Beste,
Heb als kind veel geleden onder mijn ouders hun tereur. Hebben geen liefde meegekregen en werden constant uitgescholden en geslagen, ook getuigen van overdreven sexuele handelingen, niet rechtstreeks lichamelijk op ons, maar werdt niet goed verstopt, ogen zien en oren horen, geen fijne ervaring voor mijn keiner zusje en ik. Was als kinds af aan een brave jongen, ben beleefd en hou me aan de regels, mijn hart staat op de juiste plaats eveneens voor een medeburger. Nu heb door de jaren heen veel dingen niet kunnen ontwikkelen zoals leren spreken, mijn emoties tonen en andere, mensen vinden me meestal raar. Op school had we het ook moeilijk en verhuisden vaak, ook van school. Altijd een buitenbeentje.
Door veel klaar te staan voor werk en mensen rond mij heb ik mezelf meer stuk gemaakt dan een leven kunnen opbouwen. Ben inmiddels al 35 en heb amper liefde gekend in mijn leven. Alles dat me in de weg gelegd word, kan ik me amper tegen verdedigen qua woorden en papierwerk, dit bracht me in situaties waar ik schulden op gelopen ben. Heb het gevoel alsof ik geen rechten heb, telkens slachtoffer en moeten boete als boosdoener. Mijn lichaam laat het achter zit met hernia in mijn nek gekelde zenuwwortel ( met uitval in vingers en rechterborst/shouderspier ), een beginnend hernia in onderrug, kisten in beide polsen. Geestelijk zit ik in een constanct gevecht met alles wat ik mee gemaakt heb, waarom ik, wat doe ik fout, meerdere keren gedacht aan zelfdoding, zou ik wraak nemen?
Heb hard en veel uren gewerkt, tot 2 jaar geleden een pijn die niet weg ging, toen de diagnose binnen kwam van ziekenhuis voor mijn nek, heb heel wat maanden in ondragelijke pijn in bed gelegen, ik stond op ziekenkasuitkering 1jaar. Met vele gesprekken met arts, psygoloog en ocmw assistent, vond mijn VDAB begeleider dat ik meer tijd nodig had om te recupureren, mits dat ik niet lang daarvoor mijn opa en tante 1 week na elkaar heb zien overlijden en juist een jaar later 2 andere tantes. Deze waren de enige personen die me onder hun arm hielden en om me gaven. Dit heeft nog een jaar geduurd op vakbond uitkering. Mijn shuldbemiddeling was in mei dit jaar geeindigd waaraan ik 8 jaar aan vast zat. Intussen was Gtb van start gegaan voor me klaar te stomen om terug de arbeitsmarkt op te gaan, zal heel ander werk moeten doen waar ik lichamelijk minder bij belast wordt.
Mijn oma waar ik bij woon, zij die meer Moeder (en voogd) is dan mijn biologishe moeder, smeekte mij terug thuis te komen drie en half jaar geleden, zodat ik terug stabiele omgeving had, na vele maal verhuizen en dat ik uiteindelijk in Campus Kortenberg werdt opgenomen. Zo wisten ze dat ik Goed at, aan het werk bleef en mijn schulden minder pijnlijk waren elke maand. Mijn moeder waar ik geen contact mee wil hebben door alles wat in verleden gebeurt is kwam regelmatig op bezoek, had ik geen problemen mee, ik maakte desserts, knikte goedendag, en verliet meestal het huis, mits dat mijn maag letterlijk begint te draaien als ik mijn moeder ook maar even zag of hoorde spreken. Alles was ok tot mijn opa stierf, zo was bewaker van het huis weg, mijn oma is zwak en ik ook tegen de machthebberige moeder en 1 van haar broers mijn oom. Mijn moeder besliste toen dat de poetsvrouw niet goed haar best deed en zij kwam poetsen tegen betaling en oma durft toch geen neen te zeggen, voor een balachlijk hoge prijs, ze kuist nog steeds in zwart bij andere mensen officieel werken heeft ze nooit echt gedaan. Ik kuitste mijn eigen kamer en kreeg regelmatig hulp van een goede vriendin die soms bleef slapen, verder deed ik ook tuin onderhouden en ruiten buitenkant voor als poetsvrouw kwam ( hoogtevrees ). Ik merkte dat papieren van mij in andere orde lagen en niet op achtergelaten plaatst lagen, verder 2usb stick met bestanden zoek. Dus vroeg oma, is moeder in mijn kamer geweest waar ze op antwoorde, ik heb haar gezegd dat je u eigen kamer poetst en regelmatig hulp krijgt.
Ons mening was 1 kamer is mijn prive en mijn moeder moet dat respecteren. Dus besliste ik mijn kamer te sluiten van die dag uit, dat heel erg fout afliep, moeder mijn oom en moeders nieuwe man hebben sinds die dag mij liggen afbreken, me dreigen mij te slagen en deur in te stampen, hun zo parkeren dat ik niet weg kon, zonder het te moeten vragen, waar ik telkes commentaar op kreeg. Zelf had ik 2 sleutelsbossen, heb van elke sleutel een 2de copie op de 2de bos op mijn autosleutels na. Deze was op een dag zoek nadat ik ze in de keuken vergeten was, niemand heeft huissleutels buiten mijn oma en ik. Mijn andere oom was van Loas op vakantie in Belgie en had een copie van voordeursleutel, die ik liet bijmaken voor hem. Toen hij vertrok zei hij dat die em verloren was. Dus 2 voordeur sleutels die verdwenen.
Stress bouwde zich op tot mijn nek knakte tijdens het werk, heel de perieode dat ik met pijn in bed lag, heb ik moeten aanhoren dat ik alsof deed, overal spraken ze vuil over mij en leugens verspreiden. Mijn ooms die wel goed met me zijn begonnen te twijfelen over me, tot dat ik bepaalde feite in het licht bracht zoals dat de nieuwe man van mijn moeder in de cel had gezeten, dat moeder de familie vertelde dat hij in de Finland was voor werk. En al die vieze dingen die dagelijks hoorde en soms zag. Ik wilde geen gevecht aangaan, enige dat ik vroeg was respecteer mijn prive, laat mij gerust, laat me alleen. Vriendin van mij zag hoe ik eronder leed en stelde voor dat ik aantal weken bij haar bleef en daar ging ik op in, kwam terug tot rust en afgeleid met positievere dingen, tot de dag voor mijn verjaardag 12dec telefoon kreeg van gemeentehuis met vraag als ik nog op juiste addres woon, mits dat ze info kregen dat ik er niet meer woonde. De wijkagent kwam controleren en stelde vast dat ik er wel woonde, en mijn oma voegde toe zijn moeder wil hem hier weg ik wil dat hij blijft. Heb wijkagent mijn verhaal ik kort verteld en hij stelde vast dat ik er woonde met goedkeuring van mijn oma.
Nu sinds deze lente, begon ik me lichamelijk beter te voelen, en met vraag naar VDAB begeleider, ik me toch wil bezig houden thuis zitten heel de tijd is het niet. Dus hebben ze Gtb procedure ingeplant, en mocht ik voor vrijwilligerswerk gaan zien tot Gtb zou starten. Mijn oma is begin Augustus omver gereden met vluchtmisdrijf op de parking van waar pensioeneerde middag eten in ons gemeente. Heel de familie wist het buiten ik die bij oma woont, moest het via via te horen krijgen, oma en opa hadden beide, tassen klaar met alles dat ze nodig zouden hebben in het ziekenhuis, wat ik dan weet liggen en zou brengen indien nodig, betalingen deden zij tekenen en bracht ik dan naar de post om ze in de bus te duwen. Nu wat oma zei was dat mijn moeder haar huissleutel ( achterdeur ) stiekem uit haar handtas had genomen, deze die ze de dag nadien aan mijn peter wilde geven mist dat hij 2 straten verder woont en ook wekelijks mee naar supermarkt ging, terwijl mijn moeder een halve provintie verder woont.
Dus dag na het ongeval, had ik haar tas klaar liggen, een 2de tas met gsm en lader, puzzel boektje, haar persoonlijk telefoonboekje en andere, mijn moeder en oom kwamen intimiderend binnen gestormd kwamen, ze negeerde alles wat ik klaar had en begonnen direct papieren te zoeken en andere dingen, ze negeerde alles wat ik wist liggen dat ze zochten, voor verpleegster, poetsvrouw af te bellen, terwijl ik de nummers beschik en ze meerdere malen zei, ik heb wat je zoekt, alles ligt klaar. Ze gingen weg zonder de tassen mee te nemen. Kreeg telefoon en moest even 2 straten verder zijn bij goede vrienden. Was geen 15min weg, toen ik terug kwam was mijn moeder in het huis, alles dat klaar lag had ze uitgehaald, teleurgesteld ging ik mijn kamer in, even later stond ze in mijn kamer, dingen te vragen die zelf ook wel wist liggen, mits ze daar vaak kwam poetsten.
Deed de kast open van wat ze zocht, sloot mijn kamer en ging naar buiten. Even later komt ze buiten en zei ze ben weg, zorg dat achterdeur open kan (slotje langs binnen). Waarop ik zei Respecteer mijn prive, bel maar als je komt dan doe ik open. Ging terug het huis in en daar lagen al de tassen over de hele tafel gesmeten. Alles terug ingepakt , aantal dingen vergeten, die mijn moeder had meegenomen of verplaatst had, ben ik uiteindelijk zelf gaan brengen. Later die week was internet en telefoon afgesloten, dat moeder voor gezorgd had en oma's beurs verdwenen terwijl achterdeur langs binnen met slotjes dicht zat. Dus iemand heeft toch de voordeur sleutel, waar oma zelf niets van wist. Mijn sleutelbos of de verdwenen sleutel?
Vrienden van mij waar ik gebeurtenis tegen vertelde zeiden mij, je hebt er al genoeg om geleden, ga naar de politie, jij woont er en je oma, jij gaat ook niet zomaar bij andere binnen. Dus vroeg achter wijkagent die toen controle is komen uitvoeren de dag voor mijn verjaardag, hij rade mij aan om naar vrederechter te gaan. Week later bij vrederechter, zonder kosten, voor een oplossing om weer niet benadeeld te worden, komt mijn moeder niet opdagen. Teleurgesteld ging ik naar huis. 2 weken later kreeg ik een aanmaning dat ik het huis moet verlaten op basis van leugens, tegenpartij is mijn oma, ze moest dat tekenen van moeder en oom, meerdere getuigen hebben dat gehoord van mijn oma zelf. Intussen heeft moeder als enige ook volmacht op oma haar rekening ook tegen haar wil. Reden voor uitzetting waren:
dat mijn grootmoeder en familieleden mij meerdere malen mondeling verzocht hebben de woonst te verlaten.
dat ik weiger familieleden binnen te laten in het huis.
dat ik het huis laat onderkomen.
Feit is met getuigen:
Mijn oma wil me niet weg, mijn moeder wel. Dit grapje heeft mijn oma 1000euro gekost aan advocaatkosten dat ze zelf niet eens wilde. Heb oma meerder maal gevraagd wil je dat ik verhuis zeg het mij, dan weet ik me voor te bereiden, zodat ik niet in problemen kom. Mijn moeder heeft het nooit niet gevraagd, zij probeert mijn oma heel te tijd te dwingen met hulp van een oom.
Heb ze degelijk binnen gelaten en nog respectvol mee te werken voor mijn oma in nood, tot ze weer een stap te ver ging.
Heb sind dag 1 van de aanmaningsbrief geen stap meer in het huis gezet, loop rond in de kleren ik die dag droeg tot 1 ocktober eindatum dat ik woonst moest verlaten. In tussen werd het me snel duidelijk gemaakt dat het mij veel geld zou kosten en dat ik ging verliezen, advocaat van tegenpartij liet me niet echt uitspreken en rechter wilde huis zelf binnen zien, heeft hij ook gedaan en niets van een varkensstal zoals mr advocaat zei. naar mijn getuigen wordt niet geluisterd, en mijn oma in persoon wordt ook niets gevraagd. Zij huild elke dag en wil dat allemaal niet, oma is 80 jaar voorbij en moet over enkele weken terug naar een leeg huis terwijl ik op straat sta. Boete kosten zijn enorm hoog en heb amper voor iets betaalsbaar te vinden als alleenstande, schuldbemiddeling is net enkele maanden afgeslost en heb amper kunnen sparen, elke dag eten gebeurt ook niet en heb 1 broek zonder gaten. Nu heb het huis verlaten op voorgestelde datum, zonder woonst en mijn domiciel nog steeds op oma's adres.
Mijn vraag is bestaat nog Rechtvaardigheid ? Hoe krijg ik genade? En zal boosdoener verder kunnen doen of zal recht geschieden?
Ik weet niet als mijn leven veel zin heeft als ik zo zal moeten verder leiden, ik sterf stilaan aan verdriet en eenzaamheid of misschien wel ooit door mezelf. Heb dit zo kort mogelijk proberen neer te typen mits het allemaal diep uit mijn hart komt met veel pijn en schaamte. Mijn exuses voor zo'n lange tekst, hoop op een nieuwe start waar ik al zo lang op wacht, die me weer ontnomen is.
Dank je, met vriendelijke groet M.