Als de vordering ontoelaatbaar werd verklaard en u in beroep gaat beoordeelt de rechter in beroep
1) of de vordering toelaatbaar is
2) als dit het geval is, de zaak ten gronde, dus de vorderingen zelf
3) u kan in beroep u beperken tot maar één van de vorderingen die u in eerste aanleg stelde.
het probleem is dat de eerste rechter de vorderingen van eiser niet correct heeft begrepen (zie verder) ondanks correcte
conclusies.... eiser wil vermijden dat in beroep de hoofdvordering ook ontoelaatbaar gaat zijn en alweer een rechtsplegingvergoeding moet gaan betalen, vandaar de vragen hier....
1 van de 5 vorderingen is het staken van een wederrechtelijke activiteit van verweerster.
deze activiteit is slechts voorwaardelijk sanctioneerbaar, dus als er bepaalde voorwaarden (licenties) ontbreken.
de eiser klaagt dit aan in de vordering, verweerster kan géén licenties voorleggen in haar conclusies
eiser vraagt dat verweerster stopt met die praktijk-zonder-licenties
eiser kan natuurlijk geen 'negatief' bewijs aanvoeren, en verweerster brengt haar licenties ook niet aan ter verdediging.(omdat verweerster ze gewoonweg nooit heeft gehad)
ECHTER ziet de eerste rechter de activiteit van vordering N° 1 als een 100% ONvoorwaardelijke foute activiteit, (terwijl dit niet zo is) en omdat eiser 'hetzelfde' pratikeert als verweerster motiveert de eerste rechter ontoelaatbaarheid op basis van 'nemo auditur' (totaal foutieve onaanvaardbare conclusie)
Dus de vraag is of de eiser (om weer dezelfde mogelijk foute redenering van de beroepsrechter te vermijden)
er goed aan doet om die fout geïnterpreteerde vordering N° 1 weg te laten en zich dus beperkt tot een andere
vordering ?
3) u kan in beroep u beperken tot maar één van de vorderingen die u in eerste aanleg stelde. ; ....bron ?