- de vrederechter beschouwt de clausule als zijnde geldig onder het principe dat een gemeenschappelijke onderlinge overeenkomst in dit geval een regel van dwingend recht overstijgt (wordt soms aanvaard in contractuele bepalingen waarin beide partijen uitdrukkelijk overeenkomen van het contract af te wijken.) doch zal de clausule als onevenwichtig beoordelen. Aangezien het de al of niet verhuur van het pand is die de verhuurder mogelijke financiële schade bezorgd en niet wie de nieuwe huurder heeft aangebracht.
De huurwet is er in principe om de zgn. zwakkere partij (de huurder) tov de verhuurder te beschermen, en in mindere mate de verhuurder. De voorbeelden op het forum zijn
legio waar een verhuurder en een huurder een en ander contractueel afspreken, qua opzegvergoeding, bij verbreking van het contract. Zelfs vrederechters gunnen een verhuurder meestal en spijtig genoeg niet altijd de volle schadevergoeding (indien contractueel hier bvb. niets vermeld) waarop hij recht heeft door die zgn regel van dwingend recht.
Uitzonderingen blijken eerder de norm te zijn, wat eenieder als een spijtige evolutie zou moeten ervaren.
Buiten de politiek correcte krijtlijnen durven denken is per definitie reactionair. Kortom, kritisch nadenken is rechts geworden. Dat is niet echt een compliment voor links" : Mia Doornaert in De Standaard