustus besloot hij boos te worden. Omdat ik niet snel genoeg reageerde via Whatsapp. Het kwam uit het niets, hij begon te schelden in de tuin (Slet, hoer, iedereen in het dorp zit in uw foef). Even later gooide glazen potten naar mij vanuit zijn dakraam. Dit bezorgde mij enorm veel angst, omdat dit uitermate agressief leek en uit het niets. De dag nadien leek hij afgekoeld, ik zei hem mij gewoon een week met rust te laten (na een babbel met een kennis). Hij beloofde dit te doen.
Die zelfde dag gooide hij echter weer objecten naar mij (eieren), parasolstok tegen het raam, scheldpartijen en bedreigingen ("doe uw deur maar goed op slot", "ge oogst wat ge zaait", "gedaan met lachen", "zie maar dat ik u niet tegenkom als ik gezopen heb"). Hij zat plots altijd bij zijn voordeur (dus ik durfde niet buiten) en keek constant uit zijn ramen. Toen hij mijn poortje achteraan opzettelijk had open gezet (zat stevig dicht met snelbinders als extra bescherming in geval van wind) om mijn hond te laten ontsnappen, belde ik de politie. Mijn hond was weg (kwijt? Bij hem?), het was donker en 22h en nu was mijn dier in gevaar. Mijn hond kwam zelf terug en de politie arriveerde ook. Ik vertelde mijn verhaal. Zij gingen praten met de buurman. Hij ontkende alles behalve de eieren.
En stuurde direct nadien via whatsapp: "Nu is het oorlog." Olie op het vuur.
Een paar dagen nadien ging ik naar mijn wijkagent om aangifte te doen. Ze zei me dat als ik klacht indiende, mijn buurman naar het kantoor zou moeten gaan. Dat het woord tegen woord was. En een moeilijk iets om voor te leggen aan het parket. En dat een contactverbod - als dat al zou doorkomen - weinig zin had. Dat ik misschien op termijn kan verhuizen.
Wegens angst en weinig hoop op een effectieve uitkomst, maakte ik melding maar durfde ik geen klacht in te dienen.
Na 2 weken in angst te leven (met een Dremel in bed), kwam ik hem tegen op straat en ging ik het gesprek aan - in een poging tot verzoening. Ik legde uit dat hij mij intimideert en zei hem dat ik zelfs niet wist waarom hij boos was. Lang verhaal kort: ik zei dat ik hem 1 keer per week zou zien om samen even met mijn hond te wandelen, zolang hij mij niet zou smsen, whatsappen en mij met rust liet. Hij beloofde dit te doen.
Een paar dagen ging het goed, maar hij blijkt een meester manipulator. Vanaf begin september tot eind oktober is het hem gelukt om met kleine stapjes meer en meer te eisen. Dagelijkse telefoontjes, berichten via whatsapp (waar ik op reageerde omdat hij anders boos werd) en meermaals 'verplichte' babbels in de straat. Als ik niet genoeg tijd en emotie investeerde, werd hij boos.
De bom barstte opnieuw eind oktober. Hij was weer boos omdat ik niet had gereageerd via whatsapp. Het voelt alsof hij mij ziet als bezit en dat niks wat ik zeg er iets toe doet. Ik moet reageren wanneer hij wil, blij zijn en altijd aandacht geven wanneer hij dat eist. Anders zwaait er wat.
Dus hij begon opnieuw met de bedreigingen, scheldpartijen en objecten in mijn tuin gooien.
Ik bracht mijn wijkagent op de hoogte en vertelde haar dat ik inderdaad moet verhuizen. Want ik durf mijn tuin niet in. Kijk constant over mijn schouder. Weet nooit wat hij in petto heeft, en zie geen patroon in zijn gedrag. Hij is in mijn ogen labiel, vaak dronken en totaal onvoorspelbaar. Dus ik voel mij in gevaar.
Helaas is verhuizen geen optie. Mijn huisbazin weigert onderling akkoord en ik heb geen geld om te verhuizen als ik mijn huurwaarborg niet terug krijg. (Ik zou 2 maanden huur verliezen van de waarborg.)
Gisteren, 7 november, maakte mijn hond mij alert dat er iemand in mijn tuin was. De gordijnen blijven hier dicht (ik ben bang dat hij weer binnen zit te kijken en ook vermijd ik liefst dat hij informatie krijgt zoals: wanneer ik thuis ben) - dus ik gluurde langs de zijkant. Buurman was gewoon in mijn tuin, opende de grote bak en nam er iets uit. Liet de bak wagenwijd open en ging weer gezellig BBQ'en met zijn maatjes in zijn tuin. Ik belde de politie (wijkagent zei: je moet altijd bellen, dus nu deed ik dat dan maar). Politie kwam een uur of 2 later, ik deed mijn verhaal. Zij gingen naar de tuin, en gingen het gesprek met hem aan over de draad heen. Hij ontkende dat hij in mijn tuin was. En opnieuw geen bewijs.
Dat ik een camera moet plaatsen is me nu duidelijk.
Maar geld om te verhuizen of juridisch advies heb ik niet. Familie om te helpen of te verblijven heb ik ook niet.
Buurman kent de regels duidelijk goed. Hij weet exact wat hij kan doen zonder dat er gevolgen zijn. Houdt zich veilig in de grijze zone. Voorlopig...
Ik voel mij totaal machteloos, ben bang dat ik zal breken en vooral dat hij mij zal fysiek zal aanvallen (slaan, verkrachting, geen idee).
Is er iets wat ik kan doen? Het voelt meer en meer alsof het systeem enorm faalt.
Ik ging naar een pro deo advocaat en deed een aanvraag voor juridische steun. Tot nu toe is dit nog in behandeling.