Co-ouderschap en geen consensus
Geplaatst: 05 jul 2012 13:43
Ik open dit draadje n.a.v. de vraag in http://www.juridischforum.be/forum/view ... 23&t=39268" onclick="window.open(this.href);return false;
met name heb ik vragen bij het antwoord dat daarop volgende, ik citeer stukjes uit :
http://www.juridischforum.be/forum/view ... 02#p206202" onclick="window.open(this.href);return false;
Ik verklaar mijn vraag nader:
Een koppel dat samen deel uitmaakt van de Hare Krishna beweging heeft na hun huwelijk een kind. Eén der partners wil die Hare Krishna beweging verlaten, de andere niet. Echtscheiding volgt op basis van deze totaal niet compatible levensvisie der partners. Uiteraard zullen de beslissingen over het kind die in tegenspraak zijn met de overtuiging van beide ouders nooit meer tot een gezamenlijk standpunt kunnen leiden.
Is er een juridische basis die vb. het voordeel geeft aan de ouder die géén specifieke ideologie volgt, zodat het kind op latere leeftijd zèlf kan beslissen welke richting het uit wil?
Of wordt - zoals ik begrijp uit het antwoord van Eylis in deze - de voorrang gegeven aan de ouder die handelt vanuit een specifieke traditie of cultuur, zonder dat de andere ouder daar nog beslissingsrecht over heeft.
Wat als het dan bovendien nog gaat over de fysieke integriteit van het kind: in geval er totaal geen consensus kan bereikt worden (velletje eraf of velletje eraan, tussenoplossing niet mogelijk!) WELKE ouder krijgt dan van de rechter het beslissingsrecht?
Ik begrijp dat indien één der ouders veganist wordt en de andere vb. van joodse afkomst is, dat de kinderen telkens in het huis van de resp. ouder de ene week veganistisch zullen eten en de andere week kosher eten zullen krijgen.
Dit lijkt me niet onoverkoombaar.
Iets anders wordt het uiteraard indien één der ouders de kinderen volledig in één richting willen opvoeden, dus ook tijdens de week dat ze bij de andere ouder zijn. kan de rechter dan eisen dat vb. de veganistische ouder voor het kind kosher eten klaarmaakt omdat dit "een deel van zijn roots en achtergrond zijn"?
Wat indien men ondertussen totaal van gedacht veranderd is, en dat die verandering net de oorzaak van de echtscheiding was. Moet men dan nog steeds net doen alsof men gehuwd is en de wil van de vader volgen volgens de rechter?
Terug naar het Hare Krishna voorbeeld: Indien de moeder zich totaal wil terugtrekken uit die religieuze sekte, waarom zou ze dan verplicht moeten zijn haar kinderen nog steeds op te voeden "net alsof ze nog getrouwd zou zijn"?
Wat als één der ouders de kinderen wil laten dopen/communie/plechtige communie laten doen, terwijl de andere ouder rabiate anti-christelijke vrijzinnige is geworden?
Krijgt de ouder met religieuze achtergrond dan ook voorrang bij het bepalen van de overtuiging van de kinderen?
Zijn er daar juridische gronden voor?
In het geval van de vraagsteller weet men niet of het over een "intercultureel" huwelijk gaat of niet. Wat als na de echtscheiding een vader vb. moslim wil worden en zich laat besnijden. Op basis waarvan heeft die het recht om zijn zonen eveneens te laten besnijden (ok - zonder overleg, overtreding co-ouderschap) omdat de ouders niet tot een consensus kwamen?
Het feit dat de zaken reeds gebeurd zijn doet hier weinig terzake: in geval van pedofiele feiten kan men die ook nadien aanklagen.
Kortom de vraag in het kort: op welke basis beslist de rechter in geval van niet-consensus welke ideologische richting kan worden opgelegd of niet opgelegd bij de opvoeding van de kinderen? En zeker in geval de fysieke integriteit van het kind in gevaar komt door traditionele of religieuze gebruiken van de andere ouder?
Ik hoop dat ik deze keer mijn vragen duidelijker heb gesteld in deze toch wel ingewikkelde materie.
----------------
Blijkbaar stond dit draadje in het verkeerde onderwerp, want ik kreeg geen reactie.
---------------
Nochtans is dit een veel voorkomende situatie.
Een voorbeeld is op dit ogenblik de breuk tussen Tom Cruise en Katie Holmes.
Zij eist het volledige hoederecht om zo haar dochter te kunnen vrijwaren van een opvoeding in Scientology gedachtengoed.
Dit is exact waar mijn vraag over gaat.
Moesten die mensen nu in België wonen, gaat de rechter dan ook zeggen "Doe maar net alsof je getrouwd bent, je wist toch dat den Tom bij scientology was".
Heel het co-ouderschap én de verplichte afspraken en samenhorigheid is volgens mij een utopische toestand. Mensen die zo goed overeenkomen betreffende de opvoeding van de kinderen, en ander beslissingen, hoefden waarschijnlijk geeneens te scheiden.
Men scheidt omdat men net in dié onderwerpen géén gezamenlijk standpunt meer inneemt.
Maar blijkbaar hoeft de rechter daar geen rekening mee te houden?
met name heb ik vragen bij het antwoord dat daarop volgende, ik citeer stukjes uit :
http://www.juridischforum.be/forum/view ... 02#p206202" onclick="window.open(this.href);return false;
VRAAG : is het feit dat iets een traditie is in een bepaalde cultuur van doorslaggevend belang in geval de ex-partner met die traditie totaal geen uitstaans meer wil hebben?Wat de besnijdenis betreft: het gezamelijke co-ouderschap wil zeggen dat u samen overlegt en beslist over de medische en opvoedkundige ingrepen en beslissingen mbt jullie kind. Een besnijdenis is een medische ingreep, meestal in het kader van een geloofsovertuiging. De geloofsovertuiging kan de vader aan zijn kind willen meegeven, omdat dit een deel van zijn roots en achtergrond zijn. jij wil ook je cultureel erfgoed meegeven.
Maar de besnijdenis is en blijft een medische ingreep. In deze waarschijnlijk géén medische noodzaak: want als jullie - bij ovrrleg - het er niet over eens waren, kon een dokter jullie adviseren wel of niet de ingreep te laten doen. Maar het is hier waarschijnklijk dus een zaak van traditie en overtuiging.
De juridische fout die je ex beging is deze ingreep willens nillens achtrer je rug om uit te voeren. Dat is inderdaad een fout tegen het co-ouderschap.
Ik verklaar mijn vraag nader:
Een koppel dat samen deel uitmaakt van de Hare Krishna beweging heeft na hun huwelijk een kind. Eén der partners wil die Hare Krishna beweging verlaten, de andere niet. Echtscheiding volgt op basis van deze totaal niet compatible levensvisie der partners. Uiteraard zullen de beslissingen over het kind die in tegenspraak zijn met de overtuiging van beide ouders nooit meer tot een gezamenlijk standpunt kunnen leiden.
Is er een juridische basis die vb. het voordeel geeft aan de ouder die géén specifieke ideologie volgt, zodat het kind op latere leeftijd zèlf kan beslissen welke richting het uit wil?
Of wordt - zoals ik begrijp uit het antwoord van Eylis in deze - de voorrang gegeven aan de ouder die handelt vanuit een specifieke traditie of cultuur, zonder dat de andere ouder daar nog beslissingsrecht over heeft.
Wat als het dan bovendien nog gaat over de fysieke integriteit van het kind: in geval er totaal geen consensus kan bereikt worden (velletje eraf of velletje eraan, tussenoplossing niet mogelijk!) WELKE ouder krijgt dan van de rechter het beslissingsrecht?
Vandaar mijn gerichte vraag: welke ouder heeft hier beslissingsrecht bij gebrek aan consensus.anderzijds moet je je ook afvragen: dit thema hebben jullie waarschijnlijk al eerder aangekaart zonder resultaat en daarom heeft hij dit tersluiks laten uitvoeren.
als je hier een zaak van maakt kan de tegenpartij aanvoeren dat je je sowieso keerde tegen de vraag/wens van de papa en hij daarom dit toch heeft laten uitvoern binnen zijn omgangstijd.
want strikt genomen: als je hier een zaak van maakt, wordt de vader waarschijnlijk enkel berispt: "meneer u moet het gezamelijk overleg respecteren."Een dwangsom of boete wordt hier echt niet voor uitgesproken. Dit is geen misdaad...
Ik begrijp dat indien één der ouders veganist wordt en de andere vb. van joodse afkomst is, dat de kinderen telkens in het huis van de resp. ouder de ene week veganistisch zullen eten en de andere week kosher eten zullen krijgen.
Dit lijkt me niet onoverkoombaar.
Iets anders wordt het uiteraard indien één der ouders de kinderen volledig in één richting willen opvoeden, dus ook tijdens de week dat ze bij de andere ouder zijn. kan de rechter dan eisen dat vb. de veganistische ouder voor het kind kosher eten klaarmaakt omdat dit "een deel van zijn roots en achtergrond zijn"?
en aan u zal de rechter misschien wel zeggen: Mevrouw, waarom verzette u er zich nu tegen? Van bij uw huwelijk wist u dat uw man een besnijdenis zou wensen voor jullie zonen. Bekijk het alsof u nog getrouwd zou zijn: wat was toen uw opinie hierover? Had u zich daar nog geen duidelijk standpunt over gevormd samen?
dit thema hadden jullie eigenlijk al moeten doorpraten bij jullie verloving/huwelijk.
Wat indien men ondertussen totaal van gedacht veranderd is, en dat die verandering net de oorzaak van de echtscheiding was. Moet men dan nog steeds net doen alsof men gehuwd is en de wil van de vader volgen volgens de rechter?
Terug naar het Hare Krishna voorbeeld: Indien de moeder zich totaal wil terugtrekken uit die religieuze sekte, waarom zou ze dan verplicht moeten zijn haar kinderen nog steeds op te voeden "net alsof ze nog getrouwd zou zijn"?
Wat als één der ouders de kinderen wil laten dopen/communie/plechtige communie laten doen, terwijl de andere ouder rabiate anti-christelijke vrijzinnige is geworden?
Krijgt de ouder met religieuze achtergrond dan ook voorrang bij het bepalen van de overtuiging van de kinderen?
Zijn er daar juridische gronden voor?
Mijn specifieke vragen hebben niks met "interculturele" huwelijken te maken, maar met de dwang/beslissingsrecht in geval vb. één der ouders totaal afstand doet van de levenswijze die men tijdens het huwelijk had aangenomen.Concreeet wil ik er op duiden dat dit inderdaad wel gebeurd is omdat er geen goed co-ouderlijk overleg gebeurd is,maar dit item was - denk ik - niet eens uitgeklaard bij het begin van jullie relatie (anders was dit niet gebeurd...) en dat hadden jullie best wel gedaan vooraleer aan kinderen te beginnen; bij interculturele huwelijken moet je zo'n thema's echt grondig doorpraten vooraf... . dit is wat de rechter wel eens zou kunnen vertellen.
In het geval van de vraagsteller weet men niet of het over een "intercultureel" huwelijk gaat of niet. Wat als na de echtscheiding een vader vb. moslim wil worden en zich laat besnijden. Op basis waarvan heeft die het recht om zijn zonen eveneens te laten besnijden (ok - zonder overleg, overtreding co-ouderschap) omdat de ouders niet tot een consensus kwamen?
Het feit dat de zaken reeds gebeurd zijn doet hier weinig terzake: in geval van pedofiele feiten kan men die ook nadien aanklagen.
Kortom de vraag in het kort: op welke basis beslist de rechter in geval van niet-consensus welke ideologische richting kan worden opgelegd of niet opgelegd bij de opvoeding van de kinderen? En zeker in geval de fysieke integriteit van het kind in gevaar komt door traditionele of religieuze gebruiken van de andere ouder?
Ik hoop dat ik deze keer mijn vragen duidelijker heb gesteld in deze toch wel ingewikkelde materie.
----------------
Blijkbaar stond dit draadje in het verkeerde onderwerp, want ik kreeg geen reactie.
---------------
Nochtans is dit een veel voorkomende situatie.
Een voorbeeld is op dit ogenblik de breuk tussen Tom Cruise en Katie Holmes.
Zij eist het volledige hoederecht om zo haar dochter te kunnen vrijwaren van een opvoeding in Scientology gedachtengoed.
Dit is exact waar mijn vraag over gaat.
Moesten die mensen nu in België wonen, gaat de rechter dan ook zeggen "Doe maar net alsof je getrouwd bent, je wist toch dat den Tom bij scientology was".
Heel het co-ouderschap én de verplichte afspraken en samenhorigheid is volgens mij een utopische toestand. Mensen die zo goed overeenkomen betreffende de opvoeding van de kinderen, en ander beslissingen, hoefden waarschijnlijk geeneens te scheiden.
Men scheidt omdat men net in dié onderwerpen géén gezamenlijk standpunt meer inneemt.
Maar blijkbaar hoeft de rechter daar geen rekening mee te houden?