Kinderen en geluidsoverlast ja of nee?
Geplaatst: 11 jun 2013 11:56
Mijn ouders, beide gepensioneerde mensen van 65 en 75, houden overdag de twee kleinste kleinzoontjes bij van 2.5. In september gaan deze twee naar school.
Na school, vanaf 15.30h, houden ze twee grotere kleinkinderen bij van 5 en 7. Som ook nog eentje van 13.
De twee kleinsten spelen bij goed weer vaak buiten in de tuin. De grootsten spelen vooraan, aangezien ze op een groot plein wonen met een speeltuin waar heel veel kinderen wonen.
De twee kleintjes hebben een loopfietsje. Type dat te koop is in vrijwel elke speelgoedwinkel.
Aangezien de wieltjes een beetje geribbeld zijn, maakt dat wel een beetje lawaai als ze daarop rijden, mijn ouders hebben een novilon vloer dus geluiddemping is niet aan de orde. Zou het trouwens ook niet zijn als er een stenen vloer of parket ofzo zou liggen.
Nu kwam de buurvrouw een tijdje geleden klagen over het feit dat die fietsjes té veel lawaai produceren. En dat ze weg moesten, want dat zij daar zot van werd en dat haar man daardoor niet kan uitslapen.
Ik schets even kort de buurvrouw : een drankorgel eerste klasse die wel meerdere keren per week ’s nachts met haar man klinkende ambras heeft (en ja, het zijn niet de allerdikste muren). Je hoort effectief, als ze naar het toilet gaat, of het een grote of kleine boodschap is (mijn slaapkamer vroeger grensde aan hun toilet).
Mijn ouders wonen in een HOB, zij in een bel-etage. Dus de woonkamer van mijn ouders grenst aan hun gang beneden en hun living aan onze slaapkamers.
Enfin, toen ze dus zei van die fietskes weg te doen, heeft mijn ma gereageerd ‘dat het kinderen zijn die moeten kunnen spelen en dat ze maar moet verhuizen naar een eiland in de Stille Zuidzee als ze rust wil’.
Het volgende wat er gebeurde : politie aan de deur om informatie in te winnen. Bleek dat de buurvrouw schromelijk overdreven had. Die mannekes rijden hoop en al misschien een half uurtje aan een stuk, ze zijn ook afgeleid en geïnteresseerd in alles, zij deed alsof ze ne gansen dag lagen rond te rijden.
Deed praktisch alsof de kinderen daar wonen, dag en nacht, terwijl ze daar van 8 uur tot maxmum 18.00h zijn, de kleinste dan.
Maar bon, de wijkagent had nota genomen en ging het aanzien. Hij gaf zelf toe dat hij hen kende omdat ze al voor de kleinste futiliteit op het commissariaat hadden gestaan (bomen die uit moesten omdat ze bladeren verliezen, etc.).
Mijn ma hield vast aan het principe en de kleintjes reden nog steeds rond met de fietskes.
Enkele dagen later terug de wijkagent aan de deur, met nog een andere agent. Voor een laatste gesprek vooraleer er klacht zou worden ingediend. Want de buurvrouw ging dit doen als er niks veranderde.
Nu heeft mijn vader de fietskes weggezet. Mijn moeder was razend. Die wilde gerust naar de rechtbank gaan, maar de politie reageerde boos naar haar toe toen ze dit zei. Dat ze maar beter ‘kon meewerken’.
Ik reageerde zoals mijn moeder. Vooral ook omdat de buurvrouw ons in de maand juni kwam verbieden om in onze tuin te zitten ‘omdat haar zoon moest studeren’. Maar toen wij x aantal jaar later moesten studeren, stond een godganse dag de radio in haar tuin en zat de hond te blaffen.
Nu hebben de kinderen geen loopfietskes meer (ze missen ze eigenlijk ook niet echt, veel anderen dingen te doen), maar da wrange gevoel blijft een beetje – hebben we het juiste gedaan of hebben we onze kinderen een recht ontnomen door toe te geven?
Hadden we naar de rechtbank moeten gaan?
Na school, vanaf 15.30h, houden ze twee grotere kleinkinderen bij van 5 en 7. Som ook nog eentje van 13.
De twee kleinsten spelen bij goed weer vaak buiten in de tuin. De grootsten spelen vooraan, aangezien ze op een groot plein wonen met een speeltuin waar heel veel kinderen wonen.
De twee kleintjes hebben een loopfietsje. Type dat te koop is in vrijwel elke speelgoedwinkel.
Aangezien de wieltjes een beetje geribbeld zijn, maakt dat wel een beetje lawaai als ze daarop rijden, mijn ouders hebben een novilon vloer dus geluiddemping is niet aan de orde. Zou het trouwens ook niet zijn als er een stenen vloer of parket ofzo zou liggen.
Nu kwam de buurvrouw een tijdje geleden klagen over het feit dat die fietsjes té veel lawaai produceren. En dat ze weg moesten, want dat zij daar zot van werd en dat haar man daardoor niet kan uitslapen.
Ik schets even kort de buurvrouw : een drankorgel eerste klasse die wel meerdere keren per week ’s nachts met haar man klinkende ambras heeft (en ja, het zijn niet de allerdikste muren). Je hoort effectief, als ze naar het toilet gaat, of het een grote of kleine boodschap is (mijn slaapkamer vroeger grensde aan hun toilet).
Mijn ouders wonen in een HOB, zij in een bel-etage. Dus de woonkamer van mijn ouders grenst aan hun gang beneden en hun living aan onze slaapkamers.
Enfin, toen ze dus zei van die fietskes weg te doen, heeft mijn ma gereageerd ‘dat het kinderen zijn die moeten kunnen spelen en dat ze maar moet verhuizen naar een eiland in de Stille Zuidzee als ze rust wil’.
Het volgende wat er gebeurde : politie aan de deur om informatie in te winnen. Bleek dat de buurvrouw schromelijk overdreven had. Die mannekes rijden hoop en al misschien een half uurtje aan een stuk, ze zijn ook afgeleid en geïnteresseerd in alles, zij deed alsof ze ne gansen dag lagen rond te rijden.
Deed praktisch alsof de kinderen daar wonen, dag en nacht, terwijl ze daar van 8 uur tot maxmum 18.00h zijn, de kleinste dan.
Maar bon, de wijkagent had nota genomen en ging het aanzien. Hij gaf zelf toe dat hij hen kende omdat ze al voor de kleinste futiliteit op het commissariaat hadden gestaan (bomen die uit moesten omdat ze bladeren verliezen, etc.).
Mijn ma hield vast aan het principe en de kleintjes reden nog steeds rond met de fietskes.
Enkele dagen later terug de wijkagent aan de deur, met nog een andere agent. Voor een laatste gesprek vooraleer er klacht zou worden ingediend. Want de buurvrouw ging dit doen als er niks veranderde.
Nu heeft mijn vader de fietskes weggezet. Mijn moeder was razend. Die wilde gerust naar de rechtbank gaan, maar de politie reageerde boos naar haar toe toen ze dit zei. Dat ze maar beter ‘kon meewerken’.
Ik reageerde zoals mijn moeder. Vooral ook omdat de buurvrouw ons in de maand juni kwam verbieden om in onze tuin te zitten ‘omdat haar zoon moest studeren’. Maar toen wij x aantal jaar later moesten studeren, stond een godganse dag de radio in haar tuin en zat de hond te blaffen.
Nu hebben de kinderen geen loopfietskes meer (ze missen ze eigenlijk ook niet echt, veel anderen dingen te doen), maar da wrange gevoel blijft een beetje – hebben we het juiste gedaan of hebben we onze kinderen een recht ontnomen door toe te geven?
Hadden we naar de rechtbank moeten gaan?