JuridischForum.be

De studie van het LAGO-onderzoek toont aan dat 20,6% van de scheidingskinderen nooit contact meer heeft met vader en 8,8% minder dan 1x per maand. Dit zijn masale schendingen van art. 24 van onze Europese Grondvesten. De vervanger van de Europese Grondwet zeg maar.




bron blz. 20 en 21 LAGO onderzoek:
http://www.f4j.be/doc/pdf/110922_LAGOOn ... ronde2.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;
art.24§3 HANDVEST VAN DE GRONDRECHTEN VAN DE EUROPESE UNIE:
Ieder kind heeft er recht op regelmatig persoonlijke betrekkingen en rechtstreekse contacten met zijn beide ouders te onderhouden, tenzij dit tegen zijn belangen indruist.
http://www.europarl.europa.eu/charter/pdf/text_nl.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;

RR

Op 25 april wordt deze problematiek herdacht. Op 25 april 2010 een lentezon en terrasjesweer en Joep Zander die een lezing gaf. Hiervan is een video gemaakt (70 minuten) en deze staat op het ww-web:


Best met chrome/firefox bekijken of een browser die html5 ondersteunt (anders moet de hele video +/- 600MB eerst ingeladen worden alvorens af te spelen)

Als je Chrome (de browser van Google die je naast je IE kan installeren) opstart en plakt de onderstaande link (zie groene txt) in je browser dan begint de video al na enkele seconden te spelen

http://www.4bf.eu/video/100425_Vadersch ... Zander.mp4" onclick="window.open(this.href);return false;

RR

Rode Ridder,

Vooreerst: ik wil de discussie hierover enkel in deze topic houden, kwestie van andere topics niet te vervuilen met zaken die niet rechtstreeks met de vraag te maken hebben. Ik wil het ook beperken tot enkel feitelijke onwaarheden.

De studie van het LAGO-onderzoek toont aan dat 20,6% van de scheidingskinderen nooit contact meer heeft met vader en 8,8% minder dan 1x per maand. Dit zijn masale schendingen van art. 24 van onze Europese Grondvesten. De vervanger van de Europese Grondwet zeg maar.
art.24§3 HANDVEST VAN DE GRONDRECHTEN VAN DE EUROPESE UNIE:
Ieder kind heeft er recht op regelmatig persoonlijke betrekkingen en rechtstreekse contacten met zijn beide ouders te onderhouden, tenzij dit tegen zijn belangen indruist.
http://www.europarl.europa.eu/charter/pdf/text_nl.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;

RR

De studie van het LAGO-onderzoek zegt idd dat 20,6% nooit contact meer heeft met vader en 8,8% minder dan 1 x per maand. De link met een schending van art. 25 van de Europese Grondvesten die jij automatisch maakt op basis van deze cijfers, is er echter niet.

Ieder kind heeft idd recht op regelmatig persoonlijk betrekkingen en rechtstreekse contacten met zijn beide ouders. Dit wil echter niet zeggen dat een kind die die contacten niet heeft, ook effectief onthouden worden van het recht op regelmatig persoonlijke betrekkingen/contacten met een of meerdere ouders.

Heb jij ergens onderzoek liggen van het aantal kinderen dat wel degelijk contact wíl met beide ouders, maar dit niet mag van de andere ouder (al dan niet door subtiele druk)? DAT is relevant om eventueel de conclusie te maken die jij maakt. De rest is MOGELIJKS een conclusie, maar maak je hier niet hard.

Om 2 voorbeelden te geven: m'n nicht is momenteel samen met een vriend. Beide zijn gescheiden. Zij heeft 2 kinderen, waarvan 1 weigert haar vader nog te zien omwille van vroegere problemen (geen sexueel geweld voor alle duidelijkheid) en matig drankmisbruik. Hij heeft 1 kind en ziet zijn dochter niet (geen idee waarom, je mag van mij zelf de reden invullen).

Beide gaan echter in die statistiek van LAGO onder dezelfde noemer staan, terwijl 1 kind zeker NIET door de andere ouder weerhouden wordt van haar vader te zien.

De link met bovenstaande cijfers en art. 24§3 is inderdaad niet de link met die exacte cijfers. vb. sterfgevallen waarbij 1 of zelfs beide ouders zijn overleden. Verder zijn er ook ouders die hun kinderen niet meer willen zien en er zijn ook kinderen die hun ouder of ouders terrecht verstoten.

Maar op zich maak ik aan de hand van bovenstaande cijfers wel degelijk een conclusie voor "het beleid". In NL. maakt 1 op 6 kinderen met een scheiding van zijn ouders mee en ook daar verliest 17% elk contact met 1 ouder in de jaren na scheiding. Dit is een ontoelaatbaar verlies aan potentieel (weet dat dergelijke scheidingskinderen later zelf meer problemen allerlei hebben) in zorg en opvoeding.

Weet het niet meer exact maar geloof dat ooit wel onderzocht werd hoevaak de kinderen een voorkeur hebben geuit als voorbeeld. a)voorkeur week/week b) bij mama gaan wonen c) bij papa gaan wonen. en hoevaak de rechter hun hebben gevolgd werd in hun voorkeur.

Maar goed moet het ff Laten bezinken want zo cijfers uit de kast halen inzake "beinvloeding v/h kind / belemmeren van ouderlijk gezag / beschadigen of vernietiging van de affectieve band" al dan niet subtiel dat kan ik niet. Wel denk ik aan een studie van een kinderpsychiater die in 99 zaken waar hij als gerechtsdeskundige was aangesteld door de rechtbank en een paradoxale toewijzing advizeerde wegens PAS. Hij heeft eens nagegaan hoe vaak de rechter het advies was gevolgd en hoevaak de symptomen zijn gebleven, verdwenen of gemilderd. Zijn resultaat. In 22 gevallen werd een paradoxale toewijzing uitgesproken en in 77 gevallen volgde de rechter dat advies niet. In alle 22 gevallen zijn waren de symptomen verdwenen of gemilderd en in alle 77 gevallen waren de symptomen van PAS nog steeds aanwezig.

RR

RR

De link met bovenstaande cijfers en art. 24§3 is inderdaad niet de link met die exacte cijfers. vb. sterfgevallen waarbij 1 of zelfs beide ouders zijn overleden. Verder zijn er ook ouders die hun kinderen niet meer willen zien en er zijn ook kinderen die hun ouder of ouders terrecht verstoten.

Maar op zich maak ik aan de hand van bovenstaande cijfers wel degelijk een conclusie voor "het beleid". In NL. maakt 1 op 6 kinderen met een scheiding van zijn ouders mee en ook daar verliest 17% elk contact met 1 ouder in de jaren na scheiding. Dit is een ontoelaatbaar verlies aan potentieel (weet dat dergelijke scheidingskinderen later zelf meer problemen allerlei hebben) in zorg en opvoeding.

RR

Op basis van bovenstaande cijfers kan je niet terecht zo'n conclusie maken. Ja, er zijn scheidingen. Ja, door de scheidingen ontstaan er situaties waar een kind het contact verliest met 1 ouder in de jaren na scheiding. Maar dat is daarom nog niet noodzakelijk een verlies van potentieel in zorg en opvoeding die oplosbaar is door een of andere maatregel. Het zullen er zeker zijn, versta me niet mis. Maar de cijfers die jij gebruikt zijn cijfers die je daarvoor totaal niet kan gebruiken.

Meer zelfs, je link komt in de vergelijking van eenoudergezinnen tot tweeoudergezinnen tot de volgende conclusie:
"Samenvattend kan er gesteld worden dat het welbevinden van eenouderkinderen niet hoeft te
verschillen van kinderen uit andere gezinsvormen omdat het eenouderkinderen zijn. Het
gezinstype verklaart immers veelal maar weinig van de geobserveerde verschillen op
welzijnsindicatoren."

't is dus niet noodzakelijk zo omdat 1 partner weg is, dat er daarom minder welbevinden is. Je cijfer van 17% wil dus niks zeggen. Heb je ander onderzoek die bvb wél dieper doorgraaft op de verschillende submogelijkheden van oorzaak/systeem van éénoudergezin?

Wat mij vooral lijkt (uit het onderzoek dat je linkt) is dat het verdwijnen van 1 ouder uit een huis/gezinssituatie voor andere problemen kan zorgen (financieel, kwalitatieve tijd die overblijft, opvangproblemen tijdens vakantie, ...) die misschien eerder aangepakt moeten worden.

Ik zou ook graag eens zien wat de evolutie is in tijd: hoe zat het met de echtscheidingen begin 2000 en wat is de meestgebruikte oplossing (in detail) nu in de praktijk (hoe wordt coöuderschap nu meestal geïnterpreteerd tegenover vroeger, ...). Wat is de evolutie hierin? Wat zijn de problemen die onderzoekers zélf willen opgelost zien? Wat is het verschil tussen inkomenklasses,...?

Ja er zijn wel onderzoeken en de lijn is erg duidelijk. Langdurige conflicten tussen gescheiden ouders zijn erg schadelijk voor het welzijn van kinderen.

Een van de meest uitgesproken raporten: http://www.f4j.be/doc/pdf/020901_Experi ... _gezin.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;

Zowel Belgische onderzoekers als Nederlandse onderzoekers hebben die submogelijkheden of onderdelen daarvan onderzocht

Oei zou heel graag antwoorden hoor en heb hier ook wel wat materiaal liggen. zowel in absolute cijfers alsook evoluties in exclusief- gedeeld ouderlijk gezag. Dat alles netjes oplijsten met bronnen ed. duurt wel een tijdje maar vind het zelf wel de moeite om het te doen.

RR

Ja er zijn wel onderzoeken en de lijn is erg duidelijk. Langdurige conflicten tussen gescheiden ouders zijn erg schadelijk voor het welzijn van kinderen.

ik lees je link later, maar opnieuw antwoord je niet concreet. Tuurlijk zijn langdurige conflicten tussen gescheiden ouders erg schadelijk voor het welzijn van kinderen.

élk langdurig conflict is meestal schadelijk voor het welzijn van kinderen. Maar dat kunnen zowel conflicten zijn in een relatie als buiten een relatie en kunnen zelfs conflicten zijn waarvan het kind door 1 ouder (zowel de ouder waarbij het kind woont of waar het niet bij woont) het slachtoffer is en het net beter is dat die ouder uit het leven verdwijnt ipv dat er toenadering is. Extreem voorbeeld: moeder, die het hoederecht ontnomen is wegens dronkenschap valt de vader continu psychisch lastig én weigert om ook maar 1 euro te betalen én is onvermogend (er is dan ook niks te halen).

straks nog even je link lezen, maar op basis van je tekst is het alvast niet wat ik net vroeg .

Een voorbeeld... going back in time: 1985

Griffiths en Hekman kwamen op een percentage van 40% gemiste oudercontacten uit huwelijkse scheidingen. Veertig procent van de kinderen ziet op een meetpunt van een jaar na fysieke scheiding een van de ouders niet meer.

Dit gebeurde onder regie van de coördinatiecommissie wetenschappelijk onderzoek kinderbescherming, onder verantwoordelijkheid van het ministerie van justitie. Het werd uitgevoerd door Griffiths en Hekman van de universiteit Groningen.
Kopies uit dat onderzoek en bijhorend commentaar: bron: http://www.joepzander.nl/cijfers.htm" onclick="window.open(this.href);return false;

RR

Heb je ander onderzoek die bvb wél dieper doorgraaft op de verschillende submogelijkheden van oorzaak/systeem van éénoudergezin?

...

Ik zou ook graag eens zien wat de evolutie is in tijd: hoe zat het met de echtscheidingen begin 2000 en wat is de meestgebruikte oplossing (in detail) nu in de praktijk (hoe wordt coöuderschap nu meestal geïnterpreteerd tegenover vroeger, ...). Wat is de evolutie hierin? Wat zijn de problemen die onderzoekers zélf willen opgelost zien? Wat is het verschil tussen inkomenklasses,...?

1é vraag: Hier vind je bronnen die U redelijk wat info kunnen verschaffen > http://www.f4j.be/doc/doc07/070424_Sche ... deren.html" onclick="window.open(this.href);return false;

2é vraag: Hier stel je meer vragen vb. evolutie Ja er zijn cijfers maar het is slechts in het laatste decenium dat NIS -Nationaal Instituut v Statiestieken /Vlaamse gemeenschap hier voldoende energie heeft willen insteken.
Dit is te uitgebreid om snel te antwoorden. Wetenschappers die zelf iets opgelost willen zien zijn meestal niet erg goed bezig, dat wordt hen m.a.w. meestal niet gevraagd. Bovendien bestaan er heel goede studies/rapporten maar als het op conclusies neerkomt dan stel ik bij het tot standkomen van de conclusies zeer ernstige vragen. Precies wat U met die verwijzing van die 17%. Die 17% en hoe ze ertoe gekomen zijn ed. wordt niet in vraag gesteld maar het advies/conclusie... tja dat is dan weer iets anders.

RR

Een voorbeeld... going back in time: 1985

Griffiths en Hekman kwamen op een percentage van 40% gemiste oudercontacten uit huwelijkse scheidingen. Veertig procent van de kinderen ziet op een meetpunt van een jaar na fysieke scheiding een van de ouders niet meer.

Dit gebeurde onder regie van de coördinatiecommissie wetenschappelijk onderzoek kinderbescherming, onder verantwoordelijkheid van het ministerie van justitie. Het werd uitgevoerd door Griffiths en Hekman van de universiteit Groningen.
Kopies uit dat onderzoek en bijhorend commentaar: bron: http://www.joepzander.nl/cijfers.htm" onclick="window.open(this.href);return false;

RR

1985 is toch wel al héél oud, de huidige visies rond omgangsregelingen en de wijze van echtscheiding (betrapping!) waren toen nog helemaal anders dan nu. Ik lees het straks nog.

In je andere link (nog vlug gelezen voro ik in bad ga) gaat maar een héél klein deel over de gevolgen van de ene partner die al dan niet 'verstoten' wordt door de andere ouder inzake contact met kind. Daar zie ik een stuk tekst, met maar 3 referenties:

105 Amato, P. (1998), ‘More than money? Men’s contributions to their children’s lives’, in Booth, A., and Crouter, A. (eds.), Men in Families:
When Do They Get Involved? What Difference Does It Make?, Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc., pp. 241–278.
106 Gottman, J.M., Katz, L.F., and Hooven, C. (1996), Meta-Emotion: How Families Communicate Emotionally, Mahwah, NJ: Erlbaum
Associates, Inc.; Parke, R.D., and Brott, A.A. (1999), Throwaway Dads: The Myths and Barriers That Keep Men from Being the Fathers They
Want to Be, Boston: Houghton Mifflin Company, pp. 6–7; Koestner, R.S., Franz, C.E., and Weinberger, J. (1990), 'The family origins of
empathic concern: A 26-year longitudinal study', Journal of Personality and Social Psychology 61, pp. 586–595; Belsky, J. (1998), ‘Paternal
influence and children’s well-being: Limits of, and new directions for, understanding’, in Booth and Crouter (eds.) Men in Families, pp. 279–
293.
107 Amato (1998), ‘More than Money? Men’s contributions to their children’s lives’, pp. 241–278.

enkel in 106 is er een stuk uit een kwalitatieve journal.

Ik wil je hier niet helemaal afbreken, laat dat duidelijk zijn (je komt tenminste al af met literatuur), maar de kwaliteit van de referenties zijn soms beperkt (dan bedoel ik vooral eenzijdig, dat gaat dan natuurlijk niet over de echte wetenschappelijke literatuur) en de conclusies die je zelf haalt, missen de concrete oorzaak-gevolg relaties.

ja zo met 2 gelijktijdig vragen stellen / beantwoorden gaat voor mij ook erg snel. Het laat me ook niet toe mijn eigen txt wat na te lezen en te corrigeren.

ja 19985 is echt back in time maar je vroeg naar evolutie ...
Als ik mij niet vergis ergens begin/midden jaren '90 had ook NIDI hier onderzoek naar gedaan
http://www.f4j.be/doc/pdf/nidi_demos_ec ... oorbij.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;

Je merkt al dadelijk de verschuiving op.
Inzake gezag: Europa legde druk op de landen om wetgeving aan te passen inzake gezag bij scheiding
Belgie: Wet van 13 april 1995 hoede- en bezoekrecht verdween. Bezoekrecht> die ouder had geen gezag
In Nederland is dat 3 jaar later gewijzigd. Daar heb ik een mooi grafiekje gezien hoe snel/traag de rechters door de jaren heen gedeeld gezag zijn gaan uitspreken

RR

Ja zelf ben ik het met je eens dat referenties of zelfs wetenschapelijke litteratuur erg beperkt zijn in kwaliteit.
Wetenschappers doen aan peer revieuw m.a.w. ze publiceren in voor hen gekende vaktijdschriften zodat andere wetenschappers de gelegenheid hebben hierop te reageren. Het spreekt voor zich als je als wetenschapper een budget van 3 miljoen euro krijgt (zie IPOS onderzoek) dat de kwaliteit dadelijk anders oogt als het budget zowat nul euro is.

Al bij al is oorzaak-gevolg relaties niet altijd even eenvoudig.

Neem nu dit krantenartikel als voorbeeld:
Scheiding schaadt duidelijk schoolresultaten van kinderen

28 februari 2011,

Kinderen van wie de ouders gescheiden zijn, presteren merkelijk slechter op school. De helft van de kinderen uit intacte gezinnen slaagt erin een diploma van hoger onderwijs te behalen, bij kinderen uit eenoudergezinnen is dat amper bij een kwart het geval.

Ongeveer een op de twee kinderen van gescheiden ouders moet minstens een schooljaar overdoen of zakt af naar een makkelijkere richting. Het verschil tussen kinderen uit intacte en kinderen uit gebroken gezinnen is al duidelijk bij de start van het secundair onderwijs: 64 procent van de jongens uit intacte gezinnen start in het aso. Bij jongens uit eenoudergezinnen is dat 10 procent minder. Bij meisjes gaat het om 75 tegenover 68 procent.

De gegevens zijn afkomstig uit een onderzoek van de KU Leuven. Professor Koen Matthijs en zijn team onderzochten de schoolsituatie van 1.256 tieners.

Pendelen

Vooral het wonen op twee plaatsen zint de schoolgaande kinderen niet. De prestaties van die kinderen verbeteren bovendien niet als de gezinssituatie min of meer genormaliseerd wordt. Door te gaan samenwonen met een nieuwe mama of papa verslechteren de schoolprestaties, eerder dan te verbeteren.

Nieuwe papa nutteloos

Nog niet eens een vijfde van de kinderen uit nieuw samengestelde gezinnen rondt uiteindelijk de hogeschool of universiteit succesvol af. Bij eenoudergezinnen bedraagt dat aantal 24 procent, bij standaardgezinnen 45,6 procent.

"Wij hadden gedacht dat het herstellen van een klassieke gezinssituatie ook de toestand op school weer zou normaliseren. Maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik kan mij voorstellen dat nieuwe partners de toestand niet altijd vergemakkelijken," aldus Koen Matthijs.
bron: http://195.130.144.137/lifestyle/nieuws ... deren.html" onclick="window.open(this.href);return false;

Wel bewijs het maar eens dat scheiding de schoolresultaten beinvloeden: Wie weet als je na de geboorte in één week of langer in een couveuze hebt gelegen (en dus minder gehecht kon raken aan je ouders) dit de doorslaggevende factor is. Natuurlijk zijn er zo wel 1001 reden te vinden inzake oorzaak-gevolg
RR

Het andere uiteinde van de evolutie: het heden

http://cassatieblog.nl/personen-en-fami ... ar-spanje/" onclick="window.open(this.href);return false;

Nog even dit want men wijst ernaar:
BW1:Art. 247, lid 3.
Het ouderlijk gezag omvat mede de verplichting van de ouder om de ontwikkeling van de banden van zijn kind met de andere ouder te bevorderen

Hier wil ik mijn rug wel eens voor recht zetten om dit ook in de Belgische Wet te laten opnemen.

In Belgie daarintegen een opmerkelijk wetsvoorstel:
In hoofdstuk III van deel VIII van het Strafwetboek wordt een afdeling Vbis ingevoegd, die een artikel 432bis bevat, luidende :

« Afdeling Vbis. Ouderverstoting.

Art. 432bis. — Onverminderd de toepassing van de artikelen 1385bis en volgende van het Gerechtelijk Wetboek betreffende de dwangsom wordt elke ouder die bewust de uitoefening van het ouderlijk gezag belemmert door herhaalde handelingen of allerlei vormen van manipulatie, met de bedoeling de affectieve band met de andere ouder te verzwakken of zelfs te vernietigen, gestraft met gevangenisstraf van acht dagen tot een jaar en geldboete van zesentwintig euro tot duizend euro of met een van die straffen alleen
bron: http://www.senate.be/www/?MIval=/public ... 24&LANG=nl" onclick="window.open(this.href);return false;

In Brasillie kan je wel een boete of een waarschuwing bekomen maar mocht dit wetsvoorstel wet worden dan zijn wij Belgen de eerste die PA strafbaar maakt met een gevangenisstraf. (zie wetsvoorstel) als misdrijf.

Deze dagen staat misbruik van macht nogal centraal in de media (vooral een link met sexueel grensoverschreidend gedrag) en aandacht voor PA zou niet mistaan gelet dit een vorm van machts- en kindermisbruik is.

RR

roderidder, er is NIEMAND die betwijfelt dat een echtscheiding een negatieve invloed kan hebben (en gemiddeld zal hebben ivm een gezonde tweeouderrelatie) op een kind. Dat wil ik zeker ook niet betwijfelen. Dat een ouder die verstoten wordt door de andere ouder geholpen moet worden via wetgeving, daar ben ik het ook 100% mee eens. Waarschijnlijk zal 99% van de Belgen daar ook eens mee zijn.

Wat ik wél betwijfel en daar mis ik jou nuancering totaal (en dat is ook wat we kwalijk nemen in je reacties op vragen van anderen) is dat het sowieso beter is dat beide partners terug betrokken worden in de opvoeding én het contact met de kinderen én/of dat je moet proberen om terug te komen naar een normale gezinssituatie met de 2 ouders die gescheiden waren.

Ivm het eerste:
- dat de beide partners terug betrokken worden in de opvoeding én het contact met de kinderen:
Op de voorwaarde dat beide partners elkaar de kans geven om betrokken te blijven in de opvoeding/contact met kinderen (daar mag wat mij betreft gerust wetgeving rond bestaan), is het nog altijd de wil van het kind die van belang is. Als een kind geen contact wil met de ene ouder, dan moet dit ook gerespecteerd worden indien je kan veronderstellen dat het kind verstandig genoeg is om die beslissing te maken. maw: een kind tot 6 jaar kan dat wss niet (behalve extreme uitzonderingen), een kind vanaf 12 jaar moet dit normaal gezien wél kunnen. Tuurlijk kan er invloed zijn van de ene of de andere ouder en moet dit zoveel als mogelijk geneutraliseerd worden. MAar als een kind dat niet wil, dan is dat zo. Daarover heb ik je nog nooit horen spreken of cijfers zien tonen: hoeveel kinderen er zelfstandig én bewust ouders weigeren te ontmoeten.
Daarnaast is het nog altijd zo dat een aantal ouders zich op eigen initiatief niets meer aantrekken van hun kinderen. Noem dit dan gerust Child Alienation (of welke term ze er ook aan geven). Als dit gebeurt, kan je onmogelijk spreken van een fout van 1 partner. Sommige ouders denken dat ze van een kind af zijn door het betalen van alimentatie. Dit is natuurlijk niet zo, maar soms wordt het 'oude' kind door druk van de nieuwe partner niet gewaardeerd. Dat blijft een fout van die ouder.

ivm het tweede:
dat je moet proberen om terug te komen naar een normale gezinssituatie met de 2 ouders die gescheiden waren.
Je moet moeite doen als ouder. Niet doen mag van mij strafbaar zijn, maar lijkt me moeilijk te controleren + wat ben je met iemand die 'faket' moeit te doen. En als het écht niet gaat, wel, dan is het voor een kind nog altijd beter om bij 1 ouder te leven dan bij twee ruziënde ouders (dat lijkt me logisch zonder cijfermateriaal, betwist gerust). Dus het argumetn dat "scheiding de schoolresultaten schaadt" etc. klopt wel, maar is er onderzoek naar de situatie bij ouders die nog samen wonen maar ruziën, of dit dan véél beter is dan een eenoudergezin waarbij de situatie wél gestabiliseerd is? Volgens mij moet je dus niet per sé proberen om terug te komen naar een normale gezinssituatie met de 2 ouders die gescheiden waren. Je moet wél moeite doen, maar als die moeite tevergeefs blijft, dan lijkt het me véél beter om een stabiele eenoudersituatie te krijgen dan een onstabiele tweeoudersituatie.

bij 1: heel kort al is diepgang beter hé: >> Er is recht op gezins- of familieleven (art. 8 EVRM) en een kind en (art. 371BW) zijn ouders zijn op elke leeftijd aan elkaar respect verschuldigd. Het werkt dus in 2 richtingen. Het kind (als zijn ouders) moet de wet respecteren, zowel zijn belang als zijn wil staan niet boven die wet. Meer nog het is in zijn belang dat de wet wordt toegepast.

bij 2 : natuurlijk is het veel beter een vergelijking te maken tussen ruziende ouders in het geval van scheiding en ook in het geval ze samenblijven.
Het geeft uiteraard een zeker vertekend beeld als je groepen nl. harmonieuze kerngezinnen gaat vergelijken met de groep gescheiden ouders mocht je enkel de scheiding als parameter nemen. Maar dat geld bij Uw "stabiele eenoudersituaties" ook, alsof je er vanuit zou gaan dat conflicten ophouden als je 1 ouder gaat demoniseren en een boodschap zou meegeven aan de maatschappij... het is beter voor het kind dat die het 1-oudergezin met rust laat

Hier onstaan uiteraard opvattingen die voor interpretatie vatbaar zijn. Het lijkt mij logisch dat ieder voor zijn eigen opvattingen en overteugingen opkomt, dus ook op een juridischforum

RR