Ik ben X, moeder van 6 kinderen,, waarvan er nog 4 thuis wonen.
In 2005 leerde ik mijn man kennen, waarvan ik sinds 15/07/2017 feitelijk gescheiden leef.
In 2006 wordt zoon Q geboren en onze relatie is heel fijn.
Mijn man was lief, zorgzaam en betrouwbaar en ik kon volledig op hem steunen.
In 2006 vraagt hij mij ten huwelijk en in 2007 stappen we in het huwelijks bootje.
Twee weken voor het huwelijk krijg ik telefoon van één van de twee dochters van mijn man, moeder heeft hen op straat gezet. We halen de meiden op in Oostende en rond middernacht zitten we op het politiebureau om melding te doen dat de meisjes met ons mee gaan.
Op dit moment woon ik nog in Nederland.
Ik zoek alleen school en zo ook hulp daar de stiefkinderen trauma hadden.
Na onderzoeken blijkt dat de meisjes verwaarloosd zijn. Ik was veel met hen bezig, maar vooral de jongste kan niet mee. 11 jaar, niet zindelijk en denkt dat de duivel in haar zit.
Douchen is een ramp en ze eist alle aandacht op. Mijn man laat mij alles alleen doen, en op zijn steun kan ik niet rekenen. In 2007 raak ik zwanger van R. Ondertussen wordt de jongste stiefdochter geplaatst daar thuis wonen niet meer gaat. Begin 2008 krijgt Q hete thee over zich en is haartransplantatie nodig. Mijn moeder gaat met mij mee, mijn man laat mij aan mijn lot over.
Mijn man laat mij meer en meer aan mijn lot over en ik sta er emotioneel alleen voor. In 2008 wordt R geboren maar de relatie tussen mijn man en mij is niet meer wat het was. Hij laat me links liggen en ik krijg nog nauwelijks contact met hem. R is drie maand en krijgt een hersenvliesontsteking, en weer sta ik er alleen voor.
April 2009 wordt mijn man ontslagen en besluiten we om naar België te verhuizen. Dit gebeurd in juli 2009. Twee maanden voor de verhuis krijg ik slecht nieuws, mijn uitstrijkje is niet goed. Eenmaal in België weer een uitstrijkje, en na onderzoek wordt baarmoeder halskanker vast gesteld. Bij thuiskomst ben ik verdrietig en heb ik steun nodig, maar mijn ex doet niks, hij negeert mijn emoties, angst en verdriet en vind gsm en tv belangrijker Eind aug 2009 wordt er een deel van mijn baarmoederhals verwijderd. Geen steun van mijn man. Thuis zorgen mijn twee dochters voor mij en doen veel in t huishouden. N is 9 J 11.
Ik geraak er weer bovenop, en neem alle zorg van de 7 kinderen op mij. Mijn man negeert mij vreselijk en ik kan niet op hem steunen. Hij heeft terug contact met zijn vader, die meer in t gevang heeft gezeten voor moord, mishandeling, misbruik en fraude.
Zo loog hij dat hij kanker had, en na mijn moeilijke periode was ik zo boos dat ik schoonvader niet meer wilde zien. Echter negeerde mijn man mijn gevoelens en koos hij voor zijn vader. Hoe meer die twee samen waren, hoe erger het werd in t huwelijk. Mijn oudste zoon geraakt op t verkeerde pad, en komt met politie in aanraking. Drugs, agressie, naar mij toe, zelfmoord pogingen, vandalisme, diefstal en ga zo maar door. Hij gaat naar.het OPZ in Geel en hier wordt de diagnose antisociale narcistische persoonlijkheidsstoornis vastgesteld.
Uiteindelijk volgen veel therapieën, gezin therapie en ga zo maar door.
Ik draag alles alleen en begin stilaan te breken. Ik Smeek mijn man om hulp maar hij negeert mij volledig. November 2011 zeg ik mijn man te vertrekken uit ons huis om hulp te zoeken en de muur die om hem heen staat af te breken.
Na weken ruzie vertrekt hij eerst naar een goede vriend die ondertussen overleden is. In de weken van 1 november tot eind december leven wij nog onder een dak en ik krijg te maken met mishandeling ik word geslagen en hij laat me absoluut niet met rust.
.
Hij blijft me volgen in huis en ik weet niet meer wat te doen in januari vlucht ik met de kinderen naar Nederland omdat hij mij de kinderen willen ontvoeren.
Na 3 maanden te hebben ondergedoken gezeten in Nederland kom ik terug naar huis en is mijn man uit het huis vertrokken. Er is geen Mazout en Ik heb geen geld meer, dat heeft hij allemaal van de bank gehaald. Mijn huis is leeg gehaald en compleet verwaarloosd Ik heb geen inkomen en moet zien dat ik met de kinderen rond kan komen.
Ik word van allerlei zaken beticht zoals mishandeling op zijn stiefdochters en ik weet van voor tot achter niet meer wat ik moet doen.
Ik wordt gestalkt door schoonvader en ik heb geen rust meer in mijn leven. De kinderen worden meerdere keren ontvoerd door mijn man van school en ik ga weer al door een hel.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik start de scheiding op en de kinderen zien hun papa eens in de twee weken.
Het lijkt als keert de rust terug. Het contact tussen mijn man en mij verbetert. Hij zegt hulp te hebben gezocht en we spreken samen meerdere keren af.
Ik zie dat de man waar ik ooit mee trouwde weer terug was en we geven onze huwelijk een allerlaatste kans.
In mei 2012 besluiten we terug samen te gaan en verhuizen we in juli van Antwerpen naar Hechtel in Limburg.
Eind 2012 vervalt mijn man weer en begint de hele situatie opnieuw en misschien nog wel erger.
We zitten met grote schulden waar van mijn man twee weken voor mijn huwelijk een grote lening heeft afgesloten in Nederland zo ook had hij nog leningen die hij met zijn eerste vrouw had.
Dagelijks bezoek van deurwaarders laat mij geen andere keuze en ik besluit om samen met mijn man in de collectieve schuldenbemiddeling te gaan dit beter als elke dag bang zijn dat je huis leeggehaald.
Mijn man ziet me niet meer staan en ik ben enkel nog goed gevoel huishouden, kinderen en ook in bed gebeuren er zaken die met tegenzin gaan. Volgens hem moest ik mijn huwelijkse verplichtingen nakomen bij hem dit gebeurde toch zeker 3a 4 keer op een maand.
Daar ik als kind seksueel misbruikt en mishandeld ben, durf ik niks te zeggen en laat het mij gebeuren.
September 2013 kom ik erachter dat ik weer al zwanger ben van ondertussen mijn zesde kind en ons derde kind. De zwangerschap is een hel en ik moet vanaf 24 weken compleet plat op bed daar ik in het verleden en deel van mijn baarmoeder verloren ben door kanker.
Uiteindelijk wordt ons dochtertje A geboren op 33 weken en verblijft 2 weken in de couveuse in Genk ik mag daarna naar huis en even lijkt relatie weer goed te zijn maar die duurde misschien 2 maanden.
Ik moet om de 2 uur opstaan voor borstvoeding kolven en verzorging van een kleine kindje Ik doe dit allemaal alleen, ik heb fibromyalgie een leven met veel pijn en veel vermoeidheid toch geef ik niet op want ik sta er alleen voor mijn man is nergens niet te bekennen. Ondertussen ga ik ook door een moeilijke periode. Mijn dochter N heeft een zware depressie begint zichzelf te snijden en wil zelfmoord plegen.
Ik zoek de juiste hulp voor haar maar moet het alleen doen,mijn man gaat soms mee maar zwijgt en laat mij alles doen.
Ik mag al jaren niet werken van hem, ik mag geen vrienden hebben nergens heen gaan en ik geraak totaal geïsoleerd. Op twee vrienden in NL na zie ik niemand meer.
Ik dreig al meerdere keren met scheiden maar mijn man lacht me uit ondertussen, en doet elke keer als is alles mijn schuld, mijn fout,mijn verantwoordelijkheid, waardoor ik steeds meer aan mijzelf begin te twijfelen en psychisch compleet in de war geraak.
Ondertussen zie ik aan R toen 5 jaar, dat het niet goed met hem gaat.
In de kleuterklas vermoed men autisme maar we laten hem toch doorgaan naar het eerste leerjaar op de lagere school ook daar gaat het niet goed met hem en wordt hij doorgestuurd naar speciaal onderwijs in Wijchmaal.
Hier wordt het heel duidelijk dat het inderdaad een kind met autisme is en er volgt onderzoek.
R wordt geplaatst voor ambulante observatie in het Jesse ziekenhuis in Hasselt en daar komt inderdaad uit dat R de klassieke vorm van autisme heeft en een vermoeden op mcdd.
Mijn wereld stort in en ik weet niet meer wat te doen.
Ik begin met lezen over autisme om mijn kind te helpen.
Mijn man toont geen enkele interesse en de zorg van R komt op mij alleen neer.
We krijgen thuisbegeleiding, maar ook hier ben ik de enigste die mee werkt.
Ik krijg veel handvatten voor R maar t blijft zwaar.
R kan zich niet zelfstandig verzorgen moet aangekleed worden uitgekleed worden gewassen worden et cetera, hij heeft structuur, rust en regel maat nodig.
Mijn man speelt niet met de kinderen, en zeker niet met R. Enkel boos worden en tieren is wat hij doet,en juist dat geeft nog meer schade.
Mijn man heeft alle vrijheid gaat naar voetbal en naar vrienden en ik wordt getracht ik thuis te zijn. Zoals hij zelf zei, ik heb recht op ontspanning.
Op een zondag word ik vreselijk ziek en moet ik naar het ziekenhuis vanwege nierproblemen mijn man moet deze ochtend naar de voetbal en wil mij niet naar het ziekenhuis te brengen ik moet maar wachten tot hij terug thuis is, of anders zette hij mij wel alleen met de kleinste bij de huisartsenpost af.
Ik heb gesmeekt om met mij naar het ziekenhuis te gaan uiteindelijk naar een hele grote ruzie is dit dan gebeurt.
De maanden jaren tot 2017 gaat het alleen maar slechter ik geraak in een zware depressie en probeer mezelf eruit te vechten ik krijg thuishulp thuisbegeleiding omdat ik gewoon emotioneel niet op mijn man kan rekenen en ik heb alleen alle zorg niet meer aankan.
Ik functioneer niet meer, ben bang, heb geen zelfvertrouwen meer en denk dat alles mijn fout is.Uiteindelijk wordt ik opgenomen in Sint-Truiden voor een korte opname maar moet dit afbreken omdat mijn dochters mij bellen overstuur, Mama komt naar huis het gaat niet.
Januari 2016 geraak ik in een zware ruzie en mij schieten alle stoppen door ik kan niet meer en ik kon ontspoor compleet. Ik wordt geslagen en mishandeld, en door mijn man in zijn kuit te bijten geraakt ik los.
Mijn man belt de politie en wordt ik onder dwang opgenomen.
Na 11 dagen mag ik terug naar huis, maar ben bang. Wat ik ook doe, zeg of probeer, hij heeft mij volledig in zijn macht.
Ik ben ondertussen zover dat ik denk dat het allemaal aan mij ligt. Ik forceer mijzelf in de hoop dat mijn man mij weer normaal behandeld. Ik krijg te maken met stemmingswisselingen, en mijn leven is stuk. De vrouw die ik ooit was is weg.
Mijn man bedriegt mij met andere vrouwen en ook financieel. Wanneer ik het vreemdgaan ontdek via de computer, ontkend hij en moet ik maar aantonen dat hij degene was die de berichten zou hebben gestuurd.
De kinderen mogen geen kind meer zijn en en spelen is uit den boze. Ik leef enkel nog in stress en angst...
De ongewenste intimiteiten blijven voortgaan. Feb 2017 zeg ik mijn man te willen scheiden.
Uiteindelijk geraak ik in conflict met mijn schoonvader en hij probeert mij te wurgen. Dit gebeurde in 2011 ook al. Mijn man neemt het niet voor mij op en in april 2017 laat ik mij weer opnemen. Schoonvader zorgt voor de kids. Ik moet weer de behandeling stopzetten omdat thuis de situatie uit de hand loopt.
In mei wordt ik met geweld verkracht en ben ik mijn leven moe. Ik laat mij opnemen en mijn man mag niet op de afdeling komen. Tijdens deze opname wordt mij duidelijk dat ik slachtoffer ben van lichamelijk, geestelijk en sexueel geweld. Helaas wordt ik terug geroepen naar huis. Opa kan de kinderen niet aan en mijn gezin is weeral ontwricht.
Ik begin te zoeken achter een woonst en uiteindelijk verhuis ik op 15/7 naar Hasselt.
Op 19/7 krijg ik telefoon van een vrouw die overstuur is. Ze had al enkele maanden een relatie met mijn man. Daar ik al sinds nov 2016 apart sliep had ik niet door dat hij de nachten bij haar ver doorbracht. Deze vrouw wist heel mijn leven, en ook zij dacht dat mijn man al anderhalf jaar gescheiden was. Ik heb haar ontmoet, en de ene leugen na de andere kwam uit. Weeral werd alles ontkend, deze vrouw zou alles van mijn Facebook gelezen hebben, echter kan dit onmogelijk.
De kinderen verbleven één week bij hun papa, maar kwamen overstuur bij mij.
Opa woont illegaal bij mijn man en heeft R verteld dat de duivel in hem en mij zat. Toen mijn kind bij mij thuis kwam was hij bang voor mij en riep hij alsmaar, ik ben een duivel.
Ik ging weken door een hel, en deed aangifte, zo ook startte ik de scheiding op.
Ik heb op advies van de ex therapeut van Romeo vertrouwenscentrum ingeschakeld en er wordt een onderzoek opgestart.
Echter de pro deo die ik heb doet niks, en daar mijn NL pas en belangrijke papieren verdwenen zijn, kan ik niks doen. Ik krijg geen geld van de juriste van de collectieve schuldenregeling voor een nieuwe pas. Ik sta met mijn rug tegen de muur.
Mijn man krijgt t kindergeld terwijl de kids bij mij gedomicilieerd zijn.
Ik krijg geen alimentatie, en deze heb ik dringend nodig Zeker omdat er voor Romeo extra kosten zijn door zijn autisme
Sinds 15/08 woont mijn man samen met een vrouw. Opa heeft een kamer, mijn man en diens vriendin. En het kind van zijn vriendin heeft de kamer van de kleintjes. Romeo heeft geen vertrouwd plekje meer, en snapt van alles niets meer. Door de hele situatie heeft hij een zware terugval.
Het meeste speelgoed is bij vader. Ik kreeg enkel de woonkamer mee.
R wordt weer terug opgenomen voor observatie in de kinderpsychiatrie te Hasselt. Ik heb geen familie, geen vrienden, en moet alles alleen dragen. Sinds kort heb ik terug een relatie, maar door de jaren hel, kan ik mij op bepaalde dingen niet openstellen. Ik heb dagelijks nachtmerries en flashbacks. Mijn nieuwe vriend steunt mij enorm. Op dit moment zien we elkaar in t weekend. Hij is twee keer door de week gekomen om mij op te vangen.
Ik ben beschadigd, en mijn man leeft doodleuk verder. Ik weet niet wie mij kan helpen betreft scheiding, financieel, opvang kids etc etc.
Ik wil mijn man uit het ouderlijk gezag en ik wil gerechtigheid. Ik heb mij aangemeld voor dagbehandeling in de hoop van alles te kunnen genezen.
Ik weet waartoe mijn man en schoonvader toe in staat zijn.
Ik wil dat mijn man wordt aangeklaagd door wat hij mij heeft aangedaan, waardoor ik niet meer functioneer, ik ben bang om mensen te vertrouwen, bang om naar buiten te gaan en ga zo maar door.
Mijn leven is geruïneerd...
Op advies van een kennis stuur ik u deze mail.
Ik hoop dat u mij kan en wilt helpen.
Ik heb zeker nog niet alles vernoemd, maar het vraagt vreselijk veel van mij om alles te vertellen.
Ik hoop om een antwoord van uw kant.
Vriendelijke groeten