Dit stelt mij gerust dankjewel...
Omdat het over mijn zoontje gaat ben ik gewoon bang. Hij dreigt steeds dat hij mij dezelfde pijn wil laten voelen, dan hij voelt. Ondanks dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft (niet vastgesteld door instanties) probeer ik mijn best te doen om hem zijn zoon elke zondag 7uur te laten zien. Dit steeds onder begeleiding van een familielid van vader. Want hij kan niet voor een baby zorgen. Zij staan dus garant om de veiligheid tijdens het bezoek te garanderen. Daar liep het na 7maand fout toen hij een maand geleden de deur voor mn neus dichtsmeet als ons zoontje van 10maand nog binnen was. Ik was zo bang en in paniek dat hij hem niet wou teruggeven. Hierdoor heb ik vanaf dat moment gevraagd om te zorgen dat er een vonnis komt. Dan heb ik tenminste de juridische garantie dat hij ons zoontje moet teruggeven na het bezoekmoment. We waren al sinds februari aan het proberen om een omgangsregeling op papier te zetten. Maar vader verandert steeds van gedacht en eist steeds meer. Want hij zegt letterlijk: als ik hem evenveel als jou heb dan zal je voelen wat ik voel. Terwijl het hier eigenlijk niet over gaat. Want als je u kind meer wilt zien dan zou ik net mijn beste best doen om zaken goed te laten verlopen. Niet omgekeerd. Zijn best doen om juist alles verkeerd te laten verlopen. Denk dat dit uit woede is, omdat ik niet meer wil terugkomen naar hem. Hij heeft mij mishandeld voor tijdens en na mijn zwangerschap. Ik wil dit niet voor ons zoontje. Ik wil een veilige en warme omgeving voor hem zodat hij de kans heeft om zichzelf te ontwikkelen, een veilige basis te hebben voor de rest van zijn leven op verder te bouwen. Daarom ben ik weg gegaan. Altijd ruzie en spanningen tussen papa en mama zijn schadelijk voor een kind.
Ik ben bang van hem. Ik zal altijd de zwakkere partij zijn als er iets gebeurt (bvb vader mij fysiek aanvalt). Dus ik probeer mijn best te doen om van deze hel toch een leefbaar leven te hebben. Zieke spelletjes om mij uit mn tent te lokken (zoals de deur dichtslaan) kan ik missen als kiespijn. Vandaar dat ik nu eindelijk heb gezegd: nu is het genoeg geweest! Er moet iets gebeuren zodat deze situatie niet uit de hand loopt. Want daar zou ons zoontje slachtoffer van zijn. Vader is razend en nu na vier weken word ik eindelijk door hem gedagvaard. Ik wou hem ondertussen zelf dagvaarden omdat het maar bleef aanslepen maar juridisch advies zei dat ik beter hem deze stappen liet zetten. Ik ben in zekere zin altijd al onzeker geweest van aard. Vader net heel manipulatief en on-empatisch. Daarmee mijn vraag. Ons zoontje is alles voor mij. Ik ben bang dat hij niet gaat opgeven tot hij krijgt wat hij wilt. Voor mij weegt die ene dag per week al voldoende door, om dit niet uit te bereiden (tenzij hij vroeg of laat toch zou veranderen in de positieve zin. De wonderen zijn de wereld niet uit dus spreek ik mezelf altijd voorzichtig uit. Want als hij zichzelf ooit herpakt kan uitbereiding wel bekeken worden.). Want hoe ik het draai of keer hij blijft de vader. Ik zou niet willen dat mijn zoontje later boos is op mij dat ik het contact met zijn vader niet heb toegestaan. Morgen naar de familierechtbank

duim voor ons

...