Kunt u even meedenken over de volgende situatie?
In 1974 overlijdt een getrouwde moeder met twee zeer jonge kinderen (8 en 10).
Er was een gezinswoning, gebouwd door het gemeenschappelijk vermogen ongeveer bij de geboorte van die kinderen.
Door het huwelijkscontract en het erfrecht van toen erfde elk van de 2 kinderen 2/8ste in volle eigendom en 1/8ste in blote eigendom (het vruchtgebruik zat bij de man/vader). Het huis viel voor de helft in de nalatenschap; elk kind bezat dus 1/8ste volle eigendom + 1/16de blote eigendom uitgedrukt ten opzichte van het volledige huis (dat is iets totaal anders dan wat we "nu" gewoon zijn).
Zolang de kinderen minderjarig waren had de vader het zogenaamde vruchtgenot van de goederen van de kinderen. Over die periode spreken we dus niet.
Eens meerderjarig hebben ze er nog enkele jaren gewoond; om vrij snel te gaan samenwonen en trouwen. Laten we zeggen 1990.
Vader bleef met zijn tweede echtgenote in dat huis wonen, dat dus 1/4de volle eigendom van zijn kinderen was. Eigenlijk had hij die kinderen daarvoor moeten vergoeden. De kinderen hebben zelf nooit iets gevraagd aan hun vader daarvoor. Dat heeft zo 20 jaar lang geduurd voor de zoon (gestorven in 2010, ongehuwd zonder kinderen) en 23 jaar voor de dochter, want de vader stierf zelf in 2013. Vader verwierp de erfenis van zijn zoon: behalve het aandeel in dat huis zat de zoon volledig aan de grond. Er waren alleen maar schulden, die vader eigenlijk allemaal betaald had om de goede naam van de familie in het dorp niet te beschamen (onverschuldigde betalingen dus; met schenkingen gelijk te stellen denk ik nu de zoon overleden is zonder iets te betalen). De dochter heeft de erfenis van haar broer wel aanvaard; zij moest dus die schulden betalen aan haar vader (toch het deel waarvan er nog bewijzen zijn, stel 20.000). Dat is nog niet gebeurd. Na het overlijden van vader ontstaan betwistingen tussen de tweede echtgenote en de dochter. De tweede echtgenote eist betaling van die schulden (wat - terloops - een speciaal effect heeft, want als de dochter 100 betaalt aan de nalatenschap van haar vader erft ze daar 45 van "terug").
Maar wat met die nooit besproken vergoeding? Stel dat het huis verhuurd kon worden voor 1.000 euro per maand. Wat netto misschien 600 kan zijn. Eén vierde daarvan is 150 per maand; 1.800 per jaar; 36.000 voor 20 jaar. Het wringt me dus ergens dat de dochter voor de zoon 20.000 zou moeten betalen, terwijl de vader voor méér eigenlijk verrijkt is zonder oorzaak (wellicht niet de juiste benaming, maar zo lijkt het wel). (NB dochter heeft persoonlijk ook iets van een 40.000 mislopen op die manier)
Hoe moet dat benoemd worden? Is dat verjaard? Gedeeltelijk? Zijn dat vorderingen? Speelt de familiale band daar een rol in? Kan dat ingeroepen worden tegen de tweede echtgenote?
Zijn dat misschien schenkingen van de kinderen aan vader geweest? De enen zijn bewust verarmd; de andere is verrijkt. Kinderen en vader hebben daar nooit woorden aan vuil gemaakt.
Dank voor uw ideeën hierover.
- Jureca
- Juridisch actief: Ja
- Regio: België
Benieuwd naar jouw juridische opties? Jureca begeleidt jou aan de geschikte oplossing.
Klik hier om jouw situatie te beschrijven en we nemen binnen de 24 uur met jou contact op voor persoonlijke begeleiding
-
Thomas Morus
- Berichten: 5925
- Juridisch actief: Nee
- Locatie: Utopia
" Vader verwierp de erfenis van zijn zoon: behalve het aandeel in dat huis zat de zoon volledig aan de grond. Er waren alleen maar schulden, die vader eigenlijk allemaal betaald had om de goede naam van de familie in het dorp niet te beschamen (onverschuldigde betalingen dus; met schenkingen gelijk te stellen denk ik nu de zoon overleden is zonder iets te betalen). De dochter heeft de erfenis van haar broer wel aanvaard; zij moest dus die schulden betalen aan haar vader (toch het deel waarvan er nog bewijzen zijn, stel 20.000)."
Ik zou dat interpreteren als een schenking van de vader aan zijn dochter: dochter zat opgezadeld met een geërfde schuld. Vader heeft die gedelgd voor zijn dochter. Dat is dus een schenking aan de dochter.
Was de vader toen al terug gehuwd? Zo ja: heeft hij persoonlijke middelen gebruikt voor die "schenking"? Dit is een verhaal in het verhaal...
"Maar wat met die nooit besproken vergoeding? Stel dat het huis verhuurd kon worden voor 1.000 euro per maand. Wat netto misschien 600 kan zijn. Eén vierde daarvan is 150 per maand; 1.800 per jaar; 36.000 voor 20 jaar."
-Vanuit het standpunt van de huurwetgeving kan men maar vijf jaar teruggaan om huurachterstallen te vorderen. Dus vanuit die optiek kan men spreken van gedeeltelijke verjaring. Helaas is er geen huurcontract of iets dat op huur zou kunnen wijzen.
-Is er dan iets geschonken?
Niet volgens het Burgerlijk Wetboek:
" Art. 894. Een schenking onder de levenden is een akte waarbij de schenker zich dadelijk en onherroepelijk van de geschonken zaak ontdoet, ten voordele van de begiftigde, die ze aanneemt."
-Het loutere toekennen van een gebruiksrecht (hier gratis wonen) is geen zakelijk recht, er vindt bijgevolg geen vermogensverschuiving (verarming) plaats.
Een gemis aan verrijking kan maar een verarming zijn indien de beschikker het gebruiksrecht aanvankelijk onder bezwarende titel had verleend en hij toch geen vergoeding heeft gekregen, omdat hij deze schuld heeft kwijtgescholden. Maar ook dat is hier niet van toepassing.
>>>>>>Ingewikkeld en zeker niet vanzelfsprekend! Ik vermoed dat een rechter dit zal toetsen aan het al of niet aanwezig zijn van een animus donandi, m.a.w. hadden de kinderen al of niet het inzicht te schenken aan hun vader annex stiefmoeder.....? hm..hm...
Ik zou dat interpreteren als een schenking van de vader aan zijn dochter: dochter zat opgezadeld met een geërfde schuld. Vader heeft die gedelgd voor zijn dochter. Dat is dus een schenking aan de dochter.
Was de vader toen al terug gehuwd? Zo ja: heeft hij persoonlijke middelen gebruikt voor die "schenking"? Dit is een verhaal in het verhaal...
"Maar wat met die nooit besproken vergoeding? Stel dat het huis verhuurd kon worden voor 1.000 euro per maand. Wat netto misschien 600 kan zijn. Eén vierde daarvan is 150 per maand; 1.800 per jaar; 36.000 voor 20 jaar."
-Vanuit het standpunt van de huurwetgeving kan men maar vijf jaar teruggaan om huurachterstallen te vorderen. Dus vanuit die optiek kan men spreken van gedeeltelijke verjaring. Helaas is er geen huurcontract of iets dat op huur zou kunnen wijzen.
-Is er dan iets geschonken?
Niet volgens het Burgerlijk Wetboek:
" Art. 894. Een schenking onder de levenden is een akte waarbij de schenker zich dadelijk en onherroepelijk van de geschonken zaak ontdoet, ten voordele van de begiftigde, die ze aanneemt."
-Het loutere toekennen van een gebruiksrecht (hier gratis wonen) is geen zakelijk recht, er vindt bijgevolg geen vermogensverschuiving (verarming) plaats.
Een gemis aan verrijking kan maar een verarming zijn indien de beschikker het gebruiksrecht aanvankelijk onder bezwarende titel had verleend en hij toch geen vergoeding heeft gekregen, omdat hij deze schuld heeft kwijtgescholden. Maar ook dat is hier niet van toepassing.
>>>>>>Ingewikkeld en zeker niet vanzelfsprekend! Ik vermoed dat een rechter dit zal toetsen aan het al of niet aanwezig zijn van een animus donandi, m.a.w. hadden de kinderen al of niet het inzicht te schenken aan hun vader annex stiefmoeder.....? hm..hm...
WIJSHEID IS EEN VERHEFFENDE VORM VAN INTELLIGENTIE
1. De vordering om betaling van een bezettingsvergoeding te vorderen verjaart na 10 jaar. De vordering die de zoon (of zijn erfgenamen) konden instellen tegen vader is dan ook verjaard (zoon is al meer dan tien jaar geleden overleden).
2. De betalingen die vader deed zijn geen onverschuldigde betalingen. Men verstaat onder onverschuldigde betalingen:
Vooreerst geldt hier ook een verjaringstermijn van tien jaar en kan dit dus maar gelden voor betalingen die op het ogenblik dat men zou dagvaarden nog niet langer dan tien jaar geleden gedaan werden.
De betalingen hadden m.i. wel een oorzaak: vader die de zoon wilde helpen, de goede naam van de familie wilde vrijwaren, goed wetende dat hij dit geld nooit van zijn zoon zou terugkrijgen. Ik vermoed dat vader ook nooit een poging gedaan heeft om terugbetaling te bekomen. De kans dat u als erfgenaam van de zoon de nog niet verjaarde betalingen (als die er al zijn) zou moeten betalen lijkt mij heel klein.
2. De betalingen die vader deed zijn geen onverschuldigde betalingen. Men verstaat onder onverschuldigde betalingen:
3.Voor die betalingen zou een vordering kunnen ingesteld worden op grond van verrijking zonder oorzaak.Art. 1376. Hij die bij vergissing of met zijn weten iets ontvangen heeft dat hem niet verschuldigd was, is verplicht het terug te geven aan degene van wie hij het ontvangen heeft zonder dat het verschuldigd was.
Art. 1377. Wanneer een persoon die bij vergissing meende schuldenaar te zijn, een schuld betaald heeft, is hij gerechtigd het betaalde van de schuldeiser terug te vorderen.
Vooreerst geldt hier ook een verjaringstermijn van tien jaar en kan dit dus maar gelden voor betalingen die op het ogenblik dat men zou dagvaarden nog niet langer dan tien jaar geleden gedaan werden.
De betalingen hadden m.i. wel een oorzaak: vader die de zoon wilde helpen, de goede naam van de familie wilde vrijwaren, goed wetende dat hij dit geld nooit van zijn zoon zou terugkrijgen. Ik vermoed dat vader ook nooit een poging gedaan heeft om terugbetaling te bekomen. De kans dat u als erfgenaam van de zoon de nog niet verjaarde betalingen (als die er al zijn) zou moeten betalen lijkt mij heel klein.
Meer dan veertig jaar ervaring als jurist.
-
Thomas Morus
- Berichten: 5925
- Juridisch actief: Nee
- Locatie: Utopia
". Vader verwierp de erfenis van zijn zoon: ..... Er waren alleen maar schulden, die vader eigenlijk allemaal betaald had om de goede naam van de familie in het dorp niet te beschamen "
Wanneer heeft de vader die betaald? Voor of na het overlijden van zijn zoon?
Dat is me niet volledig duidelijk maar maakt wel een verschil uit m.i. omdat de dochter de erfenis van haar broer wel aanvaard heeft.
Wanneer heeft de vader die betaald? Voor of na het overlijden van zijn zoon?
Dat is me niet volledig duidelijk maar maakt wel een verschil uit m.i. omdat de dochter de erfenis van haar broer wel aanvaard heeft.
WIJSHEID IS EEN VERHEFFENDE VORM VAN INTELLIGENTIE