#3 , 17 feb 2019 11:25
Geachte heer,
Wij beschikken over medische verslagen uit de beginperiode toen Els pas haar hersenletsel opliep in 1998/1999 tot 2001. Ook beschikken we over bewijsstukken dat Els voor 66% als gehandicapt werd erkend ten gevolge het hersenletsel.
Na ernstige pesterijen op het werk werd zij zwaar depressief en kreeg last van hyperventilatieaanvallen. Bij een zware aanval (september 1998) verloor zij het bewustzijn en kreeg ze een hartstilstand. Ze werd 14 dagen opgenomen in het ziekenhuis.
Op 5/3/1999 ging Els hyperventilerend in coma (heeft een uur geduurd). Bij de reanimatie door een MUG kreeg ze opnieuw een hartstilstand. Een week later (11/3) was er in het ziekenhuis opnieuw een tussenkomst van een MUG wat er op wijst dat er opnieuw sprake was van coma. Coma is altijd een bewijs dat er sprake is van hersenletsel en een hersenletsel geneest nooit. Na 5 weken motorische revalidatie in een Algemeen Ziekenhuis werd zij overgebracht naar een PAAZ waar ze 3,5 maand heeft verbleven. Na ontslag bleef ze onder begeleiding van de behandelende psychiater tot diens overlijden in 2014. Zij werd al die tijd behandeld met antidepressiva. Op 7-10-2001 nam zij een overdosis met deze medicatie. Het heeft toen een uur geduurd voor er een maagspoeling werd uitgevoerd.
In 2007 bouwde ze deze medicatie af onder begeleiding van een huisarts. De psychiater schreef voor en de huisarts bouwde af. Tussen beide is er nooit overleg geweest.
Beide artsen waren fin de carrière zodat van het niet kon verwacht worden dat zij hun vakliteratuur op peil hielden en bovendien staat NAH pas sinds 2004 in België op de agenda.
Typisch voor NAH is dat de cognitieve problemen pas aan de orde komen na 6 tot 7 jaar na het ontstaan van het letsel.
In 2006 ging ze mij bij haar broers beschuldigen van het verkwisten van onze gelden. Later bleek dat zij het zelf is geweest die veel geld van onze rekening haalde zonder dat daar iets tegenover stond. Geheugenproblemen en confabulaties (typisch voor NAH) hebben hier een belangrijke rol gespeeld. Haar onterechte beschuldigingen hebben er toe geleid dat ik sinds begin 2007 geen contact meer heb met onze dochter Freya. Zij gaat mee in de confabulaties van haar moeder. Mogelijk heeft de eigen kwetsbaarheid van onze dochter daarin een rol gespeeld. Zij heeft sinds 2000 colitis ulcerosa en heeft begin 2012 een zware operatie wegens endometriose gehad en is sindsdien chronisch pijnpatiënte. Zij is eind dat jaar reeds moeten gaan afkicken van de morfine. Twee weken later werd de pijnmedicatie opnieuw verzwaard. Op kerstavond 2016 heb ik via haar Facebook pagina vernomen dat ik een kleindochter heb die geboren is op 28-06-2016. Mogelijk is er intussen een tweede kleinkind.
In 2013 sprak ik met de dochter van de behandelend psychiater. Die dochter was zelf als psychiater afgestudeerd in 2006. Toen ik haar de medische verslagen uit die beginperiode toonde schrok zij: ‘Heeft mijn vader dat allemaal voorgeschreven? Dan is er zeker sprake van een intoxicatie door de medicijnen’. Van die uitspraak heb ik echter geen schriftelijk bewijs. Wel heb ik schriftelijk bewijs van het feit dat bij mensen met hersenletsel zeer zorgvuldig dient omgesprongen met medicatie want dat zij meestal teveel medicijnen nemen, een bevestiging van het gesprek met de dochter van de psychiater.
In 2013 zijn Paul, oudste broer van Els, en ik naar de vrederechter gestapt met de vraag een bewindvoering op te starten.
De vrederechter oordeelde dat de medische verslagen van, toen, meer dan 10 jaar oud geen enkele relevantie hadden. Dat wordt tegengesproken door het Classificerend Prorocol NAH opgesteld in opdracht van het VAPH (toegevoegd aan het verzoekschrift) dat stelt dat om een goede diagnose NAH te kunnen stellen er moet voldaan worden aan bepaalde kwaliteitseisen. Geen van die eisen werd vervuld in het oorspronkelijke onderzoek. Bovendien herstelt een hersenletsel nooit (vgl. met amputatie). Om deze redenen zijn die documenten dus wel degelijk relevant.
Bovendien oordeelde de vrederechter dat er geen objectieve bewijzen waren dat Els zich in een toestand bevond die de aanstelling van een bewindvoerder of een gedwongen opname kon rechtvaardigen. Objectieve (schriftelijke) bewijzen waren er toen inderdaad niet. De communicatie tussen gezins- of familieleden gebeuren nu eenmaal meestal mondeling. Getuigen waren er wel maar die wenste de vrederechter niet te horen.
Ik heb ons verhaal met de nodige bewijsstukken voorgelegd aan het multidisciplinair team van Kadans (afdeling voor NAH-patiënten van PZ Bethanie in Zoersel. Zij bevestigden (schriftelijk, maar zonder Els gezien te hebben) dat hier vele elementen waren die wezen op een NAH en dat het noodzakelijk was dat zij neuropsychologisch zou onderzocht worden (kan ook ambulant). Zij zouden haar juist omwille van de complexiteit graag eens op intake krijgen.
De beschuldigingen gingen onverminderd verder. Het is gekend dat mensen met NAH hun pijlen richten op de mensen die hen het meest nabij staan. Zo startte Els een strafklacht tegen mij wegens zogenoemde belaging. De klachten die ze tegen mij had ingediend tonen duidelijk aan dat het hier om paranoïde wanen gaat welke eenvoudig stuk voor stuk kunnen weerlegd worden. Dit zijn dus wel objectieve bewijzen van wat er aan de hand is met haar. Ik werd veroordeeld voor 4 maanden met uitstel voor 3 jaar. Tijdens die zitting mocht blijkbaar niet worden ingegaan op de initiële problematiek zodat de beschuldigende wanen niet aan bod zijn gekomen. Ook de door ons genoemde getuigen werden niet gehoord. Mijn advocaat mocht zelfs zijn pleidooi niet afronden in tegenstgelling totde advocaat van Els en het OM.
Hier is een citaat van prof. dr. Christophe Lafosse van belang die schrijft in zijn boek ‘101 vragen over hersenletsel’ op p. 247-248:
‘Mensen met een hersenletsel hebben vaak moeite om sociale situaties juist in te schatten. Als gevolg daarvan zijn ze soms achterdochtig of ontwikkelen zelfs paranoïde gedachten. Zo komen hun gedrag en hun denken soms nog weinig met de realiteit overeen. Dit kan ontstellend zijn voor familieleden die al het mogelijke doen om de persoon met een niet-aangeboren hersenletsel te helpen maar ondertussen door hem van onrechtmatige daden worden beschuldigd’
Daarom wil Paul nu opnieuw naar de vrederechter stappen zonder dat ik daarbij ben omdat dan weer het beeld opduikt (in de perceptie van een rechter) van de zgn. rancuneuze (ex)echtgenoot.
De objectieve bewijzen van haar psychotische denken zijn er nu.
Bovendien hebben gesprekken met dr. Dirk Liessens, specialist NAH, prof. Lafosse, verschillende neuropsychologen en familieleden van patiënten mij bevestigd dat het zelfs na al die jaren nog steeds zinvol is een behandeling op te starten met dikwijls opmerkelijk gunstig resultaat. Alle door mij gesproken deskundigen waren het er over eens dat de situatie zo danig vastzit dat enkel nog een gedwongen opname een oplossing kan bieden.
Tot slot schreef ik Ludo Driessen, psycholoog gespecialiseerd in ouderverstoting en schrijver van het boek ‘Kaat wil niet meer op bezoek’ een mail met een samenvatting van ons verhaal. In zijn antwoord eindigt hij met de woorden: ‘Ik ben ervan overtuigd dat het in het belang van u allemaal is dat het contact herstelt! Zelfs in het belang van Els!’
We zijn er ons van bewust dat dit een complex verhaal is. Daarom denken we dat het een pluspunt zou zijn een advocaat te vinden die op de hoogte is van de complexe problematiek van een hersenletsel.