Dit is de staving tot de memorie in cassatie, kan iemand zien of hier draagkracht in zit om de veroordeling te verbreken.
Feiten en procedurevoorgaanden:
Eiser in cassatie wordt vervolgd voor het rijden spijts een tegen hem uitgesproken
verval van het recht tot sturen in staat van herhaling.
Eiser in cassatie werd bij vonnis van de politierechtbank te dd. 8 september
2016 schuldig bevonden en veroordeeld tot een aantal straffen.
Eiser in cassatie tekende hoger beroep aan tegen deze veroordeling;
Het dossier werd in graad van beroep behandeld op de zitting de dato 15 december
2016 van de Rechtbank, sectie
correctionele rechtbank, rechtdoende in hoger beroep tegen de vonnissen van de
Politierechtbank.
Eiser in cassatie legde ter zitting een stukkenbundel en conclusie neer waarna de zaak
gepleit en in beraad genomen werd.
Bij vonnis van 19 januari 2017 werd het vonnis van de politierechtbank te Turnhout dd.
8 september 2016 bevestigd.
Tegen dit vonnis wenst eiser op te komen met volgende middelen tot cassatie.
EERSTE MIDDEL TOT CASSATIE:
Geschonden wetsbepalingen
Art. 71 Sw
Schending van de algemene rechtsbeginselen van de bewijsregels in
strafzaken
Schending van de bewijskracht van akten
Schending van de algemene motiveringsplicht
Aangevochten beslissing
Op basis van voornoemde bevindingen acht de rechtbank het dan ook niet bewezen
noch voldoende aannemelijk dat beklaagde op het ogenblik van de feiten verkeerde in
een toestand van krankzinnigheid welke het hem onmogelijk maakte om zijn daden te
controleren.
(Bestreden vonnis, blz. 4)
Grieven
Eerste onderdeel
De appelrechter stelt vast dat eiser in cassatie zijn staat van krankzinnigheid niet
bewijst.
Eiser in cassatie voerde in conclusies de rechtvaardigingsgrond van krankzinnigheid
aan.
Wanneer een beklaagde een rechtvaardigingsgrond aanvoert, hoeft hij het bestaan
daarvan niet te bewijzen, maar enkel aan te tonen dat zijn aanvoering niet van alle
geloofwaardigheid is ontbloot.
De beslissing die ervan uitgaat dat de eiser de door hem aangevoerde
rechtvaardigingsgrond moet bewijzen, is niet naar recht verantwoord. (Cass. 5 januari
2016, AR P.15.1203.N)
Het thans bestreden vonnis dient dan ook te worden verbroken.
Tweede onderdeel
De appelrechter leidt uit het neergelegde stuk af dat:
“De beklaagde reeds geruime tijd in behandeling is wegens psychotische
problemen, doch geenszins dat deze problemen op datum van de feiten voor
gevolg zouden hebben gehad dat hij zich onmiskenbaar in toestand zoals
voornoemd zou bevinden.” (vonnis p.3)
Het door eiser in cassatie voorgebrachte stuk aangaande zijn geestestoestand
vermeld als volgt:
“Van 03.06.2016 tot 20.06.2016 werd hij terug opgenomen in xxxx
naar aanleiding van een ernstig psychotisch recidief, teruggaand tot begin 2016,
met zeer belangrijke weerslag op zijn dagdagelijks functioneren. Ook nu
overheersten er auditieve hallucinaties die zijn oordeelsvermogen en
realiteitszin ernstig beperkten.”
Er dient dan ook te worden vastgesteld dat de appelrechter een andere invulling geeft
aan de voorgebrachte akte en derhalve de akte doet liegen waar de appelrechter stelt
dat de voorgebrachte akte niet stelt dat eiser in cassatie zich op het ogenblik van de
feiten onmiskenbaar in een staat van krankzinnigheid bevind terwijl de voorgebrachte akte duidelijk stelt dat er een ernstig psychotisch recidief is dat teruggaat tot begin 2016 waarbij auditieve hallucinaties overheersen die zijn oordeelsvermogen en
realiteitszin aantasten.
De appelrechter miskent dan ook de bewijskracht van de voorgebrachte akte zodat
het bestreden vonnis dient verbroken te worden.
TWEEDE MIDDEL TOT CASSATIE:
Geschonden wetsbepalingen
Art. 50§2 wegverkeerswet
Schending van art. 195 Sv. en de algemene motiveringsplicht
Aangevochten beslissing
De verbeurdverklaring van het voertuig van beklaagde kan bevestigd worden omdat
beklaagde klaarblijkelijk geen lessen wenst te trekken uit eerdere veroordelingen en
dit een bijkomend, duidelijk en noodzakelijk signaal vormt dat zulks absoluut niet kan
getolereerd worden.
Het vonnis van de eerste rechter kan dan ook integraal bevestigd worden.
(Bestreden vonnis, blz. 4)
Grieven
Eerste onderdeel
Het bestreden vonnis legt de verbeurdverklaring van het voertuig op als bijkomende
bestraffing doch verwijst niet naar de wetsbepaling welke voorziet in deze bijkomende
bestraffing.
Artikel 195 Wetboek Strafvorderingen voorziet hier uitdrukkelijk in.
Het bestreden vonnis is dan ook niet met redenen omkleed en dient verbroken te
worden.
Tweede onderdeel
Het bestreden vonnis legt de verbeurdverklaring van het voertuig op als bijkomende
bestraffing doch zonder dat de eraan gestelde voorwaarden in art. 50§2
Wegverkeerswet worden onderzocht noch in het vonnis worden vermeld.
In overeenstemming met artikel 50§2 Wegverkeerswet kan de verbeurdverklaring
enkel worden opgelegd indien het verval definitief of ten minsten 6 maanden bedraagt
en het voertuig eigendom is van de dader van het misdrijf.
De rechter die de oplegging of de verbeurdverklaring uitspreekt moet onderzoeken of
de voorwaarden vermeld in de wet vervuld zijn en deze ook vermelden in zijn
beslissing. (Cass. 4 november 1963, Pas. 1964, I, 218.)
De beslissing tot verbeurdverklaring faalt dan ook naar recht en dient te worden
verbroken.
Op deze gronden en overwegingen, besluit ondergetekende advocaat voor
eiser dat het U, Hooggeachte Dames en Heren, moge behagen de bestreden
beslissing te vernietigen en uitspraak te doen over de kosten als naar recht.
Brussel,
3 april 2017