ik heb gedurende meer dan 25 jaar klaar gestaan voor mijn ouders en dit met eerbied en veel plezier. Was & plas, verzorging, bezoek, ziekenhuis, hulp ... wat je maar kan bedenken.
Mijn zus heeft mijn ouders buiten gegooid een 25 jaar geleden met de wens hen nooit meer te hoeven zien, en is enkel nog langsgekomen bij de dood van mijn moeder in 2007. En natuurlijk wel bij de notaris langsgegaan om haar deel van de verkoop van het huis van mijn ouders te cashen en dit zonder meer. Mijn moeder heeft onnoemelijk verdriet gehad, mocht haar kleinkinderen niet meer zien. Mijn vader heeft hetzelfde lot ondergaan in is in 2023 gestorven. Veel psychisch leed, grove ondankbaarheid en verwaarlozing. Nooit een helpende hand en ga zo maar door. Ik bespaar u details, die verschrikkelijk zijn. Mijn zus is in 2022 gestorven. In het laatste levensjaar van mijn vader is 1 kind van de 4 kinderen van mijn zus enkel keren langsgekomen bij mijn vader - toen ze het einde zagen naderen ... daar hoef ik geen tekening bij te maken. Nooit hebben we de kinderen anders nog gezien. Alhoewel ze wel al een stuk in de 30 zijn en kunnen denken voor zichzelf.
Lang verhaal, kort; Vandaag eisen zij natuurlijk de helft van de erfenis van mijn vader (er is geen testament of er zijn geen giften). Juridisch hebben zij recht op de helft en ik recht op de andere helft. Dat begrijp ik anderzijds, is er ook de wens van mijn vader, van wat er zou moeten gebeuren. Hij wou dat alles mij en mijn kinderen toekwam. En vanzelfsprekend is er de ethiek, moreel en wat - naast juridische - het juiste is.
Op deze manier mag je als familie (kinderen of kleinkinderen) je ouders 25 jaar de rug toekeren en aan hun lot overlaten, dan nog heb je recht op de helft van de erfenis. Mijn vader draait zich om in zijn graf.
Graad advies of andere ervaringen die mij kunnen helpen.
Dank je.