If it walks like a duck, talks like a duck, smells like a duck and acts like a duck, it's a duck!
Dat is de slogan waaronder we met een aantal mede-eigenaars de handen in elkaar hebben geslagen. Helaas is die slogan voor een rechter niet voldoende. We laten in het midden of we bij ons te maken hebben met een uit de hand gegroeide situatie, wanbeleid of ronduit fraude. Wat we wel met zekerheid weten: er klopt iets niet in onze residentie. De Red Flags van ncim (http://ymlp.com/z7vTTF" onclick="window.open(this.href);return false; en http://ymlp.com/zz4SNm" onclick="window.open(this.href);return false;) knipperen bij ons roodgloeiend.
Op dit forum is zeer veel interessante info te vinden, maar hoe regel je alles in de praktijk? Vrederechter, advokaat, boekhouder om rekeningen na te zien... ale mogelijkheden zijn duidelijk, tot je het in de praktijk wil omzetten. Een advocaat wil (terecht) zwart op wit bewijs voor hij naar de rechter stapt. Dus hebben we een nazicht van de rekeningen nodig door een boekhouder. Die wil betaald worden natuurlijk. En de syndicus staat al helemaal niet te springen om de boeken open te leggen.
Met andere woorden: klopt het dat je in een "it's a duck" verhaal één (of meerdere) eigenaars nodig hebt die gek en gedreven genoeg zijn om alles uit te pluizen en de kosten op zich te nemen? Want zelfs als je zeker bent van je zaak, dan lijkt het er op dat de risico's (kosten, mentale stress) niet altijd groter zijn dan de opbrengsten. Zelfs al gaat het om meer dan €1.500 per kavel per jaar. Dus puur economisch gezien stop je misschien beter de zaak, maar het rechtvaardigheidsgevoel in ons team zegt dat we moeten doorgaan.
Heeft iemand hier praktisch advies over, zoals "zeker doorgaan" of "stoppen, want schaadt de gezondheid"? Excuses dat dit geen puur juridische vraag is.