Art. 6.
De rechters mogen in de zaken die aan hun oordeel onderworpen zijn, geen uitspraak doen bij wege van algemene en als regel geldende beschikking.
Wat de rechter in een bepaalde zaak beslist geldt enkel voor die zaak, en tussen de partijen bij de zaak betrokken.
De rechter kan dus niet zeggen: ik beslis in deze zaak dat de wet op een bepaalde manier moet geïnterpreteerd worden, en dat geldt voor iedereen, ook voor wie niet bij deze zaak betrokken is.
De rechter is dus niet gebonden door wat hij in een andere zaak beslist heeft of door wat door andere rechters in andere zaken beslist werd.
Een rechter kan dus vandaag bijvoorbeeld beslissen dat een bepaald Koninklijk Besluit onwettig is, en hij het niet toepast (art. 159 Grondwet) en daarna van gedacht veranderen en in een andere zaak beslissen dat dit KB toch niet onwettig is en hij het wel toepast.
Dit neemt niet weg dat de rechtspraak een belangrijke bron van recht is. In feite zal een rechter niet zo snel van gedacht veranderen en houdt hij rekening met wat andere rechters (zeker het Hof van Cassatie) beslist hebben.
Een rechter mag zijn vonnis dus ook niet motiveren door te zeggen: dit KB is onwettig, want het Hof van Cassatie heeft dat gezegd (het is anders als de Raad van State een KB vernietigt, dit geldt
erga omnes- voor iedereen). Hij mag wel motiveren: dit KB is onwettig en zie ook het Hof van Cassatie denkt er zo over of het Hof van Cassatie zegt dit en ik denk er hetzelfde over.