#16 , 15 dec 2012 20:11
Ik begrijp je vraag heel goed, maar ook de bedoeling die er achter zit. We hebben immers zelf een dochter met een IQ van 138.
Ik wil hier even off-topic gaan!
Als peuter speelde (met de pamper aan) op haar gemak memoryspelletjes en nam het op tegen een volwassen ingenieur. Wiskunig en technisch inzicht, fotografisch geheugen, stappen overslaan in het bekomen van een oplossing, pfff ... Creativiteit ... Hoe moeiilijker dat een probleem was, des te liever ze het had. Jammer ... taal interesseerde haar geen knijt en werd vermoedelijk al vanaf het eerste leerjaar door een pas afgestudeerde onderwijzeres verkeerd aangeboden. Een remedial teacher werkte haar bij in de aanvang van het tweede leerjaar. Hij was er in geslaagd dank zij haar intelligentie, maa een lak aan talen bleef ze sindsdien hebben.
Omdat het gewoon onderwijs onvoldoede mogelijheden bood hebben we toen een school gezocht voor hoogebegaafden. Het was een project dat nog maar in de kinderschoenen stond en werd ook gauw met de grond gelijk gemaakt. Jammer!
Dus buitenschools werd het thuiseducatie. Veel technische dingen, kunst, en sporten aangeboden en alles waarin ze haar interesse wou uitbreiden. Het was een hele klus. Een leerjaar overslaan wou ze zelf niet en omwille van haar taalvaardigheid wenste we dat ook niet te doen. Ze wilde mee opgroeien met haar leeftijdsgenoten. We haden het geluk dat haar papa ook een wiskundeknobbel had en technisch zeer goed onderlegd. Van mij kreeg ze dan de sporten, muziek en kunst mee en die heerlijke moeilijke gezeldschapsspelen.
Op haar 18de moest ze haar studiekeuze bepalen. Univ. Jeetjes, ik hield mijn hart vast. Het liep al fout bij de de vakantiecursus als kennismaking voor wiskunde en wetenschappen. In het midden van de les stond ze recht en sprak zich uit tegen de docent: "Excuseer me, mijnheer, daar en daar staan fouten in uw berkeningen. En waarom doet u het niet via die weg (mijn weg), is korter en juister.
Oei, dacht ik, die hoeft haar eerste kanditatuur niet af te maken. Dokters-docenten konden geen kritiek verdragen en zeker niet van een klein tenger meisje (18 jaar, 1,62 m, 48 kg), die het daar even kwam uitleggen.
Stress van onzentwege was er altijd en zeker als die kleine meid rechtstond in een volle aula. Niemand kon ons garanderen dat ze het jaar mocht afmaken. De ene docent werd verschrikkelijk boos, de andere gaf zijn fout toe, en nog een andere ... dokter in wetenschappen en wiskunde, weerhield haar na het collegeuur om nog meer van haar te mogen vernmen en leren.
Momenteel werkt ze in de petro-chemie, waar een mannencultuur heerst. Ze kan haar mannetje best staan en collega's stonden versteld van haar hoe snel ze problemen begreep, waar anderen er vijf jaar over deden om tot een oplossing te komen.
Zelf heb ik een jongen in de klas gehad, was 10 jaar, sloeg het 5de en 6de leerjaar over, volgde meteen Latijn-Grieks in het 1ste jaar S.O. Hij wou echt in die leeftijdsgroep blijven zitten. Als hij de aangeboden leerstof kende, sloeg hij de lessen over en nam al snel de leerstof van het tweede jaar mee. In het tweede jaar verliet hij soms de school om in de bovenbouw economie te volgend in het 3de en vierde jaar. Voor Frans en Engels konden we hem niets meer bijbrengen, ook niet voor wiskunde. Hij las al dikke Franse en Engelse boeken terwijl zijn klasgenoten de gewone les volgde.
Deze jongen was wel hoogbegaafd op alle vakken, behalve sport en P.O Muziek, daar was hij ook schitterend in en bespeelde verschilende instrumenten.
ik heb vaak met hem een gesprek gehad, gewoon alleen uit interesse. Hij had wel vrienden in de klas, maar toch vonden zijn klasgenoten hem kinderachtig. Hij keek nog naar onnozele kinderfilmpjes en kinderprogramma's, waar de 13-14 jarige was uitgegegroeid. Als er dan een speciale activiteitsdagen waren, dan zorgde ik ervoor dat ik hem die dag kon begeleiden. Hij vond dat "fantastisch" omdat ik met de jongeren in een workshop heel anders omging met hen iets bij te brengen. De collega's volgde het boekje en keken nooit over de grenzen, war ik wel deed. Hij glunderde dan ook en was steeds erg enthousiast. Hij leerde dingen bij me, die hij niet in de boeken vond.
Het meest erge van alles wat die jongen me toevertrouwde was, dat hij tussendoor zelfmoordneigingen had. Ik kan me dat goed voorstellen. Op 15 jaar het secundair onderwijs af hebben en dan naar de univ, waar hij als "kind" niet rijp voor was om daar naar toe te gaan. Hoe het verder is afgelopen met die jongen, weet ik niet. Ik ben momenteel voor een tijdje uit het onderwijs gestapt.
Buitenstaanders denken wel eens, lekker hé, een hoogbegaafd kind hebben. Zo heel leuk is dat niet. Het brengt heel veel problemen met zich mee. Het is wel leuk als je hoort zeggen bij het uitreiken van een universitair diploma ... "Hey, kijk daar! Daar zijn de ouders van dat kleine meisje, die de grootste onderscheiding heeft gehaald" We glunderden dan wel. Ook heeft ze nog zeer veel contact met haar oude docenten, die haar op handen blijven dragen. In gelijk welk bedrijf ze werkt, met de job-infodagen wordt ze steeds uitgenodigd om een infokraam te houden. Ook is ze erg geliefd om rondleidingen te geven in het bedrijf voor de jonge universitairen.
Nu terug on tiopic:
Waarom zou je geen vzw mogen oprichten voor hoogebegaafde kinderen? Is dit discriminatief? Neen, want sowieso krijg je ook de ouders erbij betrokken en natuurlijk nieuwsgierigen uit het onderwijs. Wie kijkt hier niet naar uit?