Testamenten worden niet op de letter geïnterpreteerd, maar naar de geest van de testator.
Mijn vader had in zijn testament geschreven dat hij
alles naliet aan zijn kinderen, zonder zijn (bijna)ex nog als erfgename te vernoemen.
Ze waren al langer dan 6 maanden uit elkaar, enz.
Hij bewaarde het nieuwe testament samen met het vorige, waarin zij wel erfde, maar dat hij ongeldig had verklaard.
Men zou denken dat de geest van de testator hiermee duidelijk genoeg was, zelfs als men de testamenten niet in samenhang beoordeelde.
Toch werd dit testament als niet volledig ontervend beschouwd omdat hij niet expliciet had geschreven dat hij haar wilde onterven. Aangezien ze nog gehuwd waren, had hij dit letterlijk moeten zeggen.
Volgens de uitleg die we kregen, wordt een testament formeel beoordeeld aangezien de bedoeling van de testator zogenaamd toch niet meer met zekerheid te achterhalen is. Hij kon met zijn laatste adem nog van gedacht zijn veranderd en toch willen dat ze erfde.
Op het moment van overlijden had mijn vader een procedure lopen om het huwelijk met die vrouw nietig te laten verklaren, waarbij hij tevens een groot geldbedrag van haar terugeiste. Omdat zij op alle mogelijke manieren probeerde te verhinderen dat de zaak voorkwam en daarbij zeer grove middelen gebruikte, heeft hij vlak voor zijn dood nog gemaild naar zijn advocaat dat absoluut moest worden gezorgd dat de zaak de dag daarop zoals gepland zou doorgaan. Maar dergelijke context telt ook niet mee, zodat er zogenaamd toch twijfel was of hij haar daadwerkelijk niets wilde nalaten.