JuridischForum.be

Kan een vrederechter een verhuurder verplichten de huurovereenkomst met zijn huurster minnelijk te verbreken?
Ik leg even de voorgeschiedenis uit:
Ik verhuur een appartement aan een weduwe van 92 jaar. Ze heeft steeds het appartement zeer goed onderhouden, en kuiste soms tot 2 x per dag. Huur en kosten werden steeds stip betaald.
Nu is deze dame tijdelijk opgenomen in het ziekenhuis, en mag niet meer naar het appartement terugkeren van de dokters. Ze zeggen dat ze niet meer alleen mag en kan wonen. Er is dus een plaats gevraagd in een rustoord. Maar iedereen weet dat de wachttijden daar soms lang kunnen zijn.
Met haar neef (haar nog enig levend familielid, die ook al vrijwillig al haar zaken regelde) had ik al een overeenkomst om de huur te verbreken zonder opzegtermijn, noch verbrekingsvergoeding en dat hij de huur zou betalen tot het eind van de maand dat het appartement leeg was gemaakt. Het betreft hier een 3-6-9 contract, dat reeds aan zijn 10 de jaar bezig was. (stilzwijgende verlenging)
Omdat er toch wat officiele dokumenten moesten ondertekend worden, heeft die neef zich door de vrederechter officieel laten aanstellen tot bewindvoerder.
De rechter informeerde naar haar woonst, en wat daar nu mee gebeurde. Neef legde onze regeling uit, en daar was vrederechter mee akkoord. Anders zou ze de verhuurder wel even op het matje hebben geroepen, en hem verplicht hebben de huurovereenkomst minnelijk te verbreken zonder opzeg noch vergoeding. Want dat was dus geldverspilling op de rug van een bejaarde.

Maar kan een vrederechter dit wel verplichten? Dat is toch een onwettige huurbeëindiging?

Verplichte opname in een rusthuis wordt in het algemeen beschouwd als overmacht. De vrederechter kan dan inderdaad gelasten dat het contract minnelijk wordt verbroken en erbij vermelden dat de huurder anders maar moet terugkomen met een verzoekschrift dat dan snel geregeld zal worden.

In het algemeen en persoonlijk kan de vrederechters in dit standpunt enkel maar gelijk geven. Het verlies van je zelfstandigheid en verplicht opgenomen worden in een instelling zijn zaken die je nooit kan voorzien en die door iedereen op dezelfde fatalistische wijze bekeken worden. Een verhuurder die dan moeilijk gaat doen hooft niet op mijn medeleven te rekenen.

Ik heb momenteel eenzelfde regeling met een huurster die in haar 13de jaar huur zit en nu reeds zes maand iedere maand te horen krijgt dat er de volgende maand hoogstwaarschijnlijk plaats is. Iedere maand tijdens de laatste week hangt die dame ongerust aan de lijn "ik moet nog een maand wachten, dat is toch niet erg?" iedere maand opnieuw dien ik uit te leggen dat dat geen probleem is, dat ze geen opzeg dient te geven. Spijtig genoeg dienen vrederechters er nog teveel lieden aan te herinneren dat een beetje menselijkheid en medeleven nu en dan geen kwaad kan en beter louterend werkt voor de ziel dan een schamele maand huur meer of minder.

Inderdaad "vandebos" heeft hier op alle lijnen naar mijn mening helemaal gelijk. Wettelijk kan je hier wel beroep tegen tekenen, maar vind je dit nu wel sociaal aanvaardbaar!

Wettelijk als je een huurcontract met iemand hebt die komt te overlijden, blijft dit huurcontract ook doorlopen. Maar ik denk en hoop in deze samenleving dit nooit te moeten vernemen dat een rechter hiermee akkoord is.

Juridisch gezien kan een vrederechter m.i. een verhuurder niet verplichten om een contract in der minne te beëindigen.

De persoon die naar het rusthuis moet gaan kan een opzeg geven. Laten we nu even veronderstellen dat die persoon een opzeg geeft van één maand, de tijd om de woning leeg te maken. In principe moet een opzegtermijn van drie maanden gegeven worden. De rechter kan dan een vordering van de verhuurder om een bijkomende opzegvergoeding te bekomen afwijzen omdat dit rechtsmisbruik is.

In feite komt het op hetzelfde neer als de verhuurder verplichten akkoord te gaan met een beëindiging in der minne.