Enerzijds moet aan de andere ouder duidelijk gemaakt worden (een bemiddelaar bvb) dat omgangsrecht niet alleen gaat over omgang en bezoek. Maar over een substantieel aandel in de opvoeding waar het kind recht op heeft. en dat deze ouder dat ook duidelijk moet maken aan het weerspannige kind.
Ook moet aan de "mee-weigerende" ouder even onder de aandacht gebracht worden dat kinderen in de puberteit best niet zomaar hun zinnetje te kunnen doen mbt belangrijke zaken (al zeker niet tegen gerechtelijke vonissen) want dan maak je een mens die zich niet leert aanpassen aan de realiteit en lekker zijn zinnetje doet zonder rekening te houden met de Andere.
Dat is wat de meeweigerende ouder betreft: Je kan de weigerende jongere ook het volgende vertellen. Of het laten vertellen door een neutrale persoon: een sociaal assistent, een persoon van het JAC...
Hier komt m'n tekstje;
Je hebt te kennen gegeven dat je het omgangsrecht dat de rechter besliste niet echt goed ziet zitten. Als reden geef je aan dat je dit niet fijn vindt en/of minder goed met je vader/moeder opschiet dan met de ouder waar je liever bij verblijft.
Ik heb een vraag voor je: hoe zou je het dan doen als je ouders waren samengebleven? Dan leefde je voortdurend met die andere ouder onder 1 dak. Sta even stil bij die situatie.
Ik zou je ook even willen vragen wat je denkt dat de betekeis is van het omgangsrecht.
je vader/moeder is toch zomaar geen ver famillielid" waar je verplicht op bezoek moet gaan? Geloof je dat zelf? Of wil iemand je dat doen geloven? Sta even stil bij de vraag waarom je geen zin hebt om bij de andere ouder te verblijven.
Je bent 15 en je bent nog in volle ontwikkeling. Zowel je moeder als je vader zijn twee belangrijke personen die een belangrijke rol spelen in je mentale ontwikkeling. Tijdens je puberteit zijn je hersenen nog volop in ontwikkeling (wetenschappelijke feiten: je frontale voorkwab beheerst nog niet goed je impulsieve humeuren tov je objectieve inschattingsvermogen) én spelen je hormonen je parten door plotse hevige pieken mbt je gevoelens en relaties.
Zolang je je beide ouders nog hebt en ze zijn niet veroordeeld voor ongeoorloofd wapengedrag, bendevorming en kindermishandeling
, zijn ze beiden belangrijke personen in je ontwikkeling. Je leert ook om te gaan met gegeven situaties: het leven zoals het is.
Je voelt je niet goed bij je vader/moeder? Deze situatie kan voor jou aanleiding zijn om te onderzoeken waarom. Weet dat later in je volwassen - lees onafhankelijke - leven, je voortdurend zal moeten leren omgaan met situaties waar je te maken krijgt met mensen waar je "je niet goed bij voelt", maar om één of andere reden zult MOETEN mee omgaan. Weet dat we nooit vrij zijn. Ook niet als volwassene.
Je werkgever die een heel goedloon uitbetaalt, maar een klier van een vent blijkt te zijn of een fantastische werkgever die een mager loontje uitbetaalt. het is interessant om zien hoe we om bepaalde redenen ineens wél onze principes een flink eindje opzij duwen...
Dus weet dat deze fase in je opvoeding misschien wel eens een ongelofelijke leerschool voor je kan betekenen.
En je pa is een man/ je moeder is een vrouw ... Je leert alvast de denkwijze en psychologie van een man/vrouw kennen van héél nabij voordat je later als volwassene zelf relaties aanknoopt met andere volwassenen.Als je beide ouders nog hebt is dat een enorm voordeel. Je krijgt een heel brede visie op omgaan met mensen en dat is goud waard in de maatschappij.
Vooral als je het kan leren van de mensen die van je houden en op wiens liefde je recht hebt én wie ook recht hebben op jouw liefde.
Kleine opmerking: dis is een weetje. Een tip om te gebruiken.
Het is niet de bedoeling om hier te discussieren over zin en onzin van omgangrecht.
Dit is een tekst die je kan gebruiken om met een opstandige een puber te praten over
zijn/haar weigering tot eerbiedigen omgangstrecht.
Wat ik hier graag zou lezen zijn reacties van ouders die dit soort pedagosch gesprek met behulp van deze tekst gevoerd hebben en welke reactie de jongere daar op gaf.
Daar kunnen we van leren.
