Geachte,
Ik zit in een netelige situatie. Als meerderjarig persoon en vader van twee dochters, woon ik geruime tijd in bij mijn ouders. Allen op dit adres gedomicilieerd.
Mijn ouders hebben altijd ruzie en handgemeen doorheen hun huwelijk gehad.
Toen ik een bepaalde leeftijd bereikte plaatste ik me dikwijls tussen mijn vechtende ouders in om de situatie niet dramatisch te laten aflopen.
Door een mislukte relatie en de bijkomende schuldbemiddeling werd ik gedwongen bij mijn ouders in te trekken.
Nu zijn mijn ouders niet veranderd in hun wederzijds gewelddadig gedrag.
En nog steeds probeer ik dit op te lossen.
De laatste jaren veranderde de situatie. Net zoals je de pineut bent als bemiddelaar tussen een slaan koppel, die zetten elkaar uiteindelijk uit de wind en wijzen de brave man aan als de schuldige, was ik ook geregeld de pineut.
Sloeg mijn moeder mijn vader, en omgekeerd, kreeg ik de klacht aan mijn been. Je kunt zeggen : woord tegen woord, maar pak het maar aan als onschuldige.
Dat mijn moeder niet vies is van een smerig streek, wist ik al langer. Dat ze haar zoon niet zou sparen voor eigen doeleinden wist ik ook.
Onbegrijpelijk maar de werkelijkheid.
Tot verleden week de stoot in mijn leven gebeurde. Weer hetzelfde verhaal. Uiteindelijk de gemoederen bedaard en savonds gingen mijn ouders nog een wandeling maken.
Ze kwamen niet terug.
Smorgens stonden plots twee agenten aan mijn bed. Duidelijk bevooroordeeld en ik werd onmiddelijk gearresteerd en van mijn vrijheid beroofd op bevel van de onderzoeksrechter.
Ze reden eerst met mij naar een hospitaal om daar door een arts mijn collocatie te laten bevelen.
Omdat ik tien al een vermoeden had wat en waarom deze feiten afspeelde ging ik in de tegenaanval.
Ik eiste een vrijwillig gesprek en onderzoek van een psychiater. Ook eiste ik bloedtesten die alles zouden kunnen opsporen.
Goed wetende dat ik niets gedaan had, mentaal en fysiek de gezondste lens ben, en dat deze laffe poging enkel draaide om mijn kinderen.
Ik heb eveneens uren doorgebracht, welgeteld 11 uur, waar ik dezelfde behandeling kreeg als de gevaarlijke psychopaat in de cel naast mij.
Pas tegen de avond werd mij een klacht onder de neus geschoven die de grootste fantast niet zou kunnen bedenken.
Zelf heb ik geen advocaat genomen en heb ik ook geen klacht ingediend tegenover mijn ouders en derden wegens valselijke beschuldigingen.
Ik heb mijn relaas gedaan en kon de gunstige resultaten van de psychiater, de observeerders en de bliedresultaten voorleggen, die enkel al konden aantonen dat ik geen gewelddadig persoon was en zeker geloofwaardig. Dat ik eveneens fysiek en mentaal top ben.
Uiteindelijk werd de onderzoeksrechter hierover opgebeld.
Die stelde mij onmiddelijk in vrijheid.
Nu weet ik ondertussen dat een derde de politie zou hebben opgebeld en mijn moeder aangedrongen heeft de klacht neer te leggen.
In mijn ogen voorbereid als u de historie hierboven doorneemt.
Zelf heb ik nachtmerries van het gebeuren en lijkt het of ik er traumatisch op reageer.
Toen dit aan mijn ouders hun oren kwam hebben ze onmiddelijk hun klacht gaan aanvullen met : wij wensen geen gevolg hierover.
Alles wijst erop dat men niet had verwacht of gehoopt dat ik thuis zou geraken. Dat de gevolgen die ik draag een boemerang effect heeft dat hen het angstzweet bezorgd.
Zeker toen ik opperde toch een arts te willen raadplegen. Tien kwamen er dreigementen.
Ik voel duidelijk een dubbele agenda en volgens mij kan ik veel meer ondernemen dan ik weet. Ik zit er ook effectief mee in mijn hoofd en de gebeurtenissen hebben een effect op mij.
Wat kan ik in deze situatie het beste doen?
Mvg