Geachte,
Als voorbeeld neem ik het Volwassenenbeschermingsverdrag. Voor de erkenning en uitvoerbaarheid moet je een onderscheid maken tussen verdragsstaten en niet-verdragsstaten:
Voor de verdragsstaten: Art. 22 Volwassenenbeschermingsverdrag stelt dat er een erkenning is van rechtswege, rekening houdend met de weigeringsgronden in het zelfde artikel.
Voor de uitvoerbaarheid stelt artikel 25 Volwassenenbeschermingsverdrag dat de uitvoerbaarheid ook geweigerd kan worden van diezelfde gronden uit art. 22 Volwassenenbeschermingsverdrag. Om de exequatur te verkrijgen stelt art. 25 Volwassenenbeschermingsverdrag dat dit volgens het recht dient te gebeuren van die staat waar de beslissing uitgevoerd moet worden. Uitgaande dat er een buitenlandse beslissing in België uitgevoerd moet worden, is het WIPR van toepassing, meer bepaalde art. 23 WIRP die stelt dat het de vrederechter is die bevoegd is en de procedure via eenzijdig verzoekschrift moet worden gestart.
Er is geen legalisatie vereist voor beslissingen uit een verdragsstaat die in België moeten uitgevoerd worden, art. 41 Volwassenenbeschermingsverdrag.
In het WIPR is er ook art. 24 die bepaald welke stukken voorgelegd moeten worden:
(1°) uitgifte beslissing die voldoet aan de voorwaarden van echtheid
(2°) verstekbeslissing
(3°) enig document die toont dat de beslissing uitvoerbaar is en betekend werd
Mijn algemene vraag hierbij (dus los van eender welk verdrag of verordening) is:
A) in het geval er bewijs nodig is voor de echtheid van de beslissing, is dit voor de uitvoerbaarheid opnieuw de procedure van art. 23 WIPR, samen met het te neer te leggen document, art. 24,° WIPR die men verkrijgt via art. 30 WIPR omtrent de legalisatie ?
B ) in het geval er geen bewijs van echtheid nodig is volgens een verdrag of verordening of WIPR maar wel een exequatur, is dan enkel art. 24,3° van toepassing?
Concreet in het geval dat het Volwassenenbeschermingsverdrag van toepassing is voor de erkenning en uitvoerbaarheid:
Voor verdragsstaten om een buitenlandse beslissing te erkennen en uitvoerbaar te laten verklaren zijn alle volgende elementen van belang (m.a.w.: moeten alle volgende elementen in acht genomen worden??) :
Art. 22 Volwassenenbeschermingsverdrag voor erkenning rechtswege + weigeringsgronden die overlopen moeten worden.
Art. 25 juncto art. 22 Volwassenenbeschermingsverdrag voor de uitvoerbaarheid als de weigeringsgronden
Art. 25 Volwassenenbeschermingsverdrag: stelt dat de procedure gevolgd moet worden volgens de procedure toepasselijk in het land van uitvoering, zijnde België in dit fictieve geval. Dan is art. 23 WIPR toepasselijk voor de procedure, zijnde een eenzijdig verzoekschrift indienen bij de vrederechter, samen met een document op grond waarvan kan worden vastgesteld dat de beslissing, volgens het recht van de staat waar zij is gewezen uitvoerbaar is en betekend of terkennis werd gebracht, art. 24, 3° WIPR.
Art. 25 WIPR stelt dat de erkenning en tenuitvoerlegging geweigerd kan worden indien één van de weigeringsgronden voor handen is.
Nu lijkt mij dit wat onduidelijk aangezien er o.b.v. het Volwassenenbeschermingsverdrag zelfs reeds weigeringsgronden worden opgesomd in art. 22 Volwassenenbeschermingsverdrag, maar aangezien het Belgische recht van toepassing is zouden naar mijn inziens ook weigeringsgronden uit het WIPR nagegaan moeten worden. Is dit correct?
Voor niet-verdragstaten moet voor het toepasselijk recht ook het Volwassenenbeschermingsverdrag worden toegepast (art. 35 WIPR) dus opnieuw voor België is het WIPR van toepassing. Dan stelt artikel 22 WIPR dat de procedure uit art. 23 WIPR gevolgd moet worden waardoor hetzelfde van de hierboven uiteengezette alsook hier van toepassing is.
Alvast bedankt voor uw tijd en ik wens u een prettig nieuwjaar toe!
Met vriendelijke groeten,
Laura Terpstra