Gegeven: gerechtelijke VV nalatenschap via overgangsbepaling nog onder oude wetgeving. Boedelnotaris stelt dat met een "tussenakkoord tussen partijen" (onder gelding van de oude wetgeving) de procedure verlaten werd, waardoor geen middelen voorhanden zijn tot gedwongen uitvoering van het "akkoord". M.i. is dit correct.
In haar vonnis evenwel bedient de rechtbank zich van een (absurd?) trucje om zichzelf toch bevoegd te verklaren en stelt dat (ondanks de gelding van de oude wetgeving) voor tussenakkoorden gesloten na de inwerkingtreding van de nieuwe wetgeving toch met de bepalingen van de nieuwe wetgeving rekening gehouden kan worden. Onder de nieuwe wetgeving wordt met een tussenakkoord de procedure niet verlaten.
Aldus besluit de rechtbank dat met het bewuste "tussenakkoord" de gerechtelijke procedure niet werd verlaten en beveelt zij de uitvoering van het "akkoord".
Is dit een correcte redenering van de rechtbank? Zo ja, zijn er dan 2 verschillende wetgevingen tegelijkertijd van toepassing op 1 procedure? Kan de rechtbank zich bedienen van sommige aspecten van de nieuwe wetgeving (b.v. het niet verlaten van de procedure door een tussenakkoord) en zich voorts niets aantrekken van de andere bepalingen (b.v. het respecteren van korte termijnen)?
Graag uw mening.