“Art.106.§ 1. De (levens)verzekeringnemer heeft het recht één of meer begunstigden aan te wijzen. Dat recht komt uitsluitend aan hem toe en kan noch door de echtgenoot, noch door zijn wettelijke vertegenwoordigers, noch door zijn erfgenamen of rechthebbenden, noch door zijn schuldeisers worden uitgeoefend.Art.124.In geval van overlijden van de verzekeringnemer zijn de premies die hij heeft betaald, niet aan inbreng of inkorting onderworpen, behalve voor zover het betaalde kennelijk buiten verhouding staat tot zijn vermogenstoestand, in welk geval de inbreng of de inkorting het bedrag van de opeisbare prestaties niet mag overschrijden.”(25 JUNI 1992. - Wet op de landverzekeringsovereenkomst).
http://www.juridat.be/ bevat (nog) geen rechtspraak inzake inbreng of inkorting van de PREMIES.
‘Inzake levensverzekeringen,die een beding ten behoeve van een derde impliceren, verkrijgt de derde-begunstigde,gewoon door het feit van zijn aanwijzing,een eigen en rechtstreeks recht op de verzekeringsprestaties en kunnen de verzekeringnemer noch, in de regel, zijn erfgenamen, enig recht op die prestaties doen gelden‘(Cass. C040302F,16 januari 2006).
De erfgenamen kunnen het dus in PRINCIPE ook niet doen inkorten.
Bij het betalen van levensverzekeringspremies met het doel en het gevolg een reservatair erfgenaam zijn reserve te ontnemen rijst de drievoudige vraag of deze kennelijk buiten verhouding staan tot zijn vermogenstoestand;wetsontduiking vormen en/of misbruik van recht.
‘Het algemeen rechtsbeginsel van het verbod op wetsontduiking vereist,opdat er wetsontduiking zou zijn,een opzet,namelijk het opzet om de dwingende wet of de wet van openbare orde bedrieglijk toe te passen‘[Cass. 14 november 2005(R.V.P./C.),R.W.2007-08,486-487,Noot RAUWS,W.,Wetsontduiking en de subjectieve wil een dwingende wetsbepaling of een bepaling van openbare orde te omzeilen].
‘Het is niet toegelaten om uit de verschillende wijzen om zijn recht uit te oefenen met dezelfde doelmatigheid,die wijze te kiezen die schadelijk zal zijn voor een ander‘[Cass. 12 juli 1917(Vaxelaire-Claes t. Bernheim en Meyer),J.L.M.B. 2000,18,noot COMPAGNION,B.].
‘De rechtbank van eerste aanleg te Brussel besliste dat contracten van tak 23 weliswaar als levensverzekeringscontracten kunnen worden beschouwd, maar dat dit niet belet dat de van bij het ingaan van de contracten geboden mogelijkheid om de gestorte sommen terug te nemen – bij voorbeeld door middel van vaste maandelijkse opnemingen (mogelijkheid waarvan in het voorliggend geval gebruik werd gemaakt) – de aard van het contract wijzigt. Dergelijke contracten moeten als «BELEGGINGSovereenkomsten» worden gekwalificeerd, en dat ongeacht de gebruikte terminologie en de uitdrukkelijke verwijzing naar een «levensverzekeringscontract»’(
http://www.iec-iab.be/ned/publicaties_i ... px?id=1877).
Ga volledigheidshalve naar (geconsolideerde wetgeving) onder Belgisch Staatsblad in
http://just.fgov.be .Klik in de balk achter ’Juridische aard’ op het omgekeerd driehoekje uiterst rechts en zoek daar de nodige WetBOEKEN.