JuridischForum.be

Mijn euro viel toen ik een antwoordje formuleerde tav een jongere (hier ergens op dit forum) die de omgangregeling met haar vader niet ziet zitten. Vaak wordt deze houding ook nog eens door de andere ouder versterkt (want het bestaat in twee richtingen).
Enerzijds moet aan de andere ouder duidelijk gemaakt worden (een bemiddelaar bvb) dat omgangsrecht niet alleen gaat over omgang en bezoek. Maar over een substantieel aandel in de opvoeding waar het kind recht op heeft. en dat deze ouder dat ook duidelijk moet maken aan het weerspannige kind.
Ook moet aan de "mee-weigerende" ouder even onder de aandacht gebracht worden dat kinderen in de puberteit best niet zomaar hun zinnetje te kunnen doen mbt belangrijke zaken (al zeker niet tegen gerechtelijke vonissen) want dan maak je een mens die zich niet leert aanpassen aan de realiteit en lekker zijn zinnetje doet zonder rekening te houden met de Andere.

Dat is wat de meeweigerende ouder betreft: Je kan de weigerende jongere ook het volgende vertellen. Of het laten vertellen door een neutrale persoon: een sociaal assistent, een persoon van het JAC...
Hier komt m'n tekstje;

Je hebt te kennen gegeven dat je het omgangsrecht dat de rechter besliste niet echt goed ziet zitten. Als reden geef je aan dat je dit niet fijn vindt en/of minder goed met je vader/moeder opschiet dan met de ouder waar je liever bij verblijft.
Ik heb een vraag voor je: hoe zou je het dan doen als je ouders waren samengebleven? Dan leefde je voortdurend met die andere ouder onder 1 dak. Sta even stil bij die situatie.
Ik zou je ook even willen vragen wat je denkt dat de betekeis is van het omgangsrecht.
je vader/moeder is toch zomaar geen ver famillielid" waar je verplicht op bezoek moet gaan? Geloof je dat zelf? Of wil iemand je dat doen geloven? Sta even stil bij de vraag waarom je geen zin hebt om bij de andere ouder te verblijven.

Je bent 15 en je bent nog in volle ontwikkeling. Zowel je moeder als je vader zijn twee belangrijke personen die een belangrijke rol spelen in je mentale ontwikkeling. Tijdens je puberteit zijn je hersenen nog volop in ontwikkeling (wetenschappelijke feiten: je frontale voorkwab beheerst nog niet goed je impulsieve humeuren tov je objectieve inschattingsvermogen) én spelen je hormonen je parten door plotse hevige pieken mbt je gevoelens en relaties.

Zolang je je beide ouders nog hebt en ze zijn niet veroordeeld voor ongeoorloofd wapengedrag, bendevorming en kindermishandeling , zijn ze beiden belangrijke personen in je ontwikkeling.
Je leert ook om te gaan met gegeven situaties: het leven zoals het is.

Je voelt je niet goed bij je vader/moeder? Deze situatie kan voor jou aanleiding zijn om te onderzoeken waarom. Weet dat later in je volwassen - lees onafhankelijke - leven, je voortdurend zal moeten leren omgaan met situaties waar je te maken krijgt met mensen waar je "je niet goed bij voelt", maar om één of andere reden zult MOETEN mee omgaan. Weet dat we nooit vrij zijn. Ook niet als volwassene.

Je werkgever die een heel goedloon uitbetaalt, maar een klier van een vent blijkt te zijn of een fantastische werkgever die een mager loontje uitbetaalt. het is interessant om zien hoe we om bepaalde redenen ineens wél onze principes een flink eindje opzij duwen...

Dus weet dat deze fase in je opvoeding misschien wel eens een ongelofelijke leerschool voor je kan betekenen.
En je pa is een man/ je moeder is een vrouw ... Je leert alvast de denkwijze en psychologie van een man/vrouw kennen van héél nabij voordat je later als volwassene zelf relaties aanknoopt met andere volwassenen.Als je beide ouders nog hebt is dat een enorm voordeel. Je krijgt een heel brede visie op omgaan met mensen en dat is goud waard in de maatschappij.
Vooral als je het kan leren van de mensen die van je houden en op wiens liefde je recht hebt én wie ook recht hebben op jouw liefde.


Kleine opmerking: dis is een weetje. Een tip om te gebruiken.
Het is niet de bedoeling om hier te discussieren over zin en onzin van omgangrecht.
Dit is een tekst die je kan gebruiken om met een opstandige een puber te praten over
zijn/haar weigering tot eerbiedigen omgangstrecht.
Wat ik hier graag zou lezen zijn reacties van ouders die dit soort pedagosch gesprek met behulp van deze tekst gevoerd hebben en welke reactie de jongere daar op gaf.
Daar kunnen we van leren.

mooi eylis, echt chapeau!

ik zal het gebruiken, niet bij een opstandige puber, maar bij een "geprogrammeerde" tiener.
En je hebt gelijk, een meeweigerende ouder veranderen is meestal onbegonnen werk.
Bij het kind/puber is nog hoop.

thanks

ovan

Je bent 15 en je bent nog in volle ontwikkeling. Zowel je moeder als je vader zijn twee belangrijke personen die een belangrijke rol spelen in je mentale ontwikkeling. Tijdens je puberteit zijn je hersenen nog volop in ontwikkeling (wetenschappelijke feiten: je frontale voorkwab beheerst nog niet goed je impulsieve humeuren tov je objectieve inschattingsvermogen) én spelen je hormonen je parten door plotse hevige pieken mbt je gevoelens en relaties.

Hier zul je dus niet mee scoren en m.i. eerder een omgekeerd effect mee bereiken... je frontale voorkwab?! echt?!

Beste jan, check it out...
de frontale voorhoofdskwab speelt een belangrijke rol in het modereren van impulsief gedrag. bij zware ADHD functionneert die voorhoofdskwab niet goed (wellicht een kort zuurstofgebrek bij de geboorte).
Of:
in de puberfase zijn de hersenen effectief nog niet volgroeid en speelt de hormoonhuishouding ook sterk parten.
de functie van de voorhoofdskwab is daardoor nog niet optimaal: daaromen daarom zijn pubers zo heftig en wisselvallig in hun reacties.

Weet je hoe men vroeger zwaar gedragsgestoorde personen of gevaarlijke psychiatrische patienten veranderde in makke lammetjes?
Juis ja: lobotomie: het even aanboren van de voorhoofdskwab naast de oogholte: dat veroorzaakte een totale karakterommezwaai;
Dat was dan wel héél ingrijpend.

maar het is dus echt de frontale voorhoofdskwab. je kan inderdeed misschien beter de latijnse naam gebruiken.
Maakt wat meer indruk op de recalcitrant?

Ervan uitgaande dat je tekst bedoeld is voor jongeren, nogmaals: 'je frontale voorhoofdskwab'?!

Ik wil geen afbreuk doen aan je ongetwijfeld oprechte poging om in dergelijke thematiek je steentje bij te dragen, maar is het lang geleden dat je met jongeren hebt gesproken? De manier waarop je hen je boodschap wil meegeven zal hen toch echt niet aanspreken?

zoals ik zei: vervang het gerust door de latijnse naam.
Ik heb geen zin om heen en weer te pingpongen of jongeren dit nu accepteren of niet, (in mijn ervaring waren ze tamelijk onder de indruk).
dus vervang het woord dus gerust door:

PREFRONTALE CORTEX

Ik heb geen zin om heen en weer te pingpongen of jongeren dit nu accepteren of niet

ok

ja, k ben al 5 jaar bezig om mijn zoon te overtuigen om zijn familie te willen zien (kan mij niet eens schelen dat iemand dat in twijfel zou trekken), en nu is hij 15 jaar oud. En ik kan u verzekeren, pubers zijn hopeloos. Hun argumenten al evenzeer. Iemand een tip hoe ik hem en zijn vader weer kan samenbrengen? of moet ik hem eerst bovenstaande eens voorlezen?

doe gerust oumsalah! En vraag steun aan iemand waar je zoon naar opkijkt om hem eens uit te leggen dat beide ouders het recht en de plicht hebben hun kind op te voeden. en dat een kind ook het recht en de plicht heeft door beide ouders opgevoed te worden. Het is niet alleen een kwestie van "omgaan met" maar ook van opvoeden.
Verder vertelt de wetgeving ook dat kinderen ten allen tijde respect moeten betonen voor hun ouders.
Grootvader inschakelen?

helaas zijn hier enkel grootmoeders ) Maar ook zijn vader heeft er blijkbaar geen zin in... wie moet er hem dan overtuigen.
Enfin, misschien wordt hij wakker van het feit dat er binnenkort loonbeslag zal gelegd worden? He, ja, da's ook waar, nu ge t zegt, k heb nog ergens een zoon, van 15 jaar... ))

Als een kind van gescheiden ouders zegt: met die vader of die moeder wil ik niet omgaan, en blijft zich daartegen verzetten ga je je niet redden met wat "belerende tekstjes".
In tegendeel.
Om de heel eenvoudige reden dat kinderen hun ouders niet hebben gekozen.
Zij hebben er ook niet voor gekozen dat hun vader of moeder het huis heeft verlaten.
Daar gaat jou argument van "wat zou je doen als je ouders niet gescheiden waren".
Als een kind echt niet wil omgaan met een vader of een moeder bij een echtscheiding, kun je alleen nagaan of er geen dwang van een van de ouders in het spel is.
Anders is er maar 1 goeie reactie: zich bij neerleggen en uw kind loslaten. Hoe erg het ook is.
In veel gevallen komt op termijn dan toch nog alles goed.
Als je als "afgewezen ouder" toch doorzet om omgangsrecht af te dwingen, riskeer je uw kind ECHT kwijt te raken, omdat de problemen dan zullen escaleren.
Jeugdrechters, sociaal assistenten psychologen zullen daar bitter weinig aan veranderen.

giserke, best de huidige wetgeving nalezen mbt ouders en kinderen..;
kinderen hebben het recht opgevoed te worden door beide ouders en ouders hebben het recht én de plicht hun kinderen op te voeden.
en dit tekstje is een leiddraad om door beide ouders SAMen gebruikt te worden om met een opstandig kind te praten.
Het is evident dat er sprake is van ernstige "PAS" als er één ouder hier niet aan meewerkt...

Nogmaals: de wetgever is in dergelijke situaties een slechte raadgever. Kinderen hebben lak aan wettelijke regels over wie hen opvoedt.
Ik weet wel dat dit in de wet zo staat, maar moreel gezien is er toch nog wat anders.

Jij zegt dat een kind het recht heeft opgevoed te worden door beide ouders, dit is juist.
Je zegt ook dat beide ouders het recht en plicht hebben hun kinderen op te voeden. Dit is maar deels juist.
Ze hebben zeker de plicht hun kinderen op te voeden, want ze hebben ervoor gekozen kinderen te hebben.

Het recht hebben om om te gaan met hun kinderen is toch variabel.
Dat recht hebben ze idd ten opzichte van hun (ex)partner. (tenminste als er geen aanwijsbare overtredingen zoals kindermisbruik of andere zaken zijn)
Je rechten opeisen tov je minderjarige kinderen om met hen om te gaan, is toch nog een andere zaak. Wettelijk is de mening van het kind zelf van weinig belang.
Maar of het verstandig is dat recht af te dwingen als je kind zegt met U wil ik geen omgang of contact hebben, is een andere zaak.

Ik heb een zeer concreet voorbeeld.
Een nichtje van mij heeft gescheiden ouders. Toen ze 12 was, trouwde haar papa met een nieuwe partner.
Dat meisje wilde op geen enkele mannier kontact met de nieuwe partner van haar papa, waardoor er ook zware ruzies ontstonden tussen dat meisje en haar papa.
Op een bepaald moment wilde ze echt niet meer in het weekend gaan naar haar papa, omdat die vrouw daar ook altijd zat.
In dergelijke situaties mag je nog al afkomen met wettelijke bepalingen wat je wil.
Als zij zegt neen, dan is het neen, en is de wet weinig waard.

ja, dat is waar. En de ex-partners, de moeders, zijn daar ook niet altijd zo gelukkig mee. Ik zou ook véél liever hebben dat mijn overigens hele lieve, doch puberende zoon ook eens een weekend bij zijn vader zou kunnen gaan kuren....